Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat kom je in september te weten – nog heel even geduld dus!
Deze week geeft Dot advies aan Dubbel Angst voor Gemis:
Lieve Dot,
Nooit gedacht dat ik ooit naar deze rubriek zou schrijven. Maar ik lees je adviezen met veel plezier en vind ze wijs. En daarbij ben ik inmiddels ten einde raad. Ik ben nu 21 jaar samen met een fijne vent, die 21 jaar ouder is dan ik. Hij is nooit mijn ‘Grote Liefde’ is geweest, maar hij verscheen als rustpunt op een turbulent moment in mijn leven en al vrij snel was hij vader van mijn kinderen. Hij is op praktisch gebied altijd een grote steun voor mij geweest en ik voel mij veilig bij hem. In die 21 jaar ben ik af en toe hevig verliefd op anderen geweest. Het bleef doorgaans bij flirten, schrijven en een beetje zoenen. En dan ging het wel weer over.
Ik heb nooit moeilijkheden met mijn man gehad, maar wel altijd ‘iets’ gemist. Twee jaar geleden, op 44 jarige leeftijd, verdwaalde ik in een midlife crisis. Ik voelde mij onrustig, verward en niet gehoord. Ik kreeg steeds meer moeite met ons leeftijdsverschil, ondanks dat wij een meer dan prima seksuele relatie hebben en doorgaans in harmonie met elkaar leven.
Ik begon op een man van mijn werk te schrijven: verhalen die vanaf de eerste letter ergens over gingen. De onvrede over mijn echtgenoot groeide met het aantal berichten dat ik uitwisselde. Pas na een aantal weken spraken we af. In de twee jaar dat ik hem ken is het uitgegroeid tot een affaire die af en toe stopte, maar altijd weer opgepakt werd.
Mijn schrijver is inmiddels aan het scheiden, en ik sta op een kruispunt. Ik word angstig en gedeprimeerd bij de gedachte dat ik bij mijn gezin weg zou gaan, maar mijn gevoel zegt dat ik deze keuze moet maken. Ik lees mij suf aan spirituele teksten en boekjes die het hebben over het ‘ volgen van je hart’. In mijn hart en gedachten zit mijn schrijver. Maar een groot deel van mijn hart zit ook thuis, met mijn inmiddels al grote kinderen en man. Hij weet alles. Ik heb na een periode van het verzwijgen de affaire opgebiecht, in de hoop dat het in onze relatie een keerpunt zou kunnen zijn. Ook de kinderen weten van onze crisis.
Vele dieptepunten verder ben ik nog steeds thuis. Ik voel mij een schim van mezelf en heb het gevoel dat het leven al bijna twee jaar stil staat. Ik heb een paar keer aangekondigd weg te gaan, maar ben daar iedere keer op terug gekomen. Ik vind het heerlijk om tijd door te brengen met mijn schrijver, geniet van de verliefdheid en het natuurlijke contact, de verbondenheid en zijn intelligentie. Ik voel dat hij mijn bestemming en soulmate is. Maar ondertussen breekt mijn hart bij de gedachte om alles thuis op te geven. Ik geef het toe: ik ben doodsbang de stap te zetten. Het beeld van mijzelf in een kaal flatje, eenzaam en met spijt als haren op mijn hoofd, laat mij niet los. Terwijl ik ook enorm levenslustig en energiek kan worden van de gedachte helemaal opnieuw te beginnen.
Dit kan zo niet door gaan. Mijn hart dat zo heen en weer geslingerd wordt. Ik word gek van mijn besluiteloosheid, en belast mijn omgeving ermee. Ik wil een besluit nemen. Ik neig steeds meer naar het opzij zetten van de schrijver, maar ben bang dat ik daarmee een grote liefde aan mijn neus voorbij laat gaan, en niet meer zal genieten van de dingen die het leven te bieden heeft. Ik mis hem enorm als ik weer eens in een zelf opgelegde periode van geen contact zit. Het nalezen van wat oude sms berichten of een snelle blik op zijn Instagram is dan genoeg om mij weer geheel uit balans te trekken. Wij spreken tegen elkaar uit elkaars grote liefde te zijn. Ik weet van mezelf dat die dualiteit van passie en behoefte aan rust in mij zit, maar dit gaat te ver.
Ik kan mij de strekking van je antwoord voorstellen, maar ben er toch heel benieuwd naar.
Liefs,
Dubbel Angst voor Gemis
___________________________________________
Lieve Dubbel Angst voor Gemis,
Zoals je inmiddels weet is deze rubriek geen onbekende voor het dilemma tussen de Spannende en Veilige man. Terwijl de helft van de wereld op de vlucht is, leiders een nationalisme inblazen dat aan de 19e eeuw doet denken, en iedereen bang lijkt voor alles wat vreemd is, ontvang ik talloze brieven zoals de jouwe, lieve Dubbel Angst voor Gemis. En dat heeft me iets belangrijks geleerd. Namelijk dat dezelfde thema’s op alle niveaus doorwerken. Nostalgie en loyaliteit aan het oude, gekende. Angst voor het onbekende. Tegelijkertijd een besef dat het zo niet kan blijven, gemengd met een verlangen voor het nieuwe.
Ik stond ook ooit voor jouw keuze, lieve Dubbel Angst voor Gemis. Tussen een trouw, veilig Dot-lief en een onveilig, spannende en alles absorberende Ander. Omdat ik was wie ik was, verliet ik mijn veilige haven binnen een paar weken om de open zee op te varen met mijn Dot Piraat. Ik zal nooit vergeten hoe ik in een regenachtige, doordeweekse nacht met mijn hond door Amsterdam een ongewisse toekomst inliep met een tas vol spullen en dacht ‘zo voelt het dus als dit gebeurt. Zo voelt het dus om diegene waar je het meest van houdt het meest pijn te doen. Zo voelt het om weg te lopen van je leven.’ Verschrikkelijk, filmachtig.
Zoals het meestal gaat in het dilemma tussen de Veilige Deze versus Spannende Ander, liep het niet goed af. Althans, in de zin dat ik het schip achter me doeltreffend had verbrand en mijn nieuwe schuitje binnen no-time fatale lekken bleek te bevatten. Na een tijd (lees: jaren) op open zee te hebben gedobberd kon ik met overtuiging terugkijken en zeggen dat beide relaties hun waarde hadden – en dat ik blij ben dat ik van boord ben.
Wat dit over jouw dilemma zegt, weet ik niet, lieve Dubbel Angst voor Gemis. Het enige wat ik weet is dat je je in dit soort situaties de opties vaak verkeerd voorstelt. Je denkt misschien dat je kiest tussen de boel thuis intact houden of daarmee breken, de wijde wereld in. Maar wat ik geleerd heb is dat daar allereerst nog een derde optie bij hoort, namelijk niet kiezen -wat je nu doet. En dat welke van de drie dingen die je ook doet, je verscheurt. Beschadigt. Snijdt.
Anders gezegd; de grootste illusie van iedereen die blijft of geen beslissing maakt, is dat er een optie is die geen schade berokkent. In jouw geval bij je man, de andere man, je kinderen – en jezelf. Maar waarschijnlijk is dit al een gepasseerd station. Ik zeg dit niet om je een rotgevoel te geven. Ik zeg het je om je vrij te maken. Je ziet jezelf al oud en alleen in een flatje zitten – en ik wil je eraan herinneren dat dit sowieso kan gebeuren, wat je nu ook doet.
Zoals je misschien al weet van me ben ik geen groot aanhanger van ‘de juiste beslissing’. Ik geloof dat je de meest juiste beslissingen moet proberen te maken in het volle besef dat die waarschijnlijk niet bestaan. Niet in een objectieve, buiten jezelf geplaatste zin althans. De juiste beslissing is diegene die je maakt. Mijn keuze om met mijn hebben en houden halsoverkop de natte onbestemde nacht in te trekken was de juiste beslissing, niet omdat het de meest verstandige was, de meest succesvolle of laat staan de meest liefdevolle. Het was de juiste om de verpletterend eenvoudige reden dat ik hem maakte.
Je gaat getuige zijn van welke keuze je maakt, lieve Dubbel Angst voor Gemis. En dat zal de juiste zijn. En of je nu blijft, gaat of geen keuze maakt, ze zal jou – en anderen – pijn doen. De andere kant van dat onvermijdelijke beschadigen is dat heling al even onvermijdelijk is. Wat je ook doet; iedereen -inclusief jij – heeft de aard en mogelijkheden om daarvan te helen en te leren. In dat vermogen vertrouwen is een van de meest liefdevolle dingen die je kunt geven op de momenten dat het jouw beurt is de olifant in de porseleinkast te zijn. Want aan die rol ontkomen lijkt me inmiddels onmogelijk, lieve Dubbel Angst voor Gemis. We komen allemaal, vroeger of later aan de beurt. Maar het is nooit te laat om de meest eerlijke, onvoorwaardelijk liefdevolle klappen uit te delen die je kunt.
En dat brengt me ook weer terug bij deze grotere tijd waar jouw dilemma zich in afspeelt. Voorwaarts gaan zonder klappen uit te delen of te ontvangen lijkt niet alleen voor jou, maar voor ons allemaal onvermijdelijk. Geen keuze maken is niet schadevrij. Dat de juiste keuzes de keuzes zijn die wij – en anderen – maken, met een diep vertrouwen in het vermogen om te kunnen helen en leren van die keuzes, lijkt mij de meest elegante weg.
Ik vertrouw erop dat jij die weg vindt. Hoe kan het ook anders?
Alle goeds,
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
