Tijdens haar zwangerschap lag Susan uren wakker, piekerend of ze wel een goede moeder zou zijn. Want kun je doorgeven wat niet in je aard ligt en wat je niet hebt meegekregen in je jeugd?
Een goede moeder worden
Toen ik zwanger was van mijn eerste kind lag ik ‘s nachts uren wakker, door de enorme buik die met een ingewikkelde en precieze constructie van kussens steun moest krijgen, maar meer nog omdat ik piekerde. Ik betwijfelde of ik over de eigenschappen beschikte om een goede moeder te kunnen worden.
Praktisch zijn lag niet in mijn aard, bijvoorbeeld. Mijn schrijfsels bezie ik tot op elk detail, maar in het gewone leven gaan dingen soms aan me voorbij. Koken, financiën, omgaan met instanties, eigenlijk grofweg het echte leven, ging ik vakkundig uit de weg. En dan dat ene waar alle leden van mijn familie op hun eigen manier mee worstelden – begrenzen – dat ik niet had meegekregen, maar zelf had moeten leren; kon ik dat wel aan mijn toekomstige kind overbrengen?
Begrenzen
In de jaren die volgden bleek ik mezelf, zeker toen ik er alleen voor kwam te staan, te kunnen onderwijzen. Ik leerde maaltijden koken met een kind op mijn heup en een ander op het aanrecht, ik leerde jongleren met tandartsbezoeken, speelafspraken en deadlines, ik leerde columns schrijven tijdens zwem- en balletlessen, al kijkend en zwaaiend. En wat betreft het begrenzen: in het begin deed ik dat nogal krampachtig, maar inmiddels houd ik qua opvoeden een ontspannen balans tussen consequent en flexibel.
Kun je doorgeven wat niet in je aard ligt en wat je niet hebt meegekregen in je jeugd?
Ja, dus. Juíst.
Zelf moeten leren
Ik merk dat ik in mijn boeken wil delen wat ik zelf heb moeten leren en niet wat ik al wist. Als het al in je broekzak zat, dan weet je niet beter en ervaar je het niet als waardevol. Maar wat met moeite verworven is kun je heel zorgvuldig aan anderen overbrengen. Je kent immers elke stap die ervoor nodig is om het onder de knie te krijgen.
Dit principe herken ik trouwens bij alle leermeesters, therapeuten en zelfhulpboekenschrijvers die ik ooit heb ontmoet. Als je bij iemand een workshop zelfliefde of woedebeheersing volgt, kun je ervan uitgaan dat die persoon daar ooit niet heel erg goed in was. Helemaal niet erg. Het enige onhandige is dat sommige mensen (of eigenlijk bedroevend veel) al iets gaan onderwijzen voor ze het goed en wel zelf in de praktijk hebben gebracht. Hoe je dat ontdekt? Als de theorie die ze oplepelen aanvoelt als ‘geleende wijsheid’, nog niet doorleefd maar vanuit enthousiasme over de vondst prematuur van de daken geschreeuwd.
Maar we drijven af van het punt dat ik hier wil maken. Dat wat je met bloed, zweet en tranen hebt eigen gemaakt, dat wat niet in je basispakket zat en je niet is komen aanwaaien – dát is wat je hebt door te geven als de tijd rijp is. Dáár ligt de schat. En jij weet hoe je hem moet opgraven.
Meer Happinez?
- Waarom de telefoon het leven van je kinderen verpest
- Waarom samenzijn met je kind het nieuwe goud is
- 5 spirituele stellingen over opvoeden
