Soms voelt je leven als een rit in een achtbaan. Deze week geeft Dot advies over wat belangrijk is op het moment dat je het overzicht dreigt te verliezen.
Hallo Dot,
Soms vraag ik me wel eens af: hoeveel kan een mens aan? Mijn vriend en ik hebben net een bedrijf gekocht in Turkije, we gaan morgen trouwen, mijn vader is stervende, en maandag over een week vertrekken we weer omdat we twee schepen over moeten varen van Slovenië naar Turkije. Het is een lang verhaal, maar hier komt het op neer: ik ga maar door en door. Het voelt zo dubbel. Heb je tips voor mij over hoe ik met het afscheid kan omgaan en toch ook kan genieten van alle mooie dingen die op mijn pad komen?
Liefs,
Rollar Coaster
Lieve Rollar Coaster,
Afgelopen weekend herinnerde iemand me eraan dat het ergste dat kan gebeuren wanneer je iets kiest of doet, is dat je het verkeerd hebt. Het duurde even voordat ik het snapte, want iets verkeerds doen leek me best wel erg. Wat als ik de kat van de buren laat ontsnappen, mijn belasting te laat indien, iemand beledig of aanrijd of afwijs? Het ergste wat dan kan gebeuren zijn precies die dingen. Je hoeft niet te ontkennen dat ze erg zijn, maar ze stoppen niet dat de maan om de aarde blijft draaien. Ik ga er niet aan dood – totdat dit wel gebeurt en zelfs dan kan ik me afvragen wat het ergste is wat dan kan gebeuren.
Leven is ruim, lieve Rollar Coaster, en langer dan we vaak denken. Het heeft de neiging zich in alle dimensies uit te rekken als Play-Doh, vaak ver voorbij jouw en mijn verstand. Het heeft weinig moeite om jouw stervende vader, je bruiloft en je nieuwe bedrijf dwars door elkaar te herbergen. Wat we schoonheid noemen, of liefde lijkt in het theater van de schepping naadloos een plaats te krijgen naast kernproeven en verdwijnende biotopen. Soms denk ik wel eens dat we ten onrechte goede dingen (in jouw geval je bruiloft en nieuwe plannen) onderscheiden van de slechte (het feit dat je vader stervende is). Soms krijg je een glimp van de kosmische eenheid van de Play-Doh bal. Zo kan ik me voorstellen dat de beperkte tijd die je nog hebt met je vader je een rauwe openheid geeft die je extra dankbaar maakt voor je aanstaande huwelijk. Dat het je doordringt met een begrip van het tegenovergestelde van wat ik zojuist zei; dat het leven kort is. Niet te verspillen aan zaken die er niet echt toe doen.
Je vraagt hoe je met het afscheid kunt omgaan en ook kan genieten van de mooie dingen. Ik denk dat het goed is om te beseffen dat dingen gebeuren, en blijven gebeuren, of jij er nu mee om kunt gaan of niet. Of je er nu van geniet of niet. Er is iets doordenderends aan dit bestaan. Het mooie daaraan vind ik dat je niet heel veel moeite hoeft te doen om dingen in een bepaalde vorm te gieten. Of binnen een soort emotionele regulatie hoeft te brengen. Er is iets wat belangrijker is dan ‘dingen een plekje geven’ of ‘erbij stilstaan’ of er ‘dankbaar voor zijn’ of ‘iets af te sluiten’. Namelijk basaal aanwezig zijn. Ik begin steeds meer te vermoeden dat dingen begrijpen of verwerken niet vereist is. Dat uit fundamentele, domme aandacht voor wat er nú gebeurt, alle volgende stappen zich zo naadloos ontvouwen als de bladeren momenteel in lente.
Ook al zit je in een rollar coaster, lieve Rollar Coaster, je bent altijd ergens. Je bent in een bed, in een auto, op een schip, je ligt of zit of staat. Ik daag je uit om niet te proberen iets te overzien, of te genieten of te verwerken. Ik daag je uit om radicaal aanwezig te zijn. Wanneer je bij je vader zit, wanneer je niet bij hem bent, wanneer je trouwt, of wanneer je zou kiezen je bruiloft uit te stellen om bij je vader te zijn wanneer hij sterft. Wat je ook doet of hebt gedaan, onthoud dat het ergste dat je kan overkomen is dat je het verkeerd hebt. Meer niet. Leven, en sterven, gaat door.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je alle levensvragen en adviezen van Geertje nog eens nalezen? Het mooiste eerlijke en liefdevolle advies van Lieve Dot werd gebundeld in een boek, dat je hier kunt bestellen.
