Willen delen kan maar al te gemakkelijk omslaan in bekeerdrang, in een kruistocht in yogabroek. Susan nodigt iedere verlichte ziel daarom uit eens voorzichtig te kijken waarom het toch zo kwetsend voelt dat de geserveerde theorie niet door anderen wordt opgegeten en doorgeslikt.
‘Je ontvangt mijn wijsheid niet’
Gezien alle zin- en zielzoekers die er momenteel rondlopen heb jij vast iemand in je vriendenkring die, vers van zijn workshop Kabbalah of opleiding NLP, de zojuist omarmde theorie één op één op jou en jouw situatie wil plakken. Deze nieuwste waarheid, die voor de persoon zelf het antwoord op alle vragen en de oplossing voor alle problemen is, moet jou ook gaan helpen. Met de nadruk op ‘moet’.
Ik ken het verlangen mijn eigen zojuist verworven inzichten te delen, uit puur enthousiasme, en anderen te gunnen wat het mij gebracht heeft. Maar ik weet dat er vanuit die blikvernauwing een peilloos diepe valkuil op de loer ligt: het de ander willen opdringen omdat jij denkt dat je het beter weet. Willen delen kan maar al te gemakkelijk omslaan in bekeerdrang. In een kruistocht in yogabroek. Er is meer dan één manier om op een egotrip te gaan. Zodra je je diep gekwetst voelt als je gulle gift niet in vruchtbare aarde valt, dan weet je zeker dat je grandioos in de valkuil bent getuimeld.
Geen grotere ‘antirook’-nazi dan de kerel die net is gestopt. Geen fanatiekere droomanalist dan de vrouw die zojuist haar eigen therapie heeft afgerond. Elk gesprek daarover wordt een preek en als je een weerwoord hebt dan ben je ‘niet bereid de diepte in te gaan’. Je ‘ontvangt zijn wijsheid niet’. Gast. Doe normaal. Er zijn, laat ik het zacht uitdrukken, veel mensen in het alternatieve en spirituele circuit die zichzelf op de kansel plaatsen – en die daarmee voor mij van hun voetstuk vallen.
Zelfs van Jezus Christus himself hoefde je ‘zijn wijsheid niet te ontvangen’. Hij zei: ‘Volg mij niet, je bent je eigen meester.’ De verlichte ziel die zichzelf op dat zinnetje betrapt, zou eens rustig moeten kijken naar waarom het toch zo kwetsend voelt dat de geserveerde theorie of methodiek door de ander niet wordt opgegeten en doorgeslikt. Is dat vanuit een zuiver verlangen te helpen of is het misschien niet gewoon een heel klein beetje een ordinaire en niet bepaald verlichte egokrenking?
