Lastige situaties, zoals de coronacrisis waarin we zitten, brengen altijd het mooiste en het slechtste in ons naar boven.
We doen boodschappen voor een buurvrouw met symptomen, klappen eendrachtig voor de zorg, zetten beren voor het raam zodat de kleuters ze kunnen tellen en zijn tevreden over onze eigen goedheid. Maar aan de andere kant is er een bijna handenwrijvende, lustvolle jacht aan de gang op iedereen die minder strikt is of onopzettelijk even buiten de lijntjes tuimelt.
Naming and shaming
Het vingerwijzen, het naming and shaming met het grote gelijk aan je kant – mag dat stoppen? Foto’s maken van mensen die ommetjes maken en met een grimmig #blijfthuis op Twitter plaatsen. Twee jongens op straat toebijten dat ze anderhalve meter afstand moeten houden (die vrolijk terugroepen dat dat niet zoveel zin heeft omdat ze elke avond naast elkaar slapen). Mensen die op bezoek bij hun ouders gaan – alleen en met twee meter afstand in de tuin – publiekelijk afbranden als ‘tachtigpluskillers’. Woedend en vol morele superioriteit een clipje maken van die artiest die op televisie in zijn enthousiasme per ongeluk een andere tafelgast aanraakt.
Er is inderdaad een kleine groep die alle regels aan zijn laars lapt (en daar gaat dit stukje niet over), maar de overgrote meerderheid zet zich zo goed en zo kwaad als het gaat in. De straten zijn uitgestorven, we doen de ‘ik houd afstand’-dans in de supermarkt, geven onze kinderen thuisonderwijs en krijgen amper werk gedaan, werpen onze ouders in verpleeghuizen voor het raam handkusjes toe.
Zachtheid en mededogen
Het luidkeels veroordelen van iedereen die bedoeld of onbedoeld minder streng in de leer is, gaat ons niet helpen. Het brengt alleen maar polariteit en verwijdering. Met een vergrootglas zoeken naar niet-solidair gedrag en daarop in hakken is allesbehalve solidair. Het draagt niet bij aan de eendracht die we nodig hebben. Er is een enorm angstveld rondom deze crisis en je kunt jezelf afvragen: wil ik me op dat energieveld aansluiten en het voeden? Of wil ik met zachtheid en mededogen bijdragen aan het veld van hoop, verbinding met anderen en je beste beentje voorzetten?
Het zwakste deel van onszelf
Ook de meest strikte nalevers zullen een keer per ongeluk tegen iemand aanbotsen in de supermarkt, een langer ommetje maken en in het park uitkomen, en misschien zelfs iets dichter bij een vriendin gaan zitten omdat het stadsbankje te klein is.
Misschien zijn we, als we kritisch zijn op anderen, daar wel het meest bang voor; we voelen ons niet bedreigd door hen, maar door het zwakste deel van onszelf. We zijn bang te verslappen, te verflauwen, een oogje toe te knijpen. We schamen ons voor onze eigen feilbaarheid. De ene vinger die naar een ander wijst, is altijd minder dan de vier vingers die naar onszelf wijzen.
Meer Happinez?
- Open je hartchakra met deze 5 yogahoudingen
- Houtsoorten met bijzondere eigenschappen
- Zo heel je je innerlijke kind
