Soms hoef je voor levenslessen geen moeilijke boeken of ingewikkelde praatprogramma’s te volgen, maar is het bezoeken van een kinderfilm genoeg. Dat ontdekte Pauline toen ze met haar kinderen naar de film ‘Sing’ ging.
Je kunt natuurlijk zelfhulpboeken lezen om te weten hoe het leven moet, of naar een therapeut, of goeroe, maar je kunt ook naar de nieuwste animatiefilm gaan. We gingen onlangs naar Sing – van de makers van Verschrikkelijke ikke, ja gewoon een Pathé film – en nu weet ik hoe het leven moet.
Eerst had ik tegenzin, ik vind overdag een film bekijken meestal nogal zonde van de tijd en zeker als het licht is buiten in de maanden waarin het niet lang licht is, in een Pathébioscoop vol met gemorste popcorn en lelijke geel-met-zwarte posters. Liever had ik koffie gedronken met een vriendin, of een wandeling gemaakt, terwijl de kinderen in de bioscoopstoelen zouden zitten (wat we ook wel eens doen) maar deze keer zei zij: kom we gaan mee.
Zo zat ik met tegenzin bij Sing, met een 3D bril op die nooit lekker zit.
Het knappe van de animatiefilm-makers is dat ze de films zo maken dat je er meteen – ook als ouder, of vooral als ouder? – in meegezogen wordt. Vervolgens herken je jezelf in een van de personages (als je de film gezien hebt: ik was de big! Met die vijfentwintig kinderen). Vervolgens een traan – ja ik huil bij alles, oké, maar deze film is echt best diep – een zucht, een lach, en aan het eind weet je het.
De boodschap uit Sing leek me wel toepasselijk voor dit moment van het jaar, de donkerste dagen, waarop de lente nog lang niet terug is en de vakantie wel vergeten, waarop de goede voornemens al mislukt zijn en de stress op je hoekbank zit (in plaats van jijzelf).
Stel dat je op één of andere manier het gevoel hebt dat het leven stroef gaat, dat het jaar niet zo begonnen is zoals je had gewenst, dat het licht buiten zo lang op zich laat wachten, de files nog steeds even lang zijn, het in Aleppo nog steeds geen vrede is en je eigen leven op zijn kop staat, je niet opgeeft. Zelfs als alles in je leven kapot gaat, leerde ik van de hoofdpersoon uit Sing, een kleine koalabeer tevens theaterbaas, als alles letterlijk in puin op je hoofd neervalt, iedereen verdwijnt, zelfs dan kun je weer opnieuw beginnen. Verliezen hoort erbij, maar verliezers kunnen ook weer verder. Na kapot wordt het weer heel, na donker wordt het weer licht. Na verdriet komt altijd weer vreugde, hoe triest het ook was. Gewoon nog een keer proberen.
