Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag- antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft ze advies aan Ik-ken-het-antwoord-al, die zich afvraagt of het ook een doel kan zijn om geen doel te hebben:
Lieve Dot,
Ik ben het zo beu.
Om te horen: ‘Ga voor je passie, een doel in je leven’. Laat anderen weten waarvoor je hier op aarde bent.
Nou.
Ik zocht jaren, maar dat zoeken maakte me horendol.
Ik leef ‘gewoon’. Met passie. Maar ik wil niet tonen aan anderen waarom ik op aarde ben. Ik weet niet wat mijn doel is. Ik ben al blij dat ik leef.
Is het ok? Om zomaar gewoon te ‘leven’?
Kan het ook een doel zijn om geen doel te hebben?
Vele warme groetjes,
Ik-ken-het-antwoord-al
______
Lieve ik-ken-het-antwoord-al,
Ik kom mijn leven lang al in snackbars. Elke zaterdagavond ging ik met mijn vader naar een van de twee snackbars in de straat waar ik opgroeide. Ik stond dan voor de vitrine terwijl mijn vader zijn lijstje afgaf -dat vond hij handiger dan de bal gehakt zonder iets, de frikadel met ketchup, grote friet, kroket en berenklauw opnoemen die hij elke week verorberde. Als we lang genoeg bij dezelfde snackbar kwamen wisten ze uiteindelijk zijn bestelling uit hun hoofd, zoals bij snackbar Henk & Wil, waar ‘zonder wil geen weg HENK’ op een met zwarte viltstift aangepast tegeltje achter de toonbank hing.
Ook nu nog haal ik regelmatig een frietje en groentekroket bij snackbars, die door de jaren heen alleen hun naam veranderden naar dingen als ‘kwalitaria’, of zoals in het dorp waar ik nu woon zelfs ‘petit restaurant’. Binnen veranderde er nauwelijks iets. Barkrukken, naarstig en onbedachtzaam doorgebladerde Donald Ducks en Privé’s, plastic gekleurde vorkjes die scherper zijn dan je denkt naast servetjes en discodip en een gedeelte stilte van de medeklanten die tegelijkertijd geruststellend en enigszins nerveus is.
Bij elkaar opgeteld staarde ik dus uren in die vitrines vol onherkenbaar vermalen stukken dier totdat ik ze een tijdje terug écht zag, alsof het voor het eerst was: de groen met witte plastic boompjes tussen de amorf gekleurde snacks. Je kent ze misschien wel. Sindsdien hebben ze me niet meer losgelaten. Waar komen ze vandaan? Wie heeft ze bedacht? Wie maakt ze? Wat willen ze van ons? Wat hebben ze ons te vertellen? En wat is in vredesnaam hun doel? Grote, existentiële vragen.
Jij weet het antwoord op je vraag al, lieve ik-ken-het-antwoord-al. Gelukkig, want ik heb geen idee.
Misschien weten de mysterieuze en alom aanwezige snackbar boompjes of het ok is om zomaar ‘gewoon’ te leven. Om van geen doel hebben je doel te maken. Zij lijken immers te weten hoe ze een muffe, verkoelde omgeving wat op kunnen fleuren. Want dat is eerlijk gezegd het gevoel wat ik krijg als ik je vraag lees.
Misschien moeten de boompjes niet alleen de boel opfleuren in Nederlandse snackbars, maar ook in Syrië, waar bejaarde mensen met rollators de bergen over moeten vluchten met een van de meest bloeddorstige en gestoorde groepen mensen op de hielen. Of in de megastallen om de hoek, waar miljoenen dieren nooit daglicht zien. Of misschien moeten we ze Amsterdamse trams laten opvrolijken waar steeds meer jonge, domme jongens Joodse mensen bedreigen. Misschien moeten we ze sturen naar iedereen die net hoorde dat ze in vroegtijdig stadium van Alzheimer zijn. Ik denk even hardop.
Je zegt dat het zoeken naar een doel in je leven je horendol heeft gemaakt. Dat je het beu bent om te horen voor je passie te moeten gaan. Ik vermoed dat je te lang de verkeerde vragen hebt gesteld, lieve ik-ken-het-antwoord-al. Dat je te lang in de verkoelde vitrine van ongezonde gedachte-snacks hebt doorgebracht. Misschien is het tijd om vragen te gaan stellen waar je het antwoord niet op weet.
Want er zit meer in je dan vragen naar de bekende weg. Dat weet ik zeker.
Liefs, Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Dot moedigt aan de volgende dingen mee te nemen in je vraag:
- Vertel wat meer over jezelf. Geef wat context rondom je vraag.
- Hoe uit dit dwarszittende dilemma zich in de praktijk van je leven? Wat zeg, doe, denk of laat je erdoor? Geef een specifiek voorbeeld.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Ook meepraten over deze vraag kan hier.
