Morgen is het de Dag van de Aarde. Dit is een ode aan moeder aarde – en waarom kinderen hebben volgens mij niet per se slecht voor het milieu is.
Onlangs zei kunstenares Tinkebell in een interview in het Volkskrant magazine dat een kind op de wereld zetten het meest vervuilende is wat je kunt doen in je leven – de reden dat ze zichzelf liet steriliseren.
Sindsdien ben ik hierover aan het nadenken. Een vriendin van mij heeft een milder plan: één kind maximaal per twee mensen. Een wereldwijd doorgevoerde strenge één-kind politiek zou kunnen bewerkstelligen dat we over een paar generaties met minder zijn in plaats van met meer. Met allerlei nadelen vandien – bijvoorbeeld hoe organiseer je dit? En wat voor soort wereld krijg je, als er geen broertjes en zusjes meer bestaan? Hoe organiseer je zo’n regel in tweede huwelijken of samengestelde gezinnen? Of moeten we allemaal stoppen met voortplanten, zodat sowieso alles ophoudt, los van alle klimaatschade die er wel of niet al is?
Aangezien dit blog toch al een aaneenschakeling is van onderwerpen waarbij ik erachter kom dat de wereld redden nog best lastig is: ook op dit punt heb ik dus gefaald. Ik heb vier kinderen op de wereld gezet, eigenhandig, of tenminste zelf gedragen; zelf gebaard. Zelf gewild, ook.
Compenseren
Ik kan nu zeggen dat ik het goedmaak door ze goed op te voeden maar dat is misschien net zo flauw als zeggen dat je je vliegreizen compenseert met bomen planten – de schade die je aanricht, wordt er niet minder van. Toch geloof ik dat het voortplanten een onderdeel is van het leven, juist een best essentieel onderdeel van die aarde die we willen behouden. Hoe zou ze het zelf gewild hebben – toch zeker niet zonder zo’n beetje het meest vitale onderdeel van het hele kosmische ontwerp? Hiernaast zou ik me geen leven zonder kinderen kunnen voorstellen. Ik weet oprecht niet waarvoor ik dan zou leven. En of ik het leven dan evenveel de moeite waard zou vinden, en of ik dan nu ook zou nadenken over de toekomst van de planeet na mijn dood. Want als we er straks niet meer zijn, niemand van ons, dat doet het er toch eigenlijk niet meer toe?
Verwonderen
Dus ik ga het toch zeggen: ik probeer van mijn kinderen mooie mensen te maken, ik probeer ze vaardigheden te geven die ik zelf meekreeg, of ergens leerde, om het goed te maken. Beter. Minder kapot. Om de aarde zo lief te hebben dat kapot maken niet meer leuk is. Ik denk dat iets ontlopen nooit echt de oplossing is van een probleem. Het probleem dat wij mensen met zijn allen op te grote voet(afdruk) leven, los je niet op door er niet meer te zijn. We zouden het kunnen oplossen door er wel te zijn, maar dan bewust. Werkelijk van haar te gaan houden. Van de vogelkoren ’s ochtends, van het dauw op het gras, van haar felgekleurde vissen, haar torenhoge bomen, van haar wolken en haar ijs en haar vuur en haar bergen en haar oceanen, en ook de ‘minder aantrekkelijke dingen’ zoals de schimmels, de muggen, de modder.
Dus dat is wat ik mijn kinderen wil leren. Liefde en compassie voor haar. En misschien ook dat we als mensen moeten oppassen met haar, omdat ze niet oneindig blijkt. En dat we vooral nooit moeten vergeten om ons te verwonderen, zolang we er nog zijn.
