Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Verscheurd:
Lieve Dot,
Ik voel me verscheurd. Ik heb tien jaar geleden samen met mijn zusje het contact met mijn vader verbroken toen hij een vriendin kreeg. Inmiddels ben ik 25 jaar en heb ik nooit het gevoel gehad erover te kunnen praten met mijn zusje, stiefvader of moeder. Sinds kort heb ik er meer vrede mee, maar er is binnen mijn familie nog steeds geen mogelijkheid om erover te praten. Dit doe ik alleen met mijn vriend.
De reden dat het contact verbroken is, is omdat de vriendin van mijn vader veeleisend is. Mijn vader ging daarin mee, waardoor ik en mijn zusje steeds ongelukkiger werden. We werden er emotioneel onstabiel en werden van binnen verscheurd. Hij was onze ‘oude’ papa niet meer. De meeste gezinnen zijn niet blij met een stiefmoeder of vader. Ik persoonlijk was dat wel, want ik vond het fijn dat mijn vader iemand had zodat hij niet meer alleen was. Mijn moeder had iemand, en nu hij ook. Misschien zouden ze dan wat minder negatief over elkaar doen dacht ik. Maar dat liep anders.
Ik heb altijd bij mijn moeder en stiefvader gewoond. Samen met mijn zusje, en later met een tweede zusje, afkomstig van mijn stiefvader en moeder. We hadden het niet slecht thuis, maar voor mijn gevoel hoorde ik er niet bij. Vlak na het verbreken van het contact ben ik me in mijn pubertijd gaan afzetten als gothic. Hierdoor is het contact met mijn ‘gezin’ nog verder verslechterd. Er was weinig emotionele veiligheid, er werd weinig gekust of geknuffeld. Toegegeven, ik was een vreemde tiener die vaak chagrijnig was, veel huilde en erg teruggetrokken leefde. Mijn moeder wist ook niet hoe ze met me moest omgaan omdat ze niet goed was in het uiten van haar emoties.
Nu woon ik alweer drie jaar op mezelf, waarvan tweeënhalf samen met mijn vriend. Ik kan op één hand tellen hoe vaak ze bij mij op bezoek zijn geweest. Ik dacht dat het altijd aan mij lag, en als ik ruzie had met mijn ouders had was ik helemaal overstuur. Mijn vriend heeft me doen inzien dat ik meer om mezelf moet geven, en minder om mensen moet geven waar ik ook niet veel van krijg. Sinds kort zijn we verhuisd en heb ik contact gehad met mijn oom, de broer van mijn vader. Het contact was erg fijn. Maar hij wordt opgenomen, en ik heb gezegd dat mijn vader alleen contact met me op mag nemen als er iets mis ging met mijn oom. De hunkering naar hoe het met hem gaat en de verhalen die mijn oom over hem verteld maken mij nieuwsgierig, en ik zit vol vragen. Ergens verlang ik naar vader- of moederliefde die ik voor mijn gevoel weinig heb gehad. Als ik naar mijn schoonfamilie kijk, waar de liefde bijna tastbaar is, vraag ik me af wat nu echt ‘normaal’ is. Ik heb er wel eens geprobeerd over te praten met mijn moeder en zusje, maar daar kwam niets uit.
Nu ik contact heb met mijn vader ben ik hartstikke bang dat mijn familie erachter komt, want ik weet dat als ze het weten ze niks meer van me moeten. Maar aan de andere kant vind voelt dat als een opluchting, want dan hoef ik bepaalde bezoeken waar ik tegen op zie niet meer verplicht te doen. En dan is eindelijk de stap gezet om het contact te verbreken. Ik denk dat het al bijna zover is, maar dat niemand die stap durft te zetten of er voor uit durft te komen. Ik moet wel zeggen dat ze met mijn verhuizing wel geholpen hebben en dat ik ze als ik omhoog zit wel kan bellen. Maar dat soort contact is maar van korte duur, en vaak met feestdagen en verjaardagen.
Het contact met mijn vader voelt deels goed, en deels ook pijnlijk. Ik wil graag kinderen, en ergens wil ik het mijn vader niet ontnemen om zijn kleinkinderen te zien. Ik heb gezien hoeveel pijn dat deed bij mijn stiefvader en zijn eigen dochters. Die hebben sinds twee jaar weer contact en hij heeft veel van de babytijd van zijn kleinkinderen gemist.
Zoals je leest voel ik me nogal verscheurd. Lieve Dot, ik hoop echt dat je me advies kan geven.
Liefs,
Verscheurd
_____
Lieve Verscheurd,
Ik heb een tijdje rondgelopen met je vraag terwijl ik hem omdraaide, links bekeek en rechts. En hoe langer ik dat deed hoe meer jouw eigen antwoorden me tegemoet leken te komen vanaf het briefpapier. Wat mijn aandacht bleef trekken was hoe je zegt dat je ‘hunkert naar vader- of moederliefde’. Dat lijkt me één ding wat zeker is, en zo’n zeker ding te midden van alle verscheuring moet gekoesterd worden. Het is het verlangen dat onder alle andere verlangens ligt, en het is in die hunkering zelf dat je je toevlucht en antwoorden kunt vinden. Daar ben ik dan weer zeker over.
Er gebeuren een aantal fundamentele dingen momenteel in je leven, lieve Verscheurd. Het klinkt alsof je momenteel ‘ontwaakt’ uit het systeem van je familie. Je zelfstandigheid en de ontmoeting met je vriend en diens familie hebben je doen realiseren dat de manier van je familie maar één van de velen is. Dat is een groot verschil met je ervaring als kind -of tiener- waar je maar één systeem kent. En hoe pijnlijk dat systeem ook is; als kind is je geluk en ongeluk tegelijkertijd dat de manier van je familie de enige manier is. Het geluk is dat je als kind weinig mogelijkheden hebt om iets te veranderen, dus dan kan je misschien maar beter niet anders weten. Het ongeluk is dat je dat systeem kunt gaan zien als ‘normaal’ en het op die manier klakkeloos kunt voorzetten. Zo begrijp ik bijvoorbeeld dat het systeem van je familie onder andere wordt gekenmerkt door een hoog niveau van doodzwijgen – wat jij als tiener ook perfect hebt overgenomen.
In de slipstream van het aanpassingsvermogen dat je hebt als kind is je loyaliteit aan je ouders. Je loyaliteit aan het systeem, en je rol daarin. Die loyaliteit is voor velen van ons te voelen op het moment dat je ouders of familie bezoekt en onwillekeurig ‘vervalt’ in je oude rol. Soms denk ik wel eens dat we daarom zo op kunnen zien tegen de ‘verplichte bezoeken’ zoals jij ze noemt. Ik vermoed dat wat jij – en velen van ons – daar zo aan stoort niet zozeer je familie is, maar hoe je wórdt als je daar bent. Namelijk een oudere versie van jezelf. En als een kind – of je nu 25 bent of 50 – wachten op een automatische systeem update is een heilloze (en daadwerkelijk kinderachtige) weg. Je moet jezelf updaten naar je nieuwste versie.
En in die systeem update zit jij, lieve Verscheurd. Verwacht van niemand anders dat ze gaan veranderen – je vader niet, je moeder niet, je schoonvader en je zussen niet. Dat is buiten jouw macht.
Hoe verscheurd je je ook voelt, ik vermoed dat er maar één weg voor je ligt. Namelijk die van het verlaten van het systeem van je familie en het ontdekken van wat werkt voor jou. Het niet langer wachten totdat je familie je geeft wat je wilt – het uiten van emoties, vaker langskomen, het contact met je vader accepteren – maar daar eerst zélf mee te beginnen. Hun reactie op jouw proces heb je niet in de hand. Je vermoed zelf dat ze dan ‘niets meer van je moeten’. Mocht dat het geval zijn dan zie je dan wel weer. Het alternatief voor het lopen van je eigen pad – namelijk het volgen van hun pad, wat duidelijk niet goed meer werkt voor je- lijkt mij een doorlopende straat.
Dat is misschien wel de belangrijkste stap van kind naar volwassene; dat jezelf leert geven waar je ouders je niet in voorzien. Het niet meer als hun taak achten, maar het zelf doen. Uit zelf meer emoties naar je familie, ga zelf langs als je ze vaker wilt zien en accepteer zelf dat je graag contact hebt met je vader – voordat je het van hen verwacht.
De moeder- of vaderliefde waar je zo naar hunkert komt niet altijd van moeders en vaders, lieve Verscheurd. De blijde boodschap van jouw huidige situatie als volwassen vrouw is dat je nu onvoorwaardelijk trouw aan jezelf kunt worden. En terwijl je dit doet verschuift het gewicht van die taak misschien wat van de schouders van je eigen moeder en vader, waardoor ze je nog zouden kunnen verassen.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
