Afgelopen week werd in media het einde van de mensheid voorspeld. Hoe je omgaat met zo’n doem-scenario? Gewoon, juist genieten van het leven. Dansen alsof het straks niet meer kan.
Er stond een mooi maar ook een treurig verhaal in de Groene Amsterdammer over, nouja, eigenlijk het einde van de wereld. Hoe bereid je je voor op de Apocalyps? Er is geen klimaatwetenschapper meer ter wereld die hem niét voorspelt. Hoe je het ook wendt of keert: wij mensen hebben er een potje van gemaakt, stond er.
In Pauw kwam een citaat van Stephen Hawking voorbij: hij geeft de mens nog maximaal 100 jaar. In NRC: koffieoogsten mislukken massaal, en als we straks geen koffie meer kunnen drinken, gaan we dan pas inzien dat het tij niet meer te keren is?
Normaal gesproken zou je heel somber kunnen worden van dit soort berichten. Maar dat hoeft niet perse. Hoewel de titel van het eerste verhaal anders doet geloven, was de conclusie eigenlijk mooi en zelfs positief. Je hoeft er niet somber van te worden: we kunnen maar beter dansen, de laatste vijf minuten van het feestje. En: alles eraan doen, samen, om het laatste stuk nog echt de moeite waard te maken. Het klinkt misschien oppervlakkig maar het is uiteindelijk het enige wat je kunt doen, en ook verreweg de leukste en fijnste. Het geeft het leven enorm veel zin.
In hetzelfde weekend bezocht ik met mijn twee dochters het Make The World Great Again-festival van De Ceuvel. Daar kon je overstappen van bank of van energieleverancier, of helpen om zaadjes te planten zodat er weer insecten terugkeren. Daar kon je mensen ontmoeten die nog hun best doen om er het mooiste van te maken, voor hoe lang het nog duurt. Want het bijltje erbij neergooien, daar heeft sowieso niemand iets aan. Ieder beetje helpt, alles wat je doet, helpt. Altijd.
Op zondag bezocht ik met de kinderen het Healing Garden festival nabij Zeewolde. De zon scheen het grootste gedeelte van de dag tegen alle verwachtingen in. De kinderen speelden met water en zand en hoelahoepen alsof ze nog voor altijd hadden. Alsof de tijd niet bestond. Ik weet niet hoe ik mezelf of mijn kinderen anders kan voorbereiden op een Apocalyps dan met ze mee hoelahoepen en de tijd even vergeten. En het water inrennen ook al is het eigenlijk net iets te koud. Anders dan heel veel van ze te houden, en ze te laten zien dat alles wat we doen, uitmaakt. Als we het leven de moeite waard maken, maakt het ook niet meer zoveel uit wat erna komt. We dansten tot de laatste vijf minuten van het feest.
