Ineens werd ik me bewust van spanning rond mijn kaken. Ik begon erop te letten en ontdekte dat ik die kaken regelmatig op elkaar klem, terwijl er niets is om van te tandenknarsen.
‘Ik span mijn spieren aan alsof ik een harnas aantrek’
En dan die schouders die ik om onduidelijke redenen optrek. En de adem die ik soms niet helemaal uitblaas naar mijn buik, maar ergens halverwege vastzet. Waarom doe ik dat? Ik wist het niet, maar bracht wel in kaart op welke momenten ik het níet deed. Niet als ik schrijf. Niet als ik alleen ben. Niet als ik een hartverbinding voel met een ander. Dan gaat het licht op groen en zakken mijn schouders.
Het heeft te maken met onveiligheid, voelde ik. Met me schrap zetten tegen iets. Wat was het dat ik vreesde, dat op afstand gehouden moest worden? Ik woon in een buurt waar ik me gekend en bemind voel, heb vrienden om me heen die ik mijn leven zou toevertrouwen, een liefdevol gezin en werk waarin ik me vrij ontplooi. En toch span ik buiten mijn spieren aan alsof ik een harnas aantrek. Het voelt als iets ouds.
Diepe sporen van wantrouwen
Ergens diep vanbinnen vertrouw ik de buitenwereld niet. Op een diep niveau kijk ik eerst angstvallig om me heen voor ik mijn mond opentrek, mijn waarheid spreek, of zelfs als ik over straat loop. Het roept oude angst op als ik mezelf laat zien en me niet kleiner of acceptabeler maak. Dat klinkt misschien gek voor iemand die al twintig jaar openlijk heks is en op podia klimt om over spiritualiteit en mystiek te spreken. Maar elke keer als ik mijn veilige schrijfkamer verlaat, waar ik onverschrokken eerlijk ben, en andere ogen op me gericht weet, wapen ik me. Niet omdat ik werkelijk denk dat ik gevaar loop, maar omdat mijn emotionele lichaam diepe sporen van wantrouwen bevat. Ik noem het brandstapelangst.
Brandstapelangst
Brandstapelangst. Doet dit woord iets met je? Dan zou het kunnen dat je al vele incarnaties bekend bent met afwijzing om wie je was. Je energie was te vooruitstrevend voor de tijd waarin je leefde en kwam je duur te staan. Je werd niet begrepen, misschien uitgesloten of zelfs vervolgd als ketter of heks. In dit leven werd je geboren met een onbewuste herinnering aan de onveiligheid van de maatschappij, de mogelijkheid van uitsluiting of erger. Zolang je alleen of in veilig gezelschap bent, kun je jezelf zijn, maar in een groep of in het openbaar jouw energie vrij uitstralen en je idealen verkondigen roept onbewuste angsten in je op.
Deze onveiligheid in mezelf erkennen en benoemen heeft me rust gebracht. En tegelijk strijdbaarheid. In dit leven kan het wèl. In dit leven kan alles wat eerder afgestraft en onderdrukt werd, in alle pracht gemanifesteerd worden. Ik zeg het tegen mezelf en ik zeg het tegen jou: je tijd is gekomen. Houd je niet langer in. Stop ermee je aan te passen en voorzichtig te zijn. De weg is vrij. Het is nu veilig om te zijn wie je bent.
Meer Happinez?
- Susan Smit over de helende kracht van schrijven
- Wees eerlijk over je emoties: dat is beter voor je hart
- Zo herken je een teken van het universum
