Pauline Bijster bekent waarom ze van alle jaarfeesten Sint-Maarten misschien wel het allermooiste vindt.
Ik ben opgegroeid in een stuk van het land waar geen Sint-Maarten werd gevierd. Zo leerde ik de 11 november-traditie pas kennen toen ik zelf kinderen kreeg. Het begon op de crèche van mijn oudsten: kartonnen lampionnetjes met gekleurde raampjes werden geknutseld, thuis deden we er een plastic lampje in. De papieren lampionnen werden later gemaakt van ijzerdraad met stof, en inmiddels van echte pompoenen. De plastic lampjes zijn veranderd in brandende kaarsjes. Een optocht langs de school bij schemering, wandelen door een donker stadspark met echte fakkels of gewoon langs de huizen – veel Sint-Maarten variaties heb ik inmiddels meegelopen. En ik kan nu eerlijk bekennen dat ik van alle jaarfeesten Sint-Maarten misschien wel de mooiste vind.
Lichtjes in het donker
Het begint al bij liedjes. Mensen schreven in columns en op Twitter dat kinderen niet eens meer de moeite nemen om twee zinnen te zingen, maar mijn vrijeschoolkinderen leren een boekwerk uit hun hoofd en zingen gerust vier coupletten bij elke deur, soms tweestemmig. Eén liedje vind ik zelfs zo mooi dat ik een brok in mijn keel krijg, elk jaar opnieuw als ik het voor de eerste keer hoor.
Het allermooiste zijn de lichtjes in het donker, zelfs toen de lichtjes nog van plastic waren. Fonkelende kluitjes kinderen die liedjes zingen en samen lopen door een van de langste en donkerste nachten van het jaar, het begin van de adventsperiode, met een beetje geluk staan de sterren boven hun hoofd.
Mooi gebaar
De vader van mijn oudste twee kinderen heeft de gewoonte om de helft van het opgehaalde snoep weg te geven, aan kinderen die minder hebben. Dat vind ik een mooi gebaar. Sint-Maarten gaf een stuk van zijn warme mantel aan een arme man. In het boek ‘Het hele jaar feesten’ (dat is uitgekomen bij uitgeverij Christofoor, een aanrader als je meer betekenis wilt geven aan feesten met kinderen) schrijft Lisa Wade dat ze met Sint-Maarten warme kleren voor Syrische kinderen op Lesbos verzamelde met haar gezin.
Misschien is dat waarom het feest me zo ontroert. Niet alleen de lichtjes in het donker. Maar ook omdat je op zo’n moment goed beseft hoe goed we het eigenlijk hebben, hier, in dit land. Hoe fijn het is dat onze kinderen langs huizen kunnen lopen en liedjes zingen in de nacht. Voor hun lol.
Meer lezen?
Heb je last van de donkere dagen? Zo maak je je leven weer wat lichter.
