Iedereen is op zoek. Jij, ik. De buurvrouw. De buschauffeur. De altijd lachende BN’er. Ook al manifesteert het zoeken zich op allerlei manieren, de onderliggende wens is altijd hetzelfde: het stillen van onrust.
Iedereen is op zoek. Jij, ik. De buurvrouw. De buschauffeur. De altijd lachende BN’er.
Ook al manifesteert het zoeken zich op allerlei manieren, de onderliggende wens is altijd hetzelfde: het stillen van onrust. Zelfs mensen die leven op momenten van adrenaline doen dat om van het ongemak af te komen, maar dan met een overdosis actie.
De onrust is er in vele vormen. We ervaren ‘m als pure leegte, zelfhaat, ambitie, de neiging om te pleasen, constante angst of chronische boosheid. We voelen ‘m als schaamte, somberheid of stress. Soms hebben we last van één vorm; meestal zijn er meerdere die om aandacht vragen en ons leven eindeloos ingewikkeld maken. Zonder dat we het écht doorhebben schreeuwt iets diep van binnen om verlossing. Als een duistere, verborgen grot met duizenden vleermuizen die continu in paniek zijn. Het jeukt en het schrijnt, en de zoektocht naar rust neemt slechts zelden af in kracht. Gelukkig zijn er allerlei oplossingen.
Om van het gevoel af te komen proberen we letterlijk van alles. We zuipen en roken, werken te veel, kunnen onze mobiele telefoons niet meer laten liggen, en hebben halfdronken onveilige seks met mensen die we een uur kennen. Allemaal afleiding. Allemaal pogingen om het dreigende gevoel dat we niet thuis kunnen brengen maar er altijd lijkt te zijn even van ons af te schudden. Soms proberen we het met harde verdovende middelen en een zelfverkozen coma, soms kiezen we voor een oplossing die eerder fluistert en streelt, en verliezen we ons in meditatie of een andere spirituele activiteit. Maar altijd vanuit die knagende honger naar rust.
Het probleem is dat alles wat we doen en ervaren tijdelijk is. Dus al die zogenaamde oplossingen geven hooguit eventjes hun magische werking af. Bovendien dragen ze uiteindelijk juist vaak bij aan het opvlammen van nieuwe onrust, omdat we ons schamen voor ons gedrag en ons onwaardig voelen, omdat een algeheel gevoel van falen en teleurstelling keer op keer olie op het vuur gooit. Omdat de pijn steeds groter wordt.
Net als de meeste mensen zocht ik het jaren buiten mezelf, in drank en drugs en keihard werken, in flinterdunne seksuele relaties en het kopen van glimmende, peperdure dingen die ik helemaal niet nodig had, en in het bezoeken van talloze therapeuten en healers en specialisten. Ik hoopte dat iets dat zich binnenin mij afspeelde, voorgoed gefixt kon worden door iets van buitenaf. En natuurlijk werkte dat toen niet, nu niet, en nooit niet.
Maar er is een oplossing. Een heel simpele, heel zuivere. En dat is het inzicht dat je niets nodig hebt, niet hoeft te veranderen, en elk moment van je leven precies bent hóe en wat je moet zijn. Het is het wakker worden uit een klamme droom die je altijd liet slaapwandelen van oplossing naar oplossing, het is een thuiskomen dat verrassend onspectaculair maar totaal bevrijdend is.
Je vindt die plek door je bewust te zijn van het komen en gaan van je onrust. Zonder er vanaf te willen, maar door het slechts te ervaren. Je keert er naar terug door te leven in oprechte aandacht voor al je verwarrende ideeën, je angsten, en je twijfel. Je leert er weer moeiteloos te leven en rusten door in te zien dat alles wat je ooit hebt gedacht nodig te hebben, vluchtig en onbetrouwbaar van aard was. En je krijgt er weer contact mee door te beseffen dat je altijd de getuige van je denken bent geweest, maar nooit de inhoud.
Jij hébt al die ervaringen, van afschuwelijk tot mooi, maar bént ze niet.
Jij bent het enige dat al die tijd nooit is weggeweest, en volledig onbeschadigd en onbevooroordeeld ruimte biedt aan alles wat je ooit ervaart.
Vrede hebben met wie en wat je bent kost geen inspanning. Je hoeft er niet hard voor te werken, niet voor af te zien, en al helemaal niet voor naar het buitenland. Je hebt er geen extra kennis of oefeningen of trucjes voor nodig. Het vraagt niet om accepteren en het is ook al geen gevecht. Het is puur die éne ervaring die je glashelder laat weten dat alles wat je ooit over jezelf gedacht hebt, nooit was wie je bent. En precies op dat moment stap je zonder enige inspanning uit de angst, uit de onmacht en de zelfkritiek, en ben je thuis.
Als het gebeurt, weet je het meteen. En het zal je nooit meer écht verlaten.
