Volwassen worden is ‘nee, dank je’ zeggen tegen de overtuigingen van je ouders die je als sushi’s op een lopende band worden voorgeschoteld, als ze je niet smakelijk voorkomen. Lieve Dot geeft advies.
Lieve Dot,
Ik ben een vrouw en mama van 32 jaar. Ik ben gelukkig getrouwd en heb twee kinderen. Een fantastische dochter van 11 uit mijn vorige relatie en een even fantastische zoon van 7 samen met mijn man. We zijn vorige zomer verhuisd naar ons nieuw huis. En ik ben begin december eindelijk kunnen starten aan mijn droomjob, ‘onthaalouder’. Alles om gelukkig te zijn! En toch lukt het me niet.
Ik heb een niet echt onbezorgde jeugd gehad. Kort samengevat, ik verloor een broer toen ik acht was en heb dat heel bewust meegemaakt. Nadien zijn mijn ouders gescheiden en is mijn moeder in een depressie gevallen die jaren heeft geduurd. Ze heeft altijd haar best gedaan voor mij en mijn zes jaar jongere broer. Maar ze kon soms gewoon niet anders dan vluchten van haar gedachten om te overleven. Dus nam ik over, zonder nadenken en lang heb ik daar ook niet bij stilgestaan. Vond ik het leuk om mijn jonge broer, ook al was ik zelf nog een kind, wenend in bed te moeten steken om nadien mijn moeder dicht te dekken die in slaap gevallen was in de zetel na een glas wijn te veel? Of om weer maar eens van mijn moeder aan te horen dat we niet rond gingen komen die maand? Nee, natuurlijk niet. Maar het was zo en ik ging door. Net zoals mijn moeder.
Uiteindelijk heeft ze een doel gekregen en begon ze haar ding te vinden in de yoga. Jarenlang gaat ze daar al voor en nu is ze yogadocent. Ik kreeg veel spiritualiteit mee van haar en bleef maar te horen krijgen dat alles gebeurt om een reden. ‘Het maakt je sterker, de dood van je broer heeft mij moeten laten inzien hoe slecht het ging tussen mij en je papa’….
Ik geloofde dat op den duur ook.
Twee jaar geleden zat ik nog in een opleiding om teamleider te worden van een winkel. Ik ging er echt voor en mocht al na anderhalf jaar starten als teamleider. Maar dat was veel te snel en vijf maanden later kwam het verdict ‘burn-out’. In de zes maand daaropvolgend ben ik mezelf tegengekomen. En is er veel van mijn verleden boven gekomen. Ik ben daar sterker uitgekomen en heb op die manier de durf gehad om te willen ijveren naar de job die ik echt wou. Sindsdien ben ik bewuster van mezelf, maar toch blijf ik in diezelfde vicieuze cirkel hangen.
Mijn gedachten laten me maar niet los, meerdere malen per dag komen er ideeën naar boven als ‘wat als mijn zoon sterft omdat het leven me iets wil leren, wat als mijn man plots niet meer tegenkomt omdat ik iets moet leren, wat als mijn dochter mij niet meer leuk vind omdat ik iets moet leren, wat als ik zelf sterf omdat mijn kinderen iets moeten leren..?’ Zo moet ik mezelf constant tot de orde roepen en proberen niet te panikeren. Elke avond ik ga gaan slapen komen die gedacht extra op. Ondertussen ken ik al trucjes om mezelf tot rust te brengen.
Ik lees fictie boeken om in een andere wereld te zijn. Als ik Happinez aankoop dan doe ik dat om even in die wereld te zijn. Ik wil mezelf aanpakken, gezonder gaan leven, een doel vinden, meer spiritualiteit in mijn leven brengen. Maar tegelijkertijd ben ik er bang voor. Er gaat geen maand voorbij waar ik me niet voorneem een gezonder en beter leven te beginnen. Maar diezelfde avond nog zal ik voor de tv zitten met een zak chips en mezelf uitlachen. Mijn man is helemaal anders dan mij en vind het ‘gewone’ leven perfect. Hij weet dat ik ‘meer’ zoek en ondersteunt me daarin. Maar ik kan dus niet plots beginnen met reizen of dergelijke meer.
Het is moeilijk om in het kort te zeggen hoe ik me voel. Maar het lijkt alsof ik mezelf niet kan toestaan echt gelukkig te zijn, spontaan te genieten van de kleine dingen, mezelf te laten groeien, omdat ik bang ben dat het niets zal uitmaken en dat er dan juist iets ergs zal gebeuren. Omdat ik loslaat en niet meer op mijn hoede ben. Mijn mama zegt altijd ‘laat eens die touwtjes los, wil niet alles zelf in handen hebben’. Maar dat doe ik al sinds ik 8 ben!
Alvast bedankt voor het lezen.
Liefs,
Bang Dat Iets Ergs Zal Gebeuren
Lieve Bang Dat Iets Ergs Zal Gebeuren,
Het verhaal dat alles gebeurt om een reden, is niet van jou. Het is het verhaal van je moeder, de religie waar zij zin en betekenis in heeft gevonden. Maar jij hoeft dat niet over te nemen, lieve Bang Dat Iets Ergs Zal Gebeuren. Het werkt duidelijk niet voor je. Het zingt een onvriendelijk, voorwaardelijk universum tot leven. Eén waar jij een soort God-achtige rol in speelt en Rampen Neer Komen Dalen wanneer jij even niet oplet en ontspant. Dat is geen fijne plek.
Het is tijd om de religie van je moeder en de gospel van je afwezige vader te vervangen met jouw lied. Een verhaal dat beter aansluit op wie jij bent, en wie jij wilt zijn. Dat dit niet van vandaag op morgen gebeurt, of dat je misschien geen idee hebt van wat je wilt zijn en wie je bent, doet niets af van de noodzaak om volwassen te worden. Want dat is hoe ik volwassen worden zie; als proces van ‘nee, dank je’ zeggen tegen de overtuigingen van je ouders die je als sushi’s op een lopende band worden voorgeschoteld, als ze je niet smakelijk voorkomen. En dat gebeurt niet in één keer, of wanneer je achttien bent, of na heel veel therapie. Volwassen worden doe je keer op keer. Je gaat erin en eruit. Het moet verworven worden.
En dat is niet altijd makkelijk, lieve Bang Dat Iets Ergs Zal Gebeuren. Die shit zit diep. Zoals je zelf al zegt oefen je al sinds je achtste. Maar dat is okay. Je bent nog jong. En je hebt bovendien de beste motivatie die er is, namelijk je kinderen. Want of je wilt of niet; je geeft hen ook op je beurt jouw verhaal door. De sushi band waaruit zij de rest van hun leven kunnen kiezen welke ze willen slikken of welke ze liever voorbij laten gaan. Jij bent op jouw beurt de chef.
Alhoewel het kan helpen, denk ik dat dit nieuwe verhaal, het verhaal van Jou, niet te vinden is in de Happinez of reizen of nieuwe voornemens uitvoeren. Het gebeurt op het niveau van je gedachtes. Elke keer dat de sushiband je gedachtes over rampspoed en ‘ergens iets van moeten leren’ voert, kun je ze herkennen als opgebakken, tweedehands gedachten. Je kunt ze met logisch verstand beproeven en besluiten of je ze wilt houden of dat je ze simpelweg niet gelooft. Want dat zijn de enige twee keuzes die je hebt met gedachtes; je gelooft ze of je gelooft ze niet. Je eet de sushi of je laat hem voorbij gaan. Ze stoppen is onmogelijk en onnodig. De vrijheid schuilt in het beproeven. Ook al ziet het verhaal er zo spiritueel en mooi uit als ‘alles gebeurt om een reden, zodat je ervan kunt leren’; als dat niet aansluit bij jouw waarheid dan is het stressvol. Punt.
Het is het schaduwgeschenk dat ouders hun kinderen geven; de stimulans om je eigen waarheid te ontdekken. Je eigen sushi’s te maken. Hoe zou je het anders moeten doen? Hoe zouden we zonder de religies van onze ouders kunnen uitvinden hoe je wereld werkt? Het feit dat je aangeeft in dezelfde vicieuze cirkel te zitten geeft aan dat de dageraad van jouw verhaal is aangebroken, lieve Bang Dat Iets Ergs Zal Gebeuren. Zonder bewustzijn zie je jezelf niet steeds hetzelfde doen. Zonder bewustzijn eet je alle sushi’s op zonder dat je het door hebt.
Bewustzijn baant de weg vrij voor vrije wil. En vrije wil is het vermogen om keer op keer te kiezen of je een doorgegeven overtuiging doorslikt of er vriendelijk voor bedankt. Gebruik je groeiend bewustzijn om te herkennen welke verhalen waar zijn voor je, en stralend, en smakelijk. Vertrouw ze. Dat is hoe jouw eigen waarheid langzaam, en organisch, en magisch aangroeit.
Alle goeds,
Liefs
Dot
