Marnix is altijd een liefhebber van december geweest. En niet alleen om de feestelijke en reflectieve momenten, maar ook omdat het een legitiem excuus was om extra veel te drinken.
Ik ben altijd een liefhebber van december geweest. De meest sfeervolle maand van het jaar met z’n sociale vibe, fijne reflectieve momenten, en gloedvolle verwachting aan het eind.
Dat. En de drank.
Toen alcohol nog mijn vertrouwde maatje was, zag ik december ook als periode waarin het legitiem was om extra veel te gebruiken. Ik dronk sowieso al enorme hoeveelheden, maar nu kon het makkelijker openbaar, en vond ik overal medestanders. Gezellig! Het resultaat was dat de laatste maand van het jaar in een gonzende roes voorbij ging, en ik op 31 december ’s middags vaak al zó lam was, dat ik geen flauw idee had hoe ik de jaarwisseling min of meer bewust of in elk geval wakker kon beleven.
Eind 2012 – op 22 oktober om precies te zijn, een maandag – stopte ik voorgoed met gebruiken. Cold turkey. Ik belandde in een fase van mijn leven die veel ingewikkelder en pijnlijker was dan ik ooit had verwacht. Als je kapt met vluchten in je favoriete middel, sta je voor een wereld aan nieuwe uitdagingen. De intense minachting voor je gedrag die je in jaren hebt opgebouwd, liet zich al die tijd slechts verjagen door diep in je drug te duiken. Die weg is nu afgesloten, dus sta je er alleen voor. Ineens zijn de dagen langer dan ooit, en ze vullen zich met een onrustige mix van spijt over vroeger, het moeizaam aanleren van nieuw gedrag, en gekmakende verveling. Het is rauw en saai tegelijk.
En vooral buitengewoon confronterend.
Voor een verslaafde is gebruiken vaak de enige manier om met problemen om te gaan. Want hoe destructief het ook is voor je lijf, je carrière en je contacten; het gaat in elk geval om een snel werkende oplossing met een voorspelbaar effect.
Waarschijnlijk was een van de redenen dat ik de stap naar nuchterheid nooit écht durfde te zetten, de immense angst voor zelfveroordeling. Toen ik stopte met drinken moest ik leren van mezelf te houden. Misschien wel voor het eerst in mijn leven. Dus wat te doen?
Ik ging in therapie, en eindigde in een kliniek. Ik las, wandelde, schreef, maakte muziek, ging diepe en vaak lastige gesprekken aan, betuigde mijn spijt, sportte heel veel, mediteerde (niet zaligmakend trouwens) en maakte elke dag bizar veel fouten. Ik baalde, huilde urenlang, was bang en boos, verveelde me avonden lang helemaal kapot, en was regelmatig onwaarschijnlijk gefrustreerd. Bovendien raakte ik mijn zelfvertrouwen kwijt, dat immers grotendeels dreef op drank. Ook dat moest ik stukje bij beetje weer opbouwen.
Het kostte me jaren.
Maar in die periode leerde ik vooral dat er mensen zijn die van me houden, en dat ook bléven doen. Ondanks was ik ze allemaal had geflikt. Ondanks m’n cynisme en negativiteit. En die onvoorwaardelijkheid was louterend. Hun oprechte liefde voor de Marnix die ik diep van binnen was maar al die tijd keihard had verraden, brak uiteindelijk door mijn kille pantser heen, en bracht de bevrijding. Het gaf me kracht.
Inmiddels is het ruim vier jaar geleden dat ik voor het laatst dronk of rookte, en ik voel geen enkele behoefte meer. Zelfs niet in deze liederlijke feestmaand. Het was vaak genoeg een afschuwelijk zware en uitzichtloze periode, en dat komt af en toe weer even terug. Maar het heeft me uiteindelijk mijn eigenwaarde teruggegeven en een hernieuwd contact met het leven mogelijk gemaakt.
Ik ga compleet anders om met de mensen die belangrijk voor me zijn, neem tegenwoordig mijn verantwoordelijkheden, en voel me duizend keer frisser dan ik tientallen jaren ben geweest. Elke dag dat ik niet gebruik, zie ik als een daad van respect voor mezelf, van pure zelfliefde.
En áls ik dronken ben, is dat puur van het leven.
