Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Geen toekomst:
Lieve Dot,
Ik lees vaak de vragen die gesteld worden en denk dan: ‘Waar maak je je druk over?’ Pas als er iets heel ergs gebeurt in je leven, merk je wat echt belangrijk is. En zelfs dan moet je zelf uitzoeken hoe je daarmee verder kunt.
Mijn lief is vorig jaar mei plotseling overleden. Daar sta je dan, met twee kinderen van 16 en 21. Hun toekomstplannen zijn nog intact, de studie die ze gaan volgen, enthousiast – en natuurlijk ook met hun verdriet – gaan ze verder.
Maar wij hadden toekomstplannen voor ons tweeën. Hoe kan ik dat alleen invullen? Zelfs na tien maanden voelt het nog als overleven. Ik probeer van alles: therapie, wandelen, hardlopen, massage, yoga, meditatie, gedichten schrijven en overal haal ik wel iets uit, maar toch blijft het zo moeizaam. De grond is letterlijk onder mijn voeten weg. Ik zie geen toekomst voor mezelf alleen. Wat kan ik doen om uiteindelijk weer een beetje balans in mijn leven te vinden?
Daarnaast ben ik niet de enige. Ik zit in een netwerk met andere jonge weduwes en zoals ik zijn er velen, met nog veel jongere kinderen. Als ik aan al die gezinnen zonder pappa of mamma denk, word ik nog verdrietiger…
Dankjewel dat je dit hebt willen lezen,
Geen toekomst
___________________________________________________
Lieve Geen toekomst,
Je lijdt een dubbel verlies. Je hebt je vlees en bloed lief verloren – én je hebt je toekomst verloren. Volgens mij is dat de meest onderkende kant van verlies: je denkt dat het ergste moment het moment van verlies zelf is. En dat de pijn vanaf daar, als de rimpels van een steen die in het water is gegooid, steeds zwakker wordt naar mate de tijd vordert. En ergens is het ook zo dat tijd heelt – maar dat is grotere tijd. Tijd in de vorm van tijdperken – dynastieën, nieuwe liefdes, eeuwen; kosmische tijd. Zelfs terugwerkende tijd, het verleden met grote stappen, kan helen. Maar chronologische mensen-tijd – tien maanden, twee jaar, maandag tot en met vrijdag tijd – wordt genadeloos onthuld als een grote zeepbel als het lot al je tanden er met één rake rechtse uit slaat. Zoals bij jou, lieve Geen toekomst. Misschien voel je je wel ellendiger dan op de dag van het afscheid van je lief. Grondelozer.
Verlies breekt door geluidsbarrières en gekoesterde verhalen heen en slingert je als losgeslagen object de ruimte-tijd in. Je ziet geen toekomst meer, omdat je die ook niet meer hebt. Of althans niet in het zonnestelsel of lichtjaar waarin je dácht te leven. Dat is het dubbele verlies dat mensen -inclusief jijzelf – vergeten als de maanden na de herdenkingsdienst verstrijken. Het verlies van vooruitzicht.
Zoals je zelf al aangeeft ‘probeer’ je van alles, maar het in het proberen zelf onthult dit dubbele verlies zich. Je probeert vermoedelijk nog steeds te landen in een bekend zonnestelsel. Je probeert weer ‘wat balans’ te vinden terwijl je niet eens weet of zwaartekracht wel werkt in de uithoek van het universum waar je je nu bevindt.
Wat ik wil zeggen is iets wat je allang weet: je leven is, en zal ook nooit meer, hetzelfde zijn.
Dit is op zich geen probleem. Het dubbele verlies kan gehalveerd worden op het moment dat je geen tijdlimieten of eisen meer stelt aan je verdriet. Toekomsten – jullie toekomst, je nieuwe toekomst, míjn toekomst, de toekomst van de personen die dit lezen – zijn zeepbellen. Ze zijn gemaakt om op te blazen, op te vrolijken, om te genieten van de wonderlijk wiebelende kleuren of om je hond mee gek te maken – en om te knappen. Ze verlenen hun schoonheid en pret aan hun kortstondigheid. Niemand overweegt géén zeepbellen te blazen ‘omdat het toch geen zin heeft’. We weten – en accepteren – hoe de zeepbellen-business werkt.
Als je op die manier met je toekomst om kunt gaan, lieve Geen toekomst, hoef je niet meer te proberen grond onder je voeten te krijgen. Je oude toekomst is weg, je nieuwe toekomst is er nog niet, en merkwaardig genoeg er is nog steeds een grondeloze wereld om van te genieten. En een flesje toekomst-bellenblaas dat op je staat te wachten.
En jij bent inmiddels voller van ingrediënten waarmee je de bellenblaas kunt vullen. Hoe meer je verliest, des te duidelijker je ziet wat je hebt. En had. Ook jij bent, net als iedereen die onvermijdelijk een variatie meemaakt van wat jij meemaakt, onderhevig aan deze natuurwet. Je zegt zelf al hoe je doordrongen bent van ‘wat echt belangrijk is’. Dat is de onbetwiste rijkdom van verlies. Waar je ook rondtolt in dit heelal van pijn en plezier.
Mijn advies aan je is dan ook om je toekomst-bellenblaasflesje te vullen met de antwoorden op die vraag: wat is echt belangrijk? Maak een lijst, schrijf het op. Neem het serieus. Dit zijn de ingrediënten van je nieuwe toekomst. De planeten in je nieuwe zonnestelsel. Maal jezelf tot sterrenstof, mix het met de antwoorden op die vragen en met een druppeltje zeepsop – en schud. Blaas jezelf in een nieuwe toekomst en knap. Schud en blaas opnieuw. Knap. Vergeet de tijd.
En ik beloof je dat een nieuw tijdperk, een nieuw sterrenstelsel, een nieuwe zon en maan zich zal aandienen. In enkele minuten, jaren of eeuwen zeepbellentijd lees je dit terug en weet je iets wat je nu nog niet weet. En dat, lieve Geen toekomst, maakt me nu al blij.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
