Ze klinken zo mooi en verlicht, die spirituele oneliners. Maar wat zeggen we eigenlijk? En is het waar? Susan Smit toetst, keurt, wikt en weegt.
Deze week keurt ze de woorden: ‘Alles komt goed.’
Ten tijde van mijn relatie verwierp ik de woorden wegens gemakzuchtig, maar sinds ik weer alleen ben mis ik ze: ‘Het komt wel goed’. Ik kreeg het te horen als ik bezorgd was over de eerste schooldag van de oudste, de voortgang van mijn roman, de speenverslaving van de baby. Het kwam allemaal heus goed en ga nu maar slapen. Ik slikte de verbale slaappil een beetje tegensputterend, maar tevreden door.
Met de aanslagen in Parijs, het terug bombarderen en de oorlogstaal van de Franse president Hollande is in mijn verbeelding de aanloop naar de Derde Wereldoorlog begonnen. ‘Nee joh, bombarderen gebeurt heel vaak ergens op de wereld, alleen je leest het niet. Het komt allemaal wel goed.’ Kan iemand (het liefst een man, sorry, heel onfeministisch van me, maar dat werkt therapeutischer) dat alsjeblieft gewoon even tegen me zeggen?
‘Alles komt goed’ klinkt lief, positief en troostrijk. Maar hé, niet alles in het leven komt goed en dat weet iedereen. Ook de ‘het komt wel goed’-zegger zelf weet dat de wereld niet rechtvaardig en begrijpelijk is en niet alle mensen te vertrouwen. De afspraak is alleen dat het een opbeurend gebaar is, een liefdevolle geruststelling met een verzwegen ‘en als het niet goed komt, dan komt het ook goed want dan ben ik er voor je’.
Waar het om gaat is of het zinnetje geuit wordt vanuit liefde en bemoediging of om met de minste mogelijke inspanning van het ongeruste gezeur af te zijn. Het verschil daartussen lees je niet in de woorden, maar in de ogen van de afzender.
