Deze week beantwoordt Dot een vraag over omgaan met een familieconflict. Ontdek wat persoonlijke grenzen, verwachtingen loslaten en poppenkasten met elkaar te maken hebben.
‘Onthoud dat Jan Klaassen misschien altijd verliest op het relatieve niveau – hij wordt gefopt, verdwaalt, wordt door Katrien op zijn hoofd getimmerd met een bos bloemen of afwasborstel – maar uiteindelijk loopt het goed af. Niet ondanks die rampspoed, maar erdoor. Hij leert er namelijk van. Op de harde manier, maar toch.’
Lieve Dot,
Hoe deal je met een breuk in je familie? Bij ons thuis zijn we met vier zussen, en twee van mijn zussen hebben ruzie met mijn één van onze ouders, of allebei. Ze spreken elkáár ook niet.
Voor de andere twee is dat best ingewikkeld: in hoeverre moet je de klaagzangen van je zussen over je ouders aanhoren? In hoeverre moet je erin meegaan dat persoon A alleen wil komen wanneer persoon B er niet is? Wat doe je wanneer het voor de zoveelste keer niet lukt om iedereen bij elkaar te krijgen op een verjaardag? Of, wanneer dat wel lukt, hoe ga je om met continu dreigende donderwolken? Daarbij speelt ook de vraag mee: wat als er iets met een van beide ouders gebeurt, zijn we dan alle vier in staat om normaal te doen?
Astrologie en je geboortehoroscoop
-
Online training met 8 lessen van Happinez astroloog Johanna Blok
-
Ontdek wat jouw persoonlijke planeten, huizen en aspecten over je onthullen
-
Cadeau: Happinez notebook
Ik hoop dat je advies kunt geven om beter met deze situatie om te gaan.
Liefs,
Familieconflict
Lieve Familieconflict,
Ik krijg het gevoel alsof je verstrikt zit in een reizende poppenkast, zo een die je op kunt zetten en dan weer samenvouwt. De muziek die bij het verhaal hoort golft op jouw hoever-s die als decorstukken door je vraag verspreid liggen. Je vraagt me in hoeverre je mee moet gaan in het plot, de ultra-specifieke wensen van je zussen en in aanhoren van hun klaagliederen. Het beste wat ik je op het hart kan drukken is dat die hoever-vraag op twee niveaus aan te vliegen is. Ik raad je aan je rol op allebei de niveaus uit te spelen – én net iets meer eieren in het mandje van het grootste niveau te leggen.
Op het eerste gezicht zou je een antwoord je hoever-vraag kunnen afbakenen met het prikkeldraad van jouw persoonlijke grenzen. Voor mij is zo’n persoonlijke grens een ineenstrengeling van waar ik zin in heb en waar ik me toe geroepen voel. Je zou bijvoorbeeld je zussen liefdevol duidelijk kunnen maken dat ze niet meer bij jou moeten zijn om te klagen over je ouders. Omdat je er geen zin meer in hebt – wat op dit niveau een perfect legitieme motivatie is. Misschien voel je je niet geroepen om de complexe sociale puzzel te leggen van een verjaardagsfeestje – wat eveneens een prima reden is om niet op je tenen te lopen in wat in feite hun conflict is, niet de jouwe. Kortom; op dit betrekkelijke niveau kun je liefdevol en helder duidelijk maken dat jij niet meer meedoet aan deze poppenkast. Zo’n Jan Klaassen van je hand trekken en in het publiek gooien kan opluchten en verlichten. Het kán zelfs een signaal afgeven aan je familie dat ze iets moeten doen aan de manier waarop ze hun conflict organiseren.
Tegelijkertijd weten we bij voorbaat dat Jan Klaassen altijd aan het kortste eind trekt in de poppenkast. En dat brengt ons naar het grote niveau van je hoever-vraag. Je kunt absoluut een dramatisch gebaar maken wat in lijn voelt met jouw waarheid en mogelijkheden binnen dit familieconflict, maar dat betekent niet dat je het in de hand hebt. Laat staan dat je het oplost. Wat dat betreft vermoed ik dat families, en specifiek conflicten binnen van families, bestaan om je eraan te herinneren dat je leven geen probleem is dat opgelost dient te worden. De manier waarop zo’n poppenkast je daaraan herinnert is door je geen makkelijke uitweg te bieden. Tenzij je je zussen of ouders niet meer wilt zien – iets wat ik nergens in je brief kan bemerken – zul je opgezadeld zijn met hun conflict. En eigenlijk zou je dat ook zijn als je ze niet meer ziet. Met andere woorden; van familie kom je niet af. En precies daarom kun je er zoveel van leren.
Misschien helpt dat besef je, lieve Familieconflict. Je zussen bieden je in zekere zin een bootcamp in de belangrijkste levenslessen: je kunt niets voor een ander oplossen. Grote vragen – zoals hoe het moet wanneer er iets gebeurd met je ouders – laten zich noch beantwoorden, noch controleren. Leven is grillig en families nog grilliger. Alles (en ik gebruik hier bewust dat woord want alles is heel veel) wat je kunt doen is het tumult gebruiken om je meest liefdevolle, waarachtige zelf te zijn op het toneel – zonder te verwachten dat er ook maar iets verandert.
Ik snap dat dit misschien klinkt als een onmogelijke missie. Maar dat maakt hem juist zo de moeite waard. Onthoud dat Jan Klaassen misschien altijd verliest op het relatieve niveau – hij wordt gefopt, is lui, verdwaalt, wordt door Katrien op zijn hoofd getimmerd met een bos bloemen of afwasborstel – maar uiteindelijk loopt het goed af. Niet ondanks die rampspoed, maar erdoor. Hij leert er namelijk van. Op de harde manier, maar toch. Speel je rol met overgave lieve Familieconflict. Dit is je familie – vermaak je me ze, blijf verbonden met ze, trek je persoonlijke grenzen maar verwacht niets van ze. Draag zorg voor de enige rol die je in de hand hebt.
Alle goeds,
Liefs
Dot
