Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan een Moeder die tot Niets Komt:
Lieve Dot,
Ik ben een moeder van twee jonge kinderen en mijn nachten zijn kort. Ik werk part-time en heb niet veel tijd voor mezelf. In de tijd die ik heb zou ik graag willen sporten, maar in plaats daarvan verlummel ik deze uurtjes. Ik zit maar, lees wat en snoep teveel. Ik wil ook afvallen, maar ik merk dat mijn moeheid de overhand heeft en ik tot niets kom.
Voor mijn twee zwangerschappen liep ik hard, maar nu kan ik mezelf er niet toe zetten. Hoe kom ik uit deze trage stroom en pak ik mijn sportieve leven weer op?
Groetjes van een Moeder die tot Niets Komt
______________________________
Lieve Moeder die tot Niets Komt,
Waarom we A willen maar B doen is geloof ik één van de mysteriën van het bestaan. Ik zie het, hoog en droog bovenin het puntje van Maslow’s piramide, haast epidemisch om me heen. We willen bewegen, maar eten chips uit de zak in de keuken. We willen meer lezen maar scrollen wezenloos onze Facebook tijdlijn door als we op de bus wachten. We willen vluchtelingen helpen maar serie-snacken Downton Abbey op Netflix. We willen massaal bewust leven en tegelijkertijd trekt de zuigkracht van gemak ons in het zwarte gat van passief vermaak.
Mijn leven staat bol van de dingen die ik dolgraag wil doen, maar niet doe. Ik wil meer schrijven maar verdoe mijn tijd op Pinterest. Ik wil elke dag mediteren maar overtuig mezelf dat eerst mijn e-mails bekeken moeten worden. Ik wil meer seksen maar ga slapen. Ik wil meer dansen maar blijf thuis. Waarom ik iets niet doe waarvan ik weet dat ik me er beter door voel weet ik niet. Bijna nooit heb ik spijt dat ik níet drie afleveringen van Big Bang Theory achter elkaar heb gekeken, maar naar buiten ben gegaan, yoga heb gedaan of met een vriendin heb afgesproken. En toch werkt logisch beredeneren niet altijd om mij van de bank af te sleuren. Net als bij jou, lieve Moeder die tot Niets Komt. Soms zitten we daar gewoon. De spreekwoordelijke schop onder de kont helpt af en toe, maar niet altijd.
En hoe frustrerend die voorvallen ook kunnen voelen; er is een manier om ze te waarderen. Zo zie ik die momenten steeds vaker als een test, waarin ik moet bewijzen hóe graag ik iets wil. Waarin ik verfrist moet ontdekken waaróm het bij me hoort. Dit is namelijk wat ik geloof, lieve Moeder die tot Niets Komt; als je iets heel graag wilt, dan doe je het. Uiteindelijk. Linksom of rechtsom. Je kunt tijden in je leven hebben waar je prioriteiten met je verlangens boksen – zoals wanneer je twee jonge kinderen hebt – maar uiteindelijk hoort bij je leven wat erbij hoort. Ga je weer sporten – of bedenk je een andere manier om weer tijd met jezelf door te brengen.
Soms zit er wijsheid in het omzeilen van je verlangens. Om iets weer op te kunnen pakken moet je het je immers af en toe laten ontglippen. Om weer in je sportieve routine te komen moet je er regelmatig uit vallen. Om te weten wie je was moet je jezelf af en toe kwijtraken. Soms moet je een serie binge-watchen en je ziel zo muf zien worden dat je met rotsvaste zekerheid je hardloopschoenen uit de mottenballen trekt en het bos in rent.
De kunst in de paradoxale dans van waarom we de dingen niet doen die we willen doen, is jezelf niet teveel te veroordelen in de periodes van drentelen. Als de eerder genoemde schop onder je kont niet werkt – wat ik me in jouw geval kan voorstellen, lieve Moeder die tot Niets Komt – dan zit er niets anders op dan het uit te zitten. De winters van je verlangen. Het lijkt misschien een seizoen waarin weinig anders dan de zorg voor je kinderen lijkt te stromen – maar niets is minder waar. Binnenin de kale bomen van het zitten en lummelen, stromen onzichtbare sappen. Die sapstromen helpen je je prioriteiten herschikken en wennen aan het nieuwe landschap van je leven – fundamenteel anders dan vóór je twee kinderen had. Winter terug in zomer proberen te veranderen lukt niet, lieve Moeder die tot Niets Komt. Winter beleven en vertrouwen dat het lente wordt, lijkt me realistischer.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
