Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag- antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Meer dan ziek, die zich afvraagt hoe ze zichzelf met de ziekte Lipoedeem kan accepteren:
Lieve Dot,
Weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. In 2009 heb ik een diagnose gekregen en wist ik na zeventien jaar eindelijk wat er mis is met mij. Ik heb de ziekte Lipoedeem, een chronische ziekte die gepaard gaat met pijn. Door de ziekte is mijn lijf uit proportie en zeventien jaar lijnen heeft ook niet veel goeds gedaan.
Mijn relatie is hier aan kapot gegaan en het heeft ruim zes jaar geduurd om weer van mezelf te houden. Om te accepteren dat ik er mag zijn, ongeacht mijn figuur en gewicht. Ik heb twee jaar lang therapie gehad. Nog steeds is het accepteren en aanpassen, want mijn spierkracht neemt af, kan niet meer op hakken lopen, sporten is pijnlijk, enzovoort.
Nu komt er weer een verandering aan. Eentje die wat drastischer is: ik krijg steunkousen voor armen en benen. Ik ben gewend dat mensen wat te zeggen hebben over mijn verschijning. Maar ik ben bang dat ik met deze verandering vrienden ga verliezen en dat ik die ene man die voor mij bestemd is, nooit meer ga vinden. Na zes jaar ben ik wel weer toe aan iemand in mijn leven.
Hoe kan ik dit accepteren zonder dat ik mezelf verlies en dat mensen (lees mannen) me zien voor wie ik werkelijk ben? Ik ben meer dan Lipoedeem. De ziekte is een onderdeel van mij, maar ik ben de ziekte niet.
Groetjes,
Meer dan Ziek
_____________
Lieve Meer dan Ziek,
Heb je door dat je jezelf al het advies geeft dat je nodig hebt? Alleen voelt het als een post-it briefje dat je op je eigen hart hebt geplakt, wat er ook nog eens bijna afvalt. Je weet door het briefje waar de schoen (of de steunkous, in jouw geval) wringt, maar je leeft het nog niet, vermoed ik.
Je wilt meer zijn dan Lipoedeem, maar alles in je vraag duidt erop dat je jezelf niet meer dan dat hebt laten zijn. Je geeft het zelfs de schuld van je relatiebreuk. Hoe kan een ziekte daar nu de schuld van zijn? Als je heel stil wordt, lieve Meer dan Ziek, wat voelt dan meer waar: dat je ziekte de relatie kapot heeft gemaakt, of jijzelf, die worstelt en vecht met jouw nieuwe fysieke en mentale mogelijkheden? Neem je tijd om die vraag te beantwoorden. Het is een cruciale namelijk.
Je vraagt een aantal keer hoe je dit kunt accepteren, maar ik denk dat dit niet dé vraag is. Of je het wel of niet accepteert is namelijk geen keuze. Je hebt pijn, je figuur is veranderd, je spierkracht neemt af, je kunt niet meer op hakken lopen en je draagt steunkousen. Dat is de realiteit van je ongelofelijk bijzondere leven. En met de realiteit kun je twee dingen doen; je kunt het gevecht ermee aangaan of niet. De ene heet oorlog en de andere vrede. De enige echte ziekte die je kunt hebben is denken dat de pijn, de steunkousen en je veranderde lichaam een probleem zijn. Iets wat je zou kunnen accepteren. Iets waar je het slachtoffer van bent.
Je hoeft je helemaal geen zorgen te maken over eventueel afhakende vrienden of afgeschrikte mannen. Het enige waar je zorg voor hoeft te dragen is dat je niet bij jezelf afhaakt en jezelf afschrikt. Dat je jezelf niet teistert met een waanbeeld van hoe je zou moeten zijn (zonder pijn en steunkousen) in plaats van precies waar en wie je bent. Nogmaals, die strijd staken is de ware ziekte genezen. Je conditie geeft je precies wat je nodig hebt om gezonder te worden dan dat je ooit was.
Ik weet dat dit misschien wat radicaal klinkt, lieve Meer dan Ziek, maar ik weet dat je er klaar voor bent om het te horen. Het is tijd om je innerlijke steunkousen aan te trekken. Je bent er klaar voor omdat jij een specialist bent in het zijn van jou. En ik twijfel er niet aan dat als je maar stil genoeg wordt, je weet dat je absoluut perfect bent zoals je bent. En hoe meer je dit besef naar boven durft laten komen, hoe gezonder je zult zijn. En hoe meer vrienden en mannen zich in rijen van tien opstellen.
Alle goeds.
Liefs,
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Dot moedigt aan de volgende dingen mee te nemen in je vraag:
➢Vertel wat meer over jezelf. Geef wat context rondom je vraag.
➢Hoe uit dit dwarszittende dilemma zich in de praktijk van je leven? Wat zeg, doe, denk of laat je erdoor? Geef een specifiek voorbeeld.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Ook meepraten over deze vraag kan hier.
