Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag- antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Verloren, die zich afvraagt of dit ‘het nou is’:
Lieve Dot,
Bijna 10 jaar geleden leerde ik mijn partner kennen. Dol verliefd als we waren hebben we na 4 jaar samen een huis gekocht en zijn we vol enthousiasme aan de klus gegaan. Beiden een goede baan, financieel alles op orde, mooi huis, fijne vrienden en familie.
Maar in de afgelopen 2 jaar zijn we elkaar denk ik verloren, we hebben weinig tijd voor elkaar door het vele werken en ons drukke sociale leven. Doordat ik hem niet meer zag als mijn partner ben ik vorig jaar 2 maanden weg gegaan, achteraf best een fijne tijd. Toch heb ik besloten om weer terug te gaan.
Nu zitten we weer in hetzelfde schuitje, naast elkaar leven…. het gevoel mist, maar soms bloeit het ook weer op. We waren al 2 jaar gestopt met voorbehoedsmiddelen omdat de kinderwens erg groot was (is). We hebben twee maanden geleden aan de bel getrokken bij de arts omdat het niet wou lukken. We kregen na onderzoeken te horen dat mijn partner onvruchtbaar is. Alles wat aan onze relatie al wankel was, stond nu op omvallen. Gelukkig hebben we gekozen voor een second opinion en hebben we te horen gekregen dat we wel zwanger kunnen worden met een beetje hulp.
Een last die van onze schouders valt. Daarnaast heb ik ervoor gekozen ontslag te nemen en heb een andere baan kunnen vinden, parttime zodat ik meer tijd heb voor mijn partner, mijzelf en mijn huis, tuin en dieren.
Het vervelende is dat ik nog geen rust kan vinden over het feit of dit het is. Het moeilijke is ook nog dat mijn partner wel weet wat hij wil, mij. Om zwanger te worden kunnen we nu stappen ondernemen maar dat hebben we in overleg even gepauzeerd, hoe graag ik ook kinderen zou willen. Ik vind dat ik hier volledig achter moet staan met deze partner.
Hoe kan ik voor mezelf erachter komen wat het beste is, afgezien van het feit dat ik weet dat er geen “slechte” keuze mogelijk is omdat het uiteindelijk mijn keuze is. Twijfel is niet fijn, en vind ik niet eerlijk tegenover mijn partner.
Zo doorgaan hou ik ook niet vol, terwijl we het zo fijn kunnen hebben samen….
Liefs Verloren
_____________
Lieve Verloren,
Sinds gisteravond kauw ik op je brief. Volgens mij zei ik letterlijk en hardop ‘oeh’ toen ik hem las. Tegen niemand in het bijzonder, behalve mezelf en jou.
De ‘is dit het nu?’-vraag is een taaie. Allereerst omdat niemand anders het je kan vertellen (wat altijd irritant is, vind ik) en ten tweede omdat het antwoord zich niet laat afdwingen met logisch verstand.
Je kunt jouw antwoord niet met een lijstje voors en tegens beredeneren. Je kunt je zorgen over een hypotheek betalen met je nieuwe parttime baan niet gebruiken om die ene vraag te kraken. Natuurlijk speelt het wel mee, maar die diepe ‘is dit het?’ wordt uiteindelijk beantwoord met een andere spier dan je denken.
Uilen eten hun prooi op met huid en haar. Hun maag is zo gespierd dat ze daarmee de botjes van muizen en soms zelfs kleine konijntjes kunnen scheiden van de bruikbare delen. Wat overblijft braken ze uit. De bekende uilenbal.
Aan dat vermogen moet ik denken als ik me jouw situatie inleef, lieve Verloren.
Ik vermoed dat je dit dilemma met huid en haar moet inslikken. En je moet (en kan!) beroepen op je gespierde maag om het kaft van het liefdeskoren te scheiden. Als je dit met toewijding doet, zal de uilenbal – je antwoord – vanzelf opkomen. Niet eerder en niet later.
Waarmee ik niet wil zeggen dat je passief achterover moet leunen. Je moet eerst op nachtelijke jacht. Misschien zelfs tot diep in je onderbewustzijn. De dringende keuze waarvoor jullie staan zal je aanmoedigen om dat te doen. Ik stel voor dat deze twee muizen met huid en haar verorbert, lieve Verloren:
Zo blijf ik me afvragen hoe de eerste acht jaar van jullie relatie was, en wat er twee jaar geleden is gebeurd waardoor het sprookjesachtige karakter dat je beschrijft zo verdwenen is. Maak een duikvlucht op deze vraag.
Maar een misschien nog wel meer cruciale muis is waarom je vorig jaar na twee maanden ‘best een fijne tijd’ te hebben gehad zonder je partner, bent teruggegaan. ‘Om wat voor reden dan ook’, zeg je zelf, en ik moedig je aan om deze reden boven water te halen, lieve Verloren.
Om de een of andere reden heb ik namelijk het gevoel dat deze reden je uilenbal is. Vraag het hart van je hart wat je terug heeft doen gaan.
Vervolgens raad ik je aan om wat er bovenkomt uit die radicale eerlijkheid te bespreken met je partner. Wat het ook is. Hoe lelijk of voedzaam of een mengsel van die twee de uilenbal ook is. Hij kan ermee dealen. Hij is misschien niet (altijd) meer de vuurwerk-show die je zou willen, maar hij klinkt wel als iemand die je kunt vertrouwen. Die oprecht van je houdt en waarvan jij oprecht veel van houdt. Dit is het moment waarop tien jaar telt.
Het is tijd, lieve Verloren, om in de naam der liefde de botjes en beginselen van jullie liefde op te braken, op tafel te leggen, te ontleden en bespreken. Vergeet het huis, de baan en zelfs de kinderwens even. Het is in jullie beider belang dit nu uit te zoeken, voordat jullie eventueel een klein uiltje ter wereld brengen. Diens taak is het namelijk niet om zin te geven aan jullie relatie.
Gelukkig weten jullie dit, gezien de keuze om de zwangerschapsplannen te pauzeren. Dat stemt me hoopvol dat jullie hier liefdevol uit zullen komen.
Dit is het moment. Huid en haar. Als je dat durft, zullen de antwoorden jou vinden, lieve Verloren.
Alle goeds.
Liefs,
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Dot moedigt aan de volgende dingen mee te nemen in je vraag:
- Vertel wat meer over jezelf. Geef wat context rondom je vraag.
- Hoe uit dit dwarszittende dilemma zich in de praktijk van je leven? Wat zeg, doe, denk of laat je erdoor? Geef een specifiek voorbeeld.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Ook meepraten over deze vraag kan hier.
