Ze klinken zo mooi en verlicht, die spirituele oneliners. Maar wat zeggen we eigenlijk? En is het waar? Susan Smit toetst, keurt, wikt en weegt.
Deze week onderzoekt ze de woorden: ‘In life look forward. Don’t look back. It only hurts your neck.’
Kijk vooruit, is het populaire devies, en zie niet om. Het klinkt opgewekt, dynamisch, daadkrachtig. Maar waarom zouden we eigenlijk niet met het verleden bezig mogen zijn? Achterom kijken staat voor veel mensen voor spijt, teleurstelling, wrok, gemis en andere onhandige emoties rondom iets wat geweest is en waar je niets meer aan kunt veranderen. Het zou louter oponthoud zijn. Voorwaarts!
Het verleden in een grote zak bij het grof vuil zetten, gaat mij door merg en been. Uit het modieuze gebruik om niet terug te kijken naar wat voorbij is spreekt het keiharde oordeel dat alleen het heden de moeite waard is en het verleden heeft afgedaan en kan worden afgedankt. Terwijl er in het verleden zoveel schatten verborgen liggen. Alleen door reflectie smeed je opgedane ervaringen om in wijsheid. Wil je inzichten krijgen, dan zul je dingen tegen het licht moeten houden. Alle missers en toestanden zijn voor niets geweest als je er geen aandacht aan schenkt, je eigen aandeel erin erkent en je lessen eruit trekt. Anders zul je in rondjes blijven lopen, je onbewust van beperkende patronen en zich herhalende mechanismen. Voor je in de auto wegrijdt, moet je ook even in de achteruitkijkspiegel kijken.
Je alleen richten op wat nu voor je ligt heeft wel iets van een ezel die zich aan dezelfde steen stoot, omdat hij de vorige keer zo snel mogelijk wilde vergeten. Hij stoot zich (leef nu!), stoot zich (voorwaarts!) en stoot zich opnieuw. Achterom kijken mag dan zeer doen aan je nek, maar als je het niet doet, heb je uiteindelijk overal blauwe plekken.
