Hardlopen zorgt voor een geluksgevoel – als fanatieke runner ben je het hier waarschijnlijk volmondig mee eens.
Die flow waarin je benen zich als vanzelf en in het perfecte ritme over de weg bewegen; héérlijk. Ben jij eerder een anti-hardloper (je wordt al moe bij het idee van het aantrekken van die verrekte hardloopschoenen), dan klinkt dit waarschijnlijk als een erg-ver-van-je-bed-show. Maar helaas (of gelukkig!): we got proof, want die runner’s high bestaat dus echt.
Laten we beginnen met voorop stellen dat niet iedereen hardlopen als hobby heeft. En dat hoeft ook niet. Sommigen proberen het, zetten door en doen écht hun best, terwijl die omslag maar niet wil komen. Toegegeven: hijgend, puffend en vol pijntjes je rondje rennen is ook niet leuk. En dat terwijl anderen hun schoenen aantrekken, zich al zwevend over de weg lijken te bewegen en haast euforisch weer terugkomen van hun route.
Nu is het volkomen logisch en normaal dat de één van hardlopen houdt en de ander absoluut niet. Wat voor de één werkt hoeft voor de ander niet te werken en ieder lichaam is natuurlijk uniek.
Toch is het wetenschappelijk bewezen dat je door hardlopen een geluksgevoel aanmaakt. Door hard te lopen gebeurt er iets in je hersenen waardoor je in een flow kunt komen – eigenlijk letterlijk ‘high’ kunt worden – en waardoor je het gevoel hebt in een andere wereld terecht te komen.
Hoe zit dat precies?
Simpelweg voortzweven en je blij en gelukkig voelen, terwijl je ook nog eens aan je conditie en spierkracht werkt, dat klinkt als een droom. Het is dan ook niet zo dat die runner’s high zich na een paarhonderd meter al zal voordoen. Waar het om gaat is het opzoeken van je grenzen. Ben je compleet uitgeput en heb je het gevoel eigenlijk niet meer te kunnen, dán kom je bij die flow in de buurt. Er komen dan namelijk moleculen vrij die het gevoel van vermoeidheid verminderen en die pijn kunnen onderdrukken, blijkt uit een Duits onderzoek.
De onderzoekers deden in 2008 onderzoek onder hardlopers met behulp van PET-hersenscanners en geavanceerde technieken. Zij stelden vast dat de concentratie van endorfines in de hersenen overduidelijk was gestegen na een hardloopsessie van twee uur. En dat die endorfines zich dus precies op de plek in de hersenen bevonden van waaruit emoties en pijn worden aangestuurd.
Endorfine is niet alleen het stofje dat zorgt voor een blij en gelukkig gevoel, maar wordt ook wel omschreven als een natuurlijk verdovend middel, een opium-achtige stof. Vandaar dus de term runner’s high.
Liever een stukje chocolade?
Natuurlijk kun je ook met een half uurtje hardlopen blij en tevreden zijn en natuurlijk is het niet voor iedereen weggelegd om buiten zichzelf te raken en in die trance te komen. Als het niet bij je past, dan is dat zo. Er zijn bovendien ook andere manieren om je geest in een fijne staat van rust te krijgen en alle drukte om je heen even los te laten.
Met mindful running bijvoorbeeld. Door je tijdens het hardlopen excpliciet te focussen op hoe je beweegt, zonder daarbij afgeleid te worden door gedachtes, gevoelens of de omgeving, gaat het hardlopen veel lekkerder aanvoelen. Ook dan bereik je een staat waarin je inspanning verricht zónder dat je het gevoel hebt je daar heel hard voor te moeten inspannen. En dat voelt goed.
Last but not least: we kennen het verslavende stofje endorfine natuurlijk niet alleen van hardlopen en extreme inspanning. De roesachtige toestand die de runner’s high met zich meebrengt kan ook ontstaan door het eten van suikers en chocolade.
Doe dus vooral waar jij je goed bij voelt. Wat past bij jouw lichaam, waar heeft jouw geest behoefte aan en waar word jij blij van? Als dat vanavond een stuk chocolade is in plaats van die verplichte ronde door de stad, dan is dat ook oké. Wie luistert naar zijn lichaam en geest is namelijk pas écht een winnaar.
