‘Wat van je afgenomen kan worden, is het niet waard om te houden. En wat niet van je af kan worden genomen, waarom zou je daarvan bang zijn dat het verdwijnt?’ Dat geldt natuurlijk niet alleen voor fietssleutels, of ringen, maar misschien wel voor alles.
Vroeger als er bij ons thuis iets kwijtraakte, ijsbeerde mijn moeder door het huis, zuchtend. Dan moesten we allemaal helpen zoeken terwijl ze riep: ‘Denk dan ná, liefje!’
Je kunt dingen natuurlijk niet echt kwijtraken. Je kunt wel vergeten waar je ze voor het laatst hebt gezien of neergelegd.
Nu zie ik mijn eigen kinderen dingen kwijtraken. Nog niet zo gehecht aan de materie, nog een beetje met hun hoofd in de hemel raken ze aan één stuk door van alles kwijt. Een jas, een trui, een broodtrommel, zevenhonderd fietssleutels.
En dan roep ik: denk dan na, liefje! Waar heb je de sleutels voor het laatst gezien?
Soms vallen sleutels gewoon uit zakken, of verdwijnen ze, dat is nu eenmaal zo. Ik denk dat er al zeker tien huissleutels van ons huis over de straten van Amsterdam zwerven, er kunnen zeker tien vreemde mensen ons huis in, maar ik vertrouw er maar op dat ze niet weten welk huis erbij past. Als we vroeger thuis iets niet konden vinden, ook niet na een zoektocht, gaven we de kabouters de schuld. Je moet toch iemand de schuld geven. Die kabouters vonden dat wel best.
Van mijn moeder leerde ik ook iets anders. Wat echt bij je hoort, raak je niet kwijt, zei ze op een goede dag. Dat gaf wel rust. Als het kwijtraakte, gaf het niet zo. Als iets werkelijk bij je hoort, blijft het. Zo durfde ik de gouden verlovingsring van mijn grootmoeder aan te nemen toen ik zestien was, en nu, achttien jaar later zit die ring nog steeds aan mijn vinger. Soms viel die bijna in het gootsteenputje, maar vanuit het volste vertrouwen dat hij bij me hoort, viel hij nooit echt. Het is grappig hoe je sommige onmogelijk kleine dingetjes terugvindt, een minuscuul kraaltje in het gras, en andere hele grote dingen nooit meer ziet in je leven.
Laatst, toen ik verdrietig was, stuurde ze me een tekst uit het boekje van de Osho Zen Tarot. ‘Wat van je afgenomen kan worden, is het niet waard om te houden. En wat niet van je af kan worden genomen, waarom zou je daarvan bang zijn dat het verdwijnt?’ Het geldt natuurlijk niet alleen voor fietssleutels, of ringen. Het geldt misschien wel voor alles. Relaties, liefde, geluk. De zon. We kunnen daar best een beetje op vertrouwen dat iets bij ons blijft, zolang het bij ons hoort.
