Het liefste zou Pauline het eten van vlees helemaal afschaffen, maar haar kinderen denken daar heel anders over.
Misschien kwam het door mijn eigen fanatiek vegetarische moeder, dat ik mijn kinderen in het begin met liefde bio-industrie leverworst op brood gaf. Niet het allerbeste voor de aarde. Het spijt me, nu. Ik kan de tijd niet meer terugdraaien. Langzaam begon ik gelukkig te beseffen dat het afzetten tegen mijn eigen jeugd-zonder-vlees nogal kinderachtig was, en we schaften het vlees als broodbeleg af. Langzaam begon ik in te zien dat het bio-industrie vlees behalve slecht voor de dieren en voor het milieu zelfs slecht voor je eigen gezondheid is, en begon ik te fietsen voor vlees. Beter vlees, minder vlees. We zijn nu zo ver dat we het hooguit één of twee keer in de week eten. Het liefst zou ik het helemaal afschaffen.
Maar mijn kinderen niet. Want zij vinden vlees (en eieren trouwens ook), wat ik ook doe, namelijk het lekkerste ter wereld. Je kunt ze geen groter plezier doen dan met een kippenpoot of zelfs met een stuk biefstuk. Ik heb een foto van mijn oudste dochter toen ze twee jaar oud was en op een dik bot zat te kluiven – haar vlees cravings zijn nooit minder geworden. Toen het geweldige kinderprogramma Beestieboys (op zondag op de VPRO) een koe volgde naar het slachthuis, zaten mijn oudste zoon en ik allebei met tranen in onze ogen, zij niet. Zij vindt het gewoon lekker.
Laatst vertelde ze me dat ze op de snelweg reden achter een vrachtwagen waar allemaal veertjes uit kwamen. ‘We reden in een kippenveertjes-sneeuw’ zei ze. Ik vroeg of ze begreep waar die auto naartoe ging. ‘Ja…’ mompelde ze. De trend van de Beestieboys-uitzending volgend, hadden we het even over een kippenslachthuis. Ze staarde voor zich uit. ‘Wel zielig he?’… zei ze. ‘Maar ik vind het zo lékker, mam.’
‘Weet ik,’ antwoordde ik, omdat ik ook niet weet wat ik er anders aan kan doen. Tegenwoordig leg ik ze uit welke impact het eten van vlees heeft op het milieu, wie weet lukt het over deze boeg.
