Ja, het is cliché, maar volgens Marnix o zo waar: als je niet van jezelf houdt, ben je nooit in staat een gezonde relatie met een ander te hebben.
Je hoort vrouwen vaak zeggen dat mannen bindingsangst hebben. Daarmee leggen ze een fors probleem heel gehaaid bij het andere geslacht. Lekker simpel, en vooral erg eenzijdig, want in bredere zin gaat het over hechtingsproblematiek. En daarvoor heb je meestal twéé gewonde zielen nodig. Het is gedeelde smart.
In relaties waar de behoeftes nogal uiteen lijken te liggen zie je vaak dat beide partners chronische issues met intimiteit hebben, en dat allebei op eigen wijze op de ander projecteren. Als je dit soort patronen niet herkent in jezelf en nooit serieus aanpakt, is een eindeloos spoor van brandende relatieresten het gevolg.
Ik denk dat je aantrekt wat je nodig hebt voor je groei als mens in het algemeen en in de liefde in het bijzonder. Dat is vaak helemaal niet logisch (waarom zou je in godsnaam steeds op partners vallen die je met een gebroken hart achterlaten?), maar als je er wat beter naar kijkt toch weer wél. Wat je aantrekkelijk vindt in de ander is namelijk vaak wat je zelf niet bezit en waarvan je diep van binnen hoopt dat een versmelting met hem of haar jou dat zal geven. Er is een intense wens dat je de perfect passende aanvulling vindt die ervoor zorgt dat je je niet langer leeg en eenzaam voelt, en juist eindelijk, éindelijk compleet.
Online training Tantra & seksuele energie
-
Voel je lichter, vrijer én levenslustiger
-
Meer uit je hoofd zijn en meer in contact met je lichaam
-
Meer dan 5.925 trainees gingen je voor
Maar er is nóg een belangrijke drijfveer in het struikelen over heel specifieke partners.
Iedereen zit vol hardnekkige aannames over het leven en zichzelf. Dingen die je in je jeugd bent gaan geloven en vaak continu (onbewust) uitdraagt en verstevigt. Essentiële ideeën over wat je waard bent, of andere mensen wel te vertrouwen zijn, en of je überhaupt liefde verdient. Denkbeelden die diep verscholen zitten, maar je evengoed sturen in alles wat je doet en laat, en voorál in de liefde. Dit levert vaak uiterst pijnlijke situaties op, omdat beschadigde mensen hardnekkig bij anderen op zoek gaan naar bevestiging van hun onvermogen lief te hebben, of de onderstreping van een vergelijkbaar negatief onderdeel van hun gekwetste zelfbeeld. Zo creëer je keer op keer pijn, in je hunkering naar verlossing. Elke relatie die geïnfecteerd is met dit soort ondermijnende overtuigingen, zal mislukken. Altijd. Het is een self fulfilling prophecy.
Maar waarom zoek je eigenlijk steeds weer dezelfde foute types op als het veel gezonder en positiever is om iemand te schaken die begrip voor je heeft, die van je durft te houden? Simpel: omdat je niet beter weet. Je móet wel. Je kúnt letterlijk niet anders, als een autootje op rails in een attractiepark, met een stuur dat kan draaien maar niets doet. Conflict is wat je aantrekt, omdat je het zo geleerd hebt. En wat wel écht goed bij je past, dat vind je vaak al heel snel eindeloos saai.
Zelf ben ik er een meester in om mooie maar (emotioneel) onbeschikbare vrouwen aan te trekken die mij na een turbulente relatie afwijzen. Het is een herhaling van zetten, een onhandige poging om de liefde die mijn afstandelijke ouders me niet konden geven tóch nog te verwerven – en daarmee alsnog te bewijzen dat ik het waard ben. Psychologisch abc’tje. De naïeve hunkering naar een universele sprookjesfee, iemand die al mijn oude wonden kan helen en mijn intense leegte en gemis kan vullen. Dit aantrekken van vrouwen die totaal niet in staat zijn alle liefde die ik in me heb te ontvangen en waarderen, is vooral een bevestiging van wat ik altijd onbewust over mezelf heb gedacht: dat ik niet de moeite waard ben om een langdurige, sterke, liefdevolle relatie mee te hebben.
Zo werkt het voor iedereen die hechtingsproblemen heeft. Het is een uiterst hardnekkig en dwangmatig patroon, een diep ingesleten gewoonte die veel dieper gaat dan logica en ratio. Een oergevoel dat jarenlang verkeerd behandeld en gevoed is, en totaal fout uitgekristalliseerd toen je jong en kwetsbaar was. Het zal je net zo lang richting ijsschotsen sturen tot je het roer in handen neemt en zelf je koers gaat bepalen, en dat vereist een diep afdalen naar de bron. En heel veel liefde voor jezelf.
Ik gooi er even een Eiffeltoren van een cliché in, maar het is nu eenmaal de waarheid: als je niet van jezelf houdt, ben je nooit in staat een gezonde relatie met een ander te hebben. Daar begint alles mee. Maar hoe doe je dat, zelfliefde? Hoe leer je van jezelf houden? Dat vertel ik misschien volgende week.
Hopelijk weet ik dan precies hoe het werkt.
