Niets wees erop dat we uit elkaar groeiden, de lucht leek wolkeloos blauw. Tot ik de mail in mijn inbox opende.
Na 14 maanden waarin we steeds dichter tot elkaar leken te komen, is daar uit het niets haar mailtje op een zaterdagavond. Ze is opvallend zakelijk, ook al doet ze haar best het respectvol in te kleden. Maar de boodschap is helder: het is voorbij.
In een ademloos vacuüm
Ik val stil. De tijd stopt. Heel even is er een ademloos, reusachtig vacuüm, alsof je na een week klimmen de top van een berg bereikt en je voor de eerste keer omdraait. Die primaire ongefilterde ervaring, nog vóór je het uitzicht probeert te vangen in woorden en ideeën. Alles, álles is helemaal blanco.
En dan komt de wereld weer op gang.
Ik staar nogmaals naar het bericht in mijn inbox, schud langzaam m’n hoofd en schiet vervolgens stuurloos heen en weer tussen woede en oprechte verbijstering en nog minstens tien andere emoties. Niets wees erop dat we uit elkaar groeiden, de lucht leek wolkeloos blauw. Ik denk al die dingen die er meteen na zo’n mededeling door je heen gaan, de gekwetste analyse van iemand die zich belazerd waant. Het gevoel van verraad, dat ontstaat omdat je de verandering in de ander niet zag aankomen. En hoezo via de mail!
Een onhandig kleine pleister
Het is doodnormaal om meteen aan jezelf te twijfelen, en de onzekerheid volautomatisch om te draaien en vernietigend op de ander te richten. Uit zelfbehoud, uit pure onmacht en als impulsieve, volstrekt menselijke manier om de pijn te verschuiven. Van ongrijpbare twijfel naar adembenemende, plakkerige boosheid; die ultieme vorm van schijncontrole. Schuldvraag en vooral -antwoord als onhandig kleine pleister op een veel te grote wond. Alles om het klauwende gevoel van missen nog even uit te stellen.
Het idee van een gehaast, giftig retourmailtje om in elk geval een béétje mijn gram te halen, dient zich behulpzaam aan, en worstelt zich furieus en vol onbegrip uit een duistere, teleurgestelde plek naar boven. Meteen terugslaan, nu de breuk zo rauw en vers is en ik middenin de eerste boosheid en frustratie zit, heel aanlokkelijk. Maar ik weersta de impuls (tegenwoordig kan ik dat), en doe niks. Niks behalve een driftig heen en weer springen in mijn herinnering, op zoek naar tekens aan de wand die ik niet heb gezien.
Ik sta op en loop afwezig door een woonkamer die veel op de mijne lijkt, maar toch anders voelt. Het wordt weer vroeger donker, de straatverlichting zet onstuimige vegen regen in een flets schijnsel. Wanneer de eerste golven van onbegrip eenmaal zijn gaan liggen, wordt alles een beetje helderder en kan ik op een reëlere manier naar de situatie kijken. Want ik weet het echt wel: dit overkomt mensen dagelijks, overal. Dit is het leven. En hoe zou ik het iemand in alle redelijkheid kwalijk kunnen nemen dat de liefde voorbij is, dat het simpelweg niet meer voelt als in het begin, en de onuitgesproken plannen voor grootser en hechter die we ooit deelden, ongezien zijn opgelost?
Het is voorbij
Iets later verdwijnt het idee van de persoonlijke nederlaag. Het zogenaamde falen en de gedachte van het (wéér!) niet goed genoeg zijn, vervagen. Het speelde in al mijn emotionele relaties, die aangeleerde, bijna vanzelfsprekende onzekerheid, die altijd resulteerde in een pijnlijke en af en toe bijna ondraaglijke ‘Zie je wel!’-fase, soms nog maanden nadat de relatie voorbij was. Waarna ik weer op mezelf was aangewezen en opnieuw door een periode van wonden likken heen moest.
Maar dit keer is het anders.
Wijs geworden door mijn ervaringen, en met een stevige basis van respect voor wie ik ben, snap ik al snel en misschien wel voor het eerst ooit dat het niet aan mij ligt, op geen enkele manier, en dat dit nu eenmaal is hoe het vaak gaat. Er ontstaat een vurige relatie, een bepaalde periode lijkt alles geweldig en onbreekbaar en voor eeuwig, en op een gegeven moment verdwijnt het enthousiasme bij een van de twee partijen.
Het werkt hoe het werkt, het voelt hoe het voelt. Het… het is voorbij, gedaan, over. Zo simpel is het. Dus ik gun je het beste en het mooiste. Wat we hadden was bijzonder en leerzaam. Ik wens je groei en verwondering en vooral heel veel succes. Ook zonder mij, en met iemand anders die hartstochtelijk stukjes voor je schrijft.
Dag happinez.nl.
