Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Verloren Tijd:
Lieve Dot,
Na twintig jaar samen heeft mijn man gezegd dat hij de liefde voor mij niet meer voelt. Ik moest hem loslaten en verder gaan met mijn leven. Onze twee tienerdochters waren helemaal verslagen, net als ik. Ik heb nog anderhalf jaar verschrikkelijk mijn best gedaan om hem terug te winnen, maar hij heeft de scheiding toch doorgezet. Hij zegt dat het niet mijn schuld is en dat er geen andere vrouw is.
Nu wonen we apart en hebben we co-ouderschap. Het gezin is er niet meer. Ik heb geen grond meer onder mijn voeten, al ben ik voor de buitenwereld “een flinke meid”. Ik ben erg moe en kan met moeite door de dagen komen. Yoga en meditatie helpen, maar niet altijd.
Hoe kan ik ooit nog iemand vertrouwen en mezelf overgeven aan de liefde zonder dat ik me angstig af blijf vragen of de nieuwe man mij niet verlaat? Hoe kan ik het vertrouwen in mezelf terug krijgen? Ik geloof niet meer in mezelf en twijfel aan alles; mijn moederschap, mijn werk, mijn vrouwelijkheid. Ik ben helemaal leeg en vol met schuldgevoel.
Voor deze man ben ik naar Nederland gekomen en dat voelt als verloren tijd.
Liefs,
Verloren Tijd
___________________________________________________
Lieve Verloren Tijd,
Er zijn mensen die geloven dat niets toeval is, en anderen die menen dat alles toeval is. Ik weet persoonlijk niet welke van de twee ik dragelijker vind. Als niets toeval is, en alles met een reden gebeurt dan zou ik wel eens een hartig woordje willen spreken met de organisator van genocides, bio-industrie en terreuraanslagen, ook wel bekend als de bedenker van Crocs en mannen die na twintig jaar toedeledoki zeggen.
Het alternatief, namelijk een wereld waarin niets toeval is en waar de schepping als knallende ballen in een flipperkast onwillekeurig tot een luidruchtig geheel samenkomt, vind ik al helemaal onverteerbaar.
En toch, als je logisch nadenkt, moet het het ene of het andere zijn. Als alles een reden heeft, kunnen er geen steken vallen – dan dondert de hele boel als domino doemdag in elkaar. Als niets een reden heeft kunnen totaal zinvolle elementen niet ineens aan de chaos ontsnappen. Maar misschien is dit te kleingeestig van me. Ik kom er, hoe dan ook, niet uit.
Misschien is dit een omslachtige manier om te zeggen dat ik niet goed weet wat ik tegen je moet zeggen. Dat ik met lege zakken sta. Uit de ene zak pluk ik namelijk een verhaal over hoe het einde van je huwelijk een diepere reden heeft. Uit de andere zak tover ik een zakdoek tevoorschijn waar shit happens op staat. En beide wil ik je niet overhandigen. Geen van twee doen ze jou – en mij – recht. Ik sta liever naast je, en houd je hand vast. Daarna maak ik wat soep voor je. We praten wat over je kinderen, het land waar je geboren bent – en je reis hierheen.
Ondertussen, terwijl de tijd langzaam wat heelt, wil ik je wijzen op een woord dat je een aantal keer laat vallen – en waarvan ik zeker weet dat het je niet helpt. Schuld. Je zegt er vol mee te zitten. Je ex verzekert je dat jou niets te verwijten valt (en ook al zou hij dit wel doen dan zegt het nog niet veel), maar het klinkt alsof je zelf het gevoel hebt te hebben gefaald. Als vrouw, als moeder. Ik gebruik het L-woord niet vaak, maar wat als je dat nu eens probeert los te laten? In beide categorieën, zowel alles is toeval en niets is toeval, is geen ruimte voor een schuldvraag.
Dit brengt me ook gelijk bij de derde categorie – waar ik zelf een bescheiden aanhanger van ben. In die derde ruimte sta je namelijk gegrond in het besef dat je De Werking van het Universum weliswaar niet kent, maar dat je er toch zelf een draai aan kunt geven. En het is in die draa, waar je vrijheid in zit, lieve Verloren Tijd. Je creativiteit. Je levensenergie. De vrouw die je eenentwintig jaar geleden was.
Of je die draai constructief of destructief maakt, is aan jou. Je kunt een verhaal vol schuld en vergissingen vertellen of jezelf in een verhaal van rijkdom aan ervaringen schrijven. Wat ik hiermee wil zeggen, Verloren Tijd, is dat je misschien geen invloed hebt op je lot, maar dat je het wel kunt kneden.
En dat is mijn ogen geen troostprijs, geen doekje voor het bloeden. Ik beschouw het als misschien wel de allerheiligste levenstaak van elk mens. Om zin te geven aan een grillig, onbevattelijk, gruwelijk fantastisch bestaan.
Ik hoef zelf maar met dankbaarheid te denken aan wat mijn favoriete schrijvers, kunstenaars en dierbaren hebben gedaan met hun ‘donkere nacht van de ziel’. Dit is jouw donkere nacht, lieve Verloren Tijd. Jouw beurt om die door te komen en ons daarna te vertellen wat daar gebeurde, en hoe het weer daglicht werd.
Want – dat is nóg iets wat ik zeker weet – dat gaat gebeuren. Je vraagt je af hoe je ooit nog iemand kan vertrouwen of jezelf aan een nieuwe liefde kan geven. En ik verzeker je; dat gebeurt gewoon weer. Na de winter waarin je nu zit breekt een lente aan waarin – zoals de knoppen momenteel in de bomen – je simpelweg niets anders kan dan je weer over te geven aan nieuw leven.
Maar voor die toekomstige bloei hoef je nú geen zorg te dragen. Dat gaat vanzelf. Weersta intussen je neiging om van de schuldvraag je verhaal te maken en beleef je donkere nacht alsof het iets heel eenvoudigs is. Toen was je daar, nu ben je hier en straks ben je weer elders. Simpele zekerheden. Je verhaal schrijft zichzelf – als je het toelaat.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
