Mindful mama Didie Schackman neemt je mee in haar zoektocht naar een zinvol bestaan. Op haar blog Soulful Stories deelt ze wat ze op de weg naar een mindful leven zoal tegenkomt, en ook op haar blog voor Happinez schrijft ze over deze zoektocht naar zichzelf.
Ik ben zo iemand die zichzelf altijd van alles afvraagt. Of het nu om kleine of grote dingen gaat, ik twijfel maar door. Dat begint ’s ochtends al voor de kledingkast: wat zal ik aandoen? In de supermarkt sta ik te dubben of ik ga voor goedkoop of biologisch, eenmaal bij de kassa aarzel ik welke rij de kortste is, en ’s avonds is er die eeuwige afweging: ga ik sporten of relaxen op de bank? En dan heb ik het nog niet eens gehad over de grote levensvragen zoals liefde en geluk – daar kan ik ook veel te lang mee bezig zijn zonder tot een antwoord te komen.
Het is om moedeloos van te worden. Oké, een beetje twijfelen op z’n tijd mag natuurlijk best. En ook nadenken over wat je leven zin geeft is goed, dat kan je gelukkiger maken. Maar het eindeloze reflecteren wat ik doe, het iedere stap overwegen, is niet leuk meer. Het vreet energie. Ik ben zelfs zo erg dat ik, als ik na lang beraad toch maar een keuze heb gemaakt, nog steeds word achtervolgd door de gedachte: was dit nu wel verstandig? Daarmee geef ik mijn zelfvertrouwen ook nog eens een flinke deuk. Want als ik niet kan vertrouwen op mijn keuzes, wat zijn mijn gedachten dan nog waard?
Er niets menselijkers is dan graag de juiste keuze willen maken, zeggen wetenschappers die al jarenlang onderzoek doen naar beslissen. Onze neiging tot optimaliseren wordt nog eens versterkt doordat we leven in een luxe wereld waarin we heel veel keuzes kúnnen maken: dan moet je daar ook zeker van profiteren, toch?
Het gevolg is echter dat mijn gedachten continu overuren maken om de dag te evalueren en uit te vogelen hoe ik de volgende dag kan starten met een betere versie van mezelf. Dat is buitengewoon uitputtend en frustrerend, want het kan natuurlijk áltijd beter, mooier en verstandiger.
De enige oplossing is… gewoon maar kiezen. Vanuit de gedachte dat het niet perfect hoeft te zijn, maar goed genoeg. En ook in het besef dat je toch nooit zeker weet hoe dingen precies zullen lopen. Want hoe vaak gebeurt het niet dat je keuze heel anders uitpakt dan je vooraf had bedacht?
Ik moet mezelf dit nog dagelijks voorhouden, maar ik merk dat het werkt. Ik stop nu eerder met twijfelen, hak een knoop door en stel mezelf gerust dat het best oké is zo.
Een zenboeddhist verwoordde het eens mooi: als je twee bruggen over kunt en je twijfelt welke je het eerst zal nemen, loop dan met volle aandacht over de eerste brug, en betreed de volgende keer pas de tweede. Concentreer je telkens op één brug tegelijk, en houd je aandacht bij het moment. Dat is het pad voor een kalm leven.
