‘Ik wil dát graag,’ zegt mijn jongste van vijf terwijl hij wijst naar een stuk koek op tafel. ‘Kijk nou eens wat je in je hand hebt!’ roep ik. Hij kijkt een beetje beteuterd naar de andere helft van de koek in zijn hand.
Op een of andere manier is deze helft minder interessant geworden sinds hij het in bezit heeft. Hij neemt er een hap van, met zijn ogen strak gericht op de koek op tafel. ‘Is het lekker?’ vraag ik. Hij knikt, maar pas als ik de rest van de koek heb weggeborgen, lijkt hij het echt te proeven.
Meer. Beter. Sneller. Harder. Nu. Voor kleine kinderen is de wereld een verzamelplaats van aanbiedingen die zo veel en snel mogelijk moeten worden verzilverd, want je weet nooit hoe lang de voorraad strekt. Baby’s brullen het uit als het bereiden van de fles of het vrijmaken van de borst ze te lang duren en als ze in de gaten heeft dat de melk nu toch echt op is. Jonge kinderen zijn roofdieren.
Attend!
Opvoeden in die eerste fase is misschien niets meer dan het op de proef stellen van het geduld waardoor het gaandeweg wordt vergroot, denk ik weleens. ‘Attend’ (wacht even) schijnt het meest gebruikte woord in de Frans gezin te zijn. En dat is een verdomd goed woord, eigenlijk.
Toen ik bij mezelf de neiging bespeurde om alles uit mijn handen te laten vallen zodra mijn eerste iets vroeg of wilde, bedacht ik me wat ik haar nu eigenlijk bijbracht: haar behoeften gaan voor alles. Dat is niet echt een les die ik mijn kleintje wilde inpeperen, dus nam ik me voor om voortaan in alle rust af te maken waar ik mee bezig was voor ik haar bediende. Sindsdien luister ik naar haar wens, zeg ik dat ik het gehoord heb, leg ik uit waarom ik er niet onmiddellijk aan kan voldoen, waarna ik mijn klusje schijnbaar kalm afmaak. Dit alles terwijl ik gekmakend vaak zeg ‘Ik kom er zo aan’ en ‘even geduld’, dat dan weer wel.
Ik wil alles en ik wil het nu
Dit ‘Ik wil alles en ik wil het nu’-instinct zou je er dan meestal wel uit willen schudden, maar je kunt er ook schaamteloos je voordeel mee doen als dat zo uitkomt. Met zindelijk worden bijvoorbeeld. Mijn oudste was even heel enthousiast bezig met potjes en wc’s, maar na een tijdje verloor ze haar belangstelling. ‘Kan ik niet’, beweerde ze zelfs glashard als ik een potje onder haar aandacht bracht. Gewoon haar luier uittrekken en dan is het binnen drie dagen gepiept, adviseerde een vriendin. En een beloning in het vooruitzicht stellen om een kick-start te geven aan het project. Mijn dochters premie bestond uit twaalf prachtige grote meisjes-onderbroeken met ballen, stippen, strepen en hartjes (waarvan er de eerste dag zes in de wasmand belandden) en een verfdoos die ik zou kopen zodra ze een nummer 2 in het toilet zou deponeren. Aldus geschiedde natuurlijk prompt.
‘Ik ga het vandaag voor je kopen,’ zei ik blij. ‘Nu!’ zei ze streng.
Meer lezen?
- Over wisseldagen: hoe om te gaan met co-ouderschap
- Dromen en nachtmerries bij kinderen: zo ga je ermee om
- Kinderen zijn al, ze hoeven niets te worden
