Je denkt dat je kind zijn of haar vierde verjaardag viert en alleen naar school gaat. Mis. Jij gaat ook naar school – all over again. Inclusief alle zenuwen, onwennigheid, beginnersfouten, onzekerheid en bezorgdheid die erbij horen.
De meeste vaders die ik hun kinderen op school zie droppen doen precies dát; droppen. Afleveren, jasje en rugzak ophangen, dikke knuffel en veel plezier (excuus voor het generaliseren, maar om iets te beweren moet je nu eenmaal even de uitzonderingen uit het oog verliezen). De meeste vaders houden zich helemaal niet bezig met randzaken zoals sociale toestanden. Het kind is in de klas, op tijd ook nog, hoera, en de taak is volbracht. Moeders zie ik, met mij, letten op met wie het kind speelt of praat, of er playdates geregeld kunnen worden en of er werkjes in de klas hangen die prijsgeven waar ze in godsnaam mee bezig zijn. Mogelijk zijn er pogingen om een praatje te maken met de leerkracht, een andere ouder of een kind met een naam die thuis wel eens valt.
De belevenis van een moeder
De verkramping is niet bij iedereen zo groot, maar het eerste halfjaar van een schoolgaand kind is voor de meeste moeders een dingetje. Als het kind overstuur uit de klas komt, nog niet wordt uitgenodigd op partijtjes, de lunchboterhammen niet heeft opgegeten of ruzie heeft met een klasgenootje is dat een Heel Groot Thema, dat uitputtend onderzocht en opgelost moet worden. De ontspanning zit er nog niet bepaald in.
Als ouder ga je bovendien zelf terug naar school, omdat je ineens in een groep mensen geslingerd wordt met een onbekende dynamiek, nieuwe gebruiken en onderlinge lijntjes waar jij je even op een leuke, nonchalante manier tussen moet wringen, net zoals toen je twaalf was en naar de middelbare school ging. En verdorie, het is alsof er niets is veranderd. Het is slikken geblazen als je je niet in een schoolpleingesprek durft te mengen. Het is inwendig juichen als je merkt dat je gevraagd wordt voor een schooluitje of ouderinitiatief.
Nu mijn oudste vijf jaar en mijn jongste tweeënhalf jaar school achter de rug heeft, is de score heel oké. Ik weet met welke klasgenootjes het klikt, ik ken hun namen en gezichten, er staan zeventien nummers van andere ouders in mijn telefoon. Uit de moedervijver heb ik zelfs drie gloednieuwe vriendinnen gevist. Mijn schouders zijn gezakt. Die van mijn kinderen al na dag drie.
Meer Happinez?
- Indigokinderen? Dit wil je erover weten
- Wat is de spirit van je woonplek? Zo kom je erachter
- Ervaar de aanwezigheid van je spirituele helpers. Drie tips!
