Op Twitter vroeg Marnix naar suggesties voor de column van vandaag, maar kwam er na het lezen van de reacties achter dat de inspiratie die hij nodig had al die tijd al in hemzelf zat.
Afgelopen maandag vroeg ik op Twitter naar suggesties voor de column van vandaag. Ik zat comfortabel in bed, dronk mijn tweede kop koffie van de morgen, en had behoefte aan een zaadje dat kon uitgroeien tot een mooi onderwerp. Bovendien vind ik het gewoon een snelle en handige manier om te kijken wat mensen bezighoudt, en ik leer graag.
De crowd liet al snel van zich horen, want ik heb erg betrokken en open volgers. Dus zaten er heel waardevolle en inspirerende voorstellen tussen, die ik de komende tijd ook zéker ga behandelen. Onderwerpen als Spijt, Twijfel, Kiezen voor jezelf, Vaderschap, Het mooie van ongeluk en het intrigerende Serendipiteit (het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders), smaakten naar meer.
Maar er gebeurde ook iets heel anders.
Terwijl ik een beetje lag na te denken over de geopperde onderwerpen – waar ik dus ook naar had gehengeld omdat ik zelf even blanco was – borrelde het fenomeen ‘inspiratie’ op. En ik ontdekte dat ik voor de zoveelste keer vergeten was hoe dat ook alweer werkt. Stom!
Inspiratie is een kwestie van vertrouwen. Het idee loslaten dat jij bewust iets moet doen, iets bereiken, iets voor elkaar krijgen. Het draait om een bijna sprookjesachtige kracht die zijn werk doet als je je er maar niet te veel mee bemoeit. Inspiratie is altijd sluimerend aanwezig en staat 24 uur per dag voor je klaar, maar laat zich niet tevoorschijn sleuren. Het mooie is juist dat het om pure overgave vraagt. Inspiratie betekent plaatsmaken voor het onbekende, even loskomen van het eeuwig ronkende intellect, en niet langer beïnvloed worden door hijgerige doelen, hoge verwachtingen en verstikkende scoringsdrang.
Inspiratie is niets anders dan achterover leunen in het onbekende, en vertrouwen op de natuurlijke, unieke creativiteit die we allemaal, stuk voor stuk, bezitten. Als je dat eenmaal hebt ontdekt, raak je nooit meer serieus in verwarring en verliezen deadlines hun verlammende uitwerking. Dan wordt het alsof je aan de kant van de rivier zit met je hengel tegen een rotsblok en je gezicht in de zon, en de vissen vanzelf op de oever springen.
In ruim 25 jaar professioneel schrijverschap (als copywriter, columnist, liedjesmaker en auteur), ben ik altijd afhankelijk geweest van inspiratie. Het was voor mij dan ook heel belangrijk om te begrijpen waar je het kunt vinden en hoe je het kunt stimuleren. In al die jaren kon ik er blindelings op vertrouwen, omdat ik wist dat het niks met mijn twijfel te maken heeft, omdat ik snapte dat je het niet hoeft te forceren, en dat het nooit maar dan ook nooit opdroogt. En tóch vergeet ik dat nog regelmatig.
Ik heb heel regelmatig in opgefokte mega-brainstorms gezeten met enorm creatieve deelnemers, waarin geen enkel opzienbarend idee ontstond. De druk was gewoon te hoog, ego’s speelden op en bepaalden de sfeer, en mensen waren bang dat ze niet briljant uit de hoek kwamen. Vaak kwamen dan achteraf pas de waardevolle invallen, want dat is hoe het uiteindelijk werkt: hoe minder je forceert, hoe meer er verschijnt. Dat werkt áltijd.
Als er van je verwacht wordt dat je met een oplossing komt en het lukt niet meteen, ga dan vooral iets heel anders doen. Blijf niet koppig kauwen op het probleem. Uit een druk en gestresst hoofd komen namelijk zelden écht bijzondere oplossingen, dus geef de klus over aan de creatieve magie waarover we állemaal beschikken. Je bezit een frisse, krachtige bron van wijsheid en fantasie die vaak geblokkeerd lijkt door zorgen en oude denkpatronen, maar de toegang ertoe is nooit ver weg. En je wéét natuurlijk best dat het zo werkt, dankzij de ingevingen die je ooit kreeg onder de douche, tijdens het sporten, of als je in gedachten verzonken in je auto zat. Het komt vanzelf, als jij maar uit de weg gaat.
Zo werkte het deze maandag dus ook: het leek aanvankelijk of ik geen inspiratie had, maar toen ik daar vrijelijk over ging fantaseren, toen ik het doel niet langer heilig maakte, ontstond het onderwerp vanzelf. En dat was meteen een mooi staaltje serendipiteit.
