Hoe komt het toch dat we in de laatste 45 jaar niet echt iets hebben kunnen doen om de opwarming van de aarde tegen te gaan? Filmmaker Rolf Winters ging naar een bijeenkomst van de Club van Rome om de dialoog over duurzaamheid aan te gaan.
Deze week was ik te gast bij een bijeenkomst van de Club van Rome, de club die in 1972 werd opgericht door een aantal Europese wetenschappers die bezorgd waren over gevolgen van onbegrensde groei voor de aarde. Tijdens een tweedaagse workshop was het plan naar de toekomst kijken, en specifiek naar de eigen relevantie voor de wereld. Ik was hiervoor uitgenodigd door de Nederlandse voorzitter, die ik ontmoette na afloop van een vertoning van Down to Earth. De film had hem diep geraakt en hij vroeg me na afloop of we de film konden inzetten voor de transformatie die hij binnen hun organisatie voor ogen heeft. Daar heb ik spontaan ‘ja’ op gezegd. En zo kwam het dat het programma op het laatste moment werd omgegooid en op zondag werd geopend met de film – met een aansluitende dialoog over het belang van de boodschap van de Earth Keepers.
De volgende dag sprak Prof. Dennis Meadows, een van de schrijvers van Limits to Growth (1972), dat wereldwijd wordt gezien als de basis voor de dialoog over duurzaamheid. Hij sprak over hoe de duurzaamheidsbeweging in de afgelopen 45 jaar geen enkele zichtbare impact heeft gehad op het terugdringen van opwarming van de aarde en andere belangrijke issues qua leefklimaat. Sterker nog, het is alleen maar verder verslechterd. De oorzaak van het falen? Ons systeem, of beter gezegd systemen. Hij liet haarfijn zien hoe onze economische, politieke en institutionele systemen niet of averechts handelen naar de doelen die het zichzelf stelt. Na 45 jaar proberen de wereld te overtuigen vanuit de ‘mind’, was de hamvraag op de conferentie van de Club van Rome: Wordt het niet tijd dat we het over een andere boeg gaan gooien, en vanuit ons hart gaan opereren? Dat we in plaats van proberen de leiders binnen het systeem te overtuigen dat we ons gaan richten op de bewustwording van de mens zelf?
Vanaf het moment dat deze vragen werden uitgesproken, fladderde er een grote vlinder door de zaal, vlak over de hoofden van de aanwezigen. Toevallig? De vlinder en de relevantie van deze ’toevalligheid’ bleef niet onopgemerkt.
Het is mooi te zien hoe een organisatie die primair op een wetenschappelijke leest geschoeid is, nu een ware transformatie ondergaat. Bij de nieuwe generatie leeft het besef dat de bakens verzet moeten worden en dat niemand hoeft te wachten op permissie om verantwoordelijkheid te nemen. De Earth Keepers worden gehoord. En elke ochtend prijs ik me gelukkig in de wetenschap dat er weer meer Earth Keepers zijn opgestaan.
