Voor iedereen die in een gewelddadige of destructieve relatie zit: zelfs op de donkerste momenten kun je wanhoop omtoveren tot hoop.
Ik herinner me een avond, een jaar of tien geleden, waarop ik in een zolderkamertje naar de maan keek. Als meisje zei mijn moeder altijd dat je met de maan kon praten en haar kon vragen om hulp of troost. Het was volle maan en gelukkig was de lucht helder zodat ik haar kon zien. Ik keek omhoog en voelde hoe haar schijnsel mijn wanhoop omtoverde in hoop. Ik vertelde haar fluisterend over mijn plannen om weg te gaan. Bij hem. Uit dit huis. Ik vroeg of ze me wilde helpen om, als ze de volgende keer vol was, veilig te zijn.
In het begin van de relatie zette hij me op een huizenhoog voetstuk om me er daarna vakkundig vanaf te trappen. Zijn emotionele uitbarstingen en bezitsdrang maakten dat ik mezelf geleidelijk aan leerde om aan de hand van de kleinste stembuiging precies te bepalen hoe ik me moest gedragen om een drama te voorkomen. Het duurde ruim een jaar voor de betovering was gebroken en ik inzag dat ik mezelf beschadigde als ik bij hem bleef.
Toen ik genoeg moed had verzameld om het uit te maken, maar nog geen andere woning had, gebeurde waar ik altijd bang voor was geweest en wat altijd in de lucht had gehangen: huiselijk geweld.
Ik weet hoe het voelt om tegen de grond gewerkt te worden, je keel te laten dichtknijpen, jezelf op te sluiten in een kamer om veilig te zijn. Ik weet hoe het is om altijd met een huissleutel en telefoon op zak te hebben en je gympen aan, klaar om weg te kunnen rennen. Ik ken de teleurstelling in jezelf omdat je niet terugslaat uit angst om nog meer agressie op te wekken. Ik ken ook het medelijden dat je kunt voelen als hij je berouwvol om vergeving vraagt en de verwarring als hij zegt dat hij gewelddadig is juist omdát hij van je houdt. En ik ken de schaamte als je over straat loopt met een zonnebril op en lange mouwen om blauwe plekken te verbergen.
Ik was degene die het had uitgemaakt, maar in werkelijkheid had hij dat allang met mij gedaan. Ik redde mezelf.
Bij de daaropvolgende volle maan zat ik tussen verhuisdozen in mijn oude appartement waar de huurder op wonderbaarlijke wijze snel uit kon en wilde. Ik was beschadigd, maar niet gebroken. Ik was veilig en kon beginnen mijn wonden te likken en voorzichtig de hoop te voelen dat ik ooit, met een andere man, een gezonde liefde zou delen en kinderen zou krijgen.
Tegen jou, die in een gewelddadige of destructieve relatie zit, misschien nog veel erger dan ik ooit, wil ik zeggen: kijk naar de maan. Kijk naar haar en voel je gedragen door het leven dat niet wil dat je jezelf klein maakt, dat jou juist wil laten groeien, dat moois voor je in petto heeft. Voel met elke volle maan die aan de hemel verschijnt je vertrouwen groeien in het bestaan van verrijkende liefde en een thuis waar je nooit meer bang hoeft te zijn.
