Wat als het verdriet van een verlies niet minder wordt, maar erger? Dot daagt Verlies uit voor de gedachte dat je niet eens een toekomst nodig hebt om gelukkig te zijn. ‘Sterker nog; ontneem jezelf je toekomst en ontdek wat je goed doet, nu. Ontdek zo de steeds opnieuw versgebakken jou.’
Lieve Dot,
Soms word ik er wanhopig van. Het verdriet zou weliswaar niet overgaan, zeggen al die goedbedoelde vrienden en familieleden, maar wel minder worden. Allemaal flauwekul. Eigenlijk vind ik dat het alleen maar erger wordt. Ik kan er me steeds minder aan onttrekken.
Mijn man stierf nu een jaar geleden, op een loodzware herfstdag, na een zwaar ziekbed. Even was er de opluchting –voor hém. Daarna alleen het gemis. Ik heb veel steun gekregen van kinderen, familie en vrienden. Zo veel zelfs, dat ik mezelf soms zie als een ondankbaar kreng en vragen over hoe het met me gaat afwimpel. Alsof ik zelf ook vind dat het inmiddels wat verteerbaarder is geworden.
Over rouw en verdriet zijn boeken vol geschreven, vanuit ieder denkbaar perspectief. Soms word ik getroffen door de manier waarop iets treffends wordt verwoord, of waarin ik veel herken, maar de troost daaruit is zo moment gebonden, zo kort.
Ik weet het; het is onvermijdelijk. Iedereen zal verliezen moeten incasseren, maar is het voor iedereen zo moeilijk als voor mij? Wat kan ik doen om mezelf weer een gevoel van toekomst te geven?
Verlies
Lieve Verlies,
Ik waardeer het dat je na alle goedbedoelde en zinloze adviezen nog de puf op kan brengen om naar een adviesrubriek te schrijven. Want laat ik duidelijk zijn: ook wat ik je zal zeggen is goedbedoeld, en zinloos. Het zal zinloos zijn om de verpletterende eenvoudige reden dat jij de enige bent die jouw leven bewoont. De enige die er iets zinnigs over te zeggen heeft en de enige die kan ontdekken wat werkt, en wat niet.
In feite is dat altijd zo, lieve Verlies. De manier hoe ik nu een gifgroene pen over een wit vel beweeg is van mij alleen. Maar die ervaring, die aan eenzaamheid doet denken maar het niet zo bedoelt, dringt zich op doordringende wijze op in de situatie waarin jij verkeert. Daarom geven de boeken en adviezen maar even verlichting; ze ontnemen je jezelf niet. En van jou is het verlies waaronder je lijdt. De enige manier die ik kan bedenken om minder verdriet te hebben is door je definitie van die jou te herzien.
De hele kosmos ondersteunt je daarin. Ze trekt het tapijt dermate onder je voeten uit dat blijven wie je was een achterhoedegevecht maakt dat je gegarandeerd zult verliezen. Zolang je je oude jou blijft bestickeren met nieuwe ideeën – of erger nog, vergelijkt met anderen in eenzelfde situatie – voeg je enkel lagen toe die uiteindelijk gaan bladderen. De nieuwe jou, de manloze jou, is in werkelijk elk scenario, de enige weg. Dat je die weg vindt betwijfel ik geen seconde. Dat je op die weg dingen uit de grond gaat stampen die nog zullen verbazen en verheugen betwijfel ik evenmin.
Het feit dat je nog een advies vraagt zegt me meer over die nieuwe jou dan welk advies dan ook. Ik lees daarin namelijk geen wanhoop, maar een openheid die afstraalt van iemand die niets meer te verliezen heeft. Onverdund door vergelijking of stickers, is dat een uitgangspunt als geen ander, lieve Verlies. Je vraagt hoe je jezelf weer een gevoel van toekomst kan geven, en ik daag je uit voor de gedachte dat je niet eens een toekomst nodig hebt om gelukkig te zijn. Sterker nog; ontneem jezelf je toekomst en ontdek wat je goed doet, nu. Ontdek zo de steeds opnieuw versgebakken jou. Dat is radicaal en nooit eerder gebeurd. Maar precies daar, op dat snijdvlak van nu, ontvang je geen raad, maar maak je hem.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je alle levensvragen en adviezen van Geertje nog eens nalezen? Het mooiste eerlijke en liefdevolle advies van Lieve Dot werd gebundeld in een boek, dat je hier kunt bestellen.
