Als Pauline vraagt aan haar zoon hoe het met hem gaat, verrast zijn antwoord haar. Zo raak voor een 3-jarige.
‘Alles goed met Gael?’ vroeg mijn ex via whatsapp.
Is alles goed met je Gael, vroeg ik mijn zoon, die rondjes door de kamer stepte. Want ik zou ‘ja’ kunnen antwoorden, maar misschien vond hij iets anders.
‘Ja,’ riep hij. Hij vond niet iets anders.
Daarna dacht hij even na en corrigeerde zichzelf: ‘Het is gewoon zoals nu is.’
Dat vind ik een van de leukste momenten: het moment dat kinderen steeds beter gaan praten, maar nog net niet precies weten aan welke spreekconventies ze zich hoeven te houden. Het moment dat ze de woorden kennen en hoe ze die kunnen gebruiken, maar dan op een creatieve manier. Omdat ze nog niet weten hoe het hoort.
Het is gewoon zoals nu is, is het beste antwoord op de vraag hoe het met je gaat. Altijd eigenlijk. Gewoon zoals het nu is, zo gaat het dus.
We leren om te zeggen ‘goed’. Of prima, soms ‘slecht’ of ‘mwah’. Of iets originelers, maar altijd geven we op dat moment een waardeoordeel aan het leven. We vinden er iets van. We moeten er altijd iets van vinden, zoals we altijd overal iets van moeten vinden, zo leren we dat nu eenmaal. Het echte leven is soms net als Twitter. We lezen over de meningen van anderen en heb daar weer oordelen over. We vinden iets van het weer, van ons lichaam, van elkaar, van ons werk en van de nieuwe yogadocent. En door al die meningen hebben we steeds minder tijd over voor andere dingen. We vinden zo hard overal iets van, dat we weleens vergeten om te leven. We vinden dingen leuk, op Facebook, dit stukje misschien. Maar het is gewoon zoals nu gaat. Misschien ga ik dat de volgende keer ook zeggen, als iemand me vraagt hoe het gaat.
Vroeger zong mijn moeder weleens ‘that’s life toebaloe’ als iets lastig ging – haar eigen interpretatie van het Frank Sinatra-liedje. Daar deed me het antwoord van mijn zoontje van drie ook aan denken. Het leven is niet altijd makkelijk, of leuk, ook niet slecht misschien. Het is gewoon zoals het is. Laat het je niet klein krijgen. Accepteer het maar.
Hij was blij dat zijn antwoord mij tevreden had gestemd, en hij ging weer door met steppen door de kamer. ‘Het is gewoon zoals nu is,’ appte ik naar zijn vader.
