Als je eigen kind iets niet goed doet, voelt dat alsof jíj de fout maakt. Maar als je met net zoveel compassie naar jezelf kunt kijken als naar een ander, heeft je kind daar ook baat bij.
Het was weer zo’n ochtend. Mijn zoontje (8) schiet bij het naar school fietsen de stoep op. Ik instrueer hem vanaf het fietspad: ‘Zie je die auto?’ Hij ziet ’m, gaat ernaast rijden en… floept er zo voor. Verdomme! Roep ik vanaf mijn fiets. Ik zie allemaal bekende ouders hun hoofd omdraaien en naar me kijken. Het schaamrood stijgt me naar de kaken – dat doe ik anders noooit hoor. Ik rijd naar mijn zoon en roep: ‘Wat doe je nou?’ ‘Hij had zijn richtingaanwijzer aan!’ zegt ie met grote ogen. ‘Maar je ziet hem toch op je afkomen?’ ‘Maar hij had zijn richtingaanwijzer aan!’ Hij begint te huilen. Geschrokken natuurlijk. Ik ook. Maar nu moeten we ons echt haasten om nog op tijd op school te komen. Ik lever ze af met de spanning in mijn lijf.
Ik heb hier zo geen geduld voor
Ik voel me gejaagd. En dan nu zeker relaxen op de cursus? Ook daar haast ik me naartoe. We beginnen met een bodyscan – de bedoeling is dat je gaat liggen en onder begeleiding je hele lichaam langsloopt van tenen tot kruin, om te kijken waar je spanning voelt. Daar heb ik nu zo geen geduld voor. Ik ga liggen en luister naar de stem die zegt dat mijn linkertenen moet voelen, ik blijf zowaar wakker. Langzaam lopen we het hele lichaam af en eenmaal bij mijn hoofd aangekomen merk ik op dat ik niets meer voel in mijn lichaam. Niets. Geen benen, geen armen, maar vooral: geen stress! Waar ik net nog een verkrampt gevoel op mijn borst had, voel ik nu een leegte. Het is letterlijk een opluchting. Dat is dus wat gedachten met je kunnen doen: schrik, angst, verkramping. Maar dat kan dus weer weggaan als je je ontspant. Klinkt misschien logisch, maar voor mij is het echt een inzicht. Nu nog integreren in mijn dagelijkse routine…
Compassie voor… jezelf!
We doen een visualisatie: het is ochtend en je hebt je kind net naar school gebracht. Je ziet een moeder aan komen rennen. Ze heeft duidelijk gehuild en haar boze kind loopt schreeuwend achter haar aan. Hoe reageer je? Grappig hoe de cursisten hierop reageren: de een zegt: oh dat vind ik zó irritant, zo’n type dat altijd te laat is. Ik hou wijselijk mijn mond. Tijdens de visualisatie vereenzelvigde ik me met de vrouw. Dat was ik. Toch kon ik halverwege afstand nemen en werd ik ze alle twee: de toeschouwer en het slachtoffer. Ik kon een arm om mezelf heen slaan. Dat is eigenlijk waar het om gaat. Emoties voelen en daar vriendelijk voor zijn. Waarom zou je voor een ander wel compassie kunnen voelen en voor jezelf niet. Er schiet me een mooie zenkoan te binnen die ik laatst heb gelezen:
Online training Tantra & seksuele energie
-
Voel je lichter, vrijer én levenslustiger
-
Meer uit je hoofd zijn en meer in contact met je lichaam
-
Meer dan 5.925 trainees gingen je voor
Wat is het geluid van één hand die klapt?
Het geluid van een hand die klapt is het geluid van een hand die klapt.
Wat is het geluid van een kind dat zich misdraagt?
Het geluid van een kind dat zich misdraagt is het geluid van een kind dat zich misdraagt.
Wat is het geluid van mijn kind dat zich misdraagt?
Het geluid van mijn kind dat zich misdraagt is het geluid van mijn falen, van ik kan dit niet, van ik ben een slechte ouder…
Een om over na te denken.
Zo kom je de week mindful door
• Doe een routine-activiteit met aandacht, mét je kind. Dus voorlezen, tanden poetsen, naar bed brengen, wakker maken, haren wassen, wat je maar wil.
• Doe elke dag een adem-meditatie: wat inhoudt dat je gaat zitten en je tien minuten focust op je ademhaling, op het rijzen en dalen van je buik. Je hoeft nergens aan te voldoen, geen controle uit te oefenen. En als er een gedachte voorbij komt, wees mild: het is niet fout, het is hoe de geest werkt. Leid je aandacht weer rustig terug naar je adem tot de tien minuten om zijn.
• Dit is een leuke: maak een dagboek voor plezierige momenten. Schrijf elke dag een gebeurtenis op waar je blij van werd, dat kan heel klein zijn: een glimlach van iemand of een lekkere kop koffie, luisteren naar de uitleg die een kind geeft bij zijn tekening. Door ze op te schrijven word je je bewust van gedachten, emoties en gevoelens rond een plezierige gebeurtenis. Ik gebruik ’m nu zelf als vraag onder het eten. Door mijn kinderen te vragen waar ze om hebben gelachen vandaag, waar ze blij van werden of wat het leukste moment van de dag was, omzeil ik het routineuze ‘wat heb je gedaan vandaag’, waar ik inmiddels toch al geen antwoord meer op kreeg.
