Het leven kan oneerlijk zijn, maar gelukkig zijn wij mensen gebouwd om daarmee om te gaan. Dat ondervindt journalist Dominique Haijtema aan den lijve als epilepsie plotseling haar leven overneemt. Het bloggen voor Happinez voelt als een ‘coming out’, maar leert haar alles over de kracht van kwetsbaarheid.
Hoe ga je om met het verdriet dat je niet meer op je eigen lichaam kunt vertrouwen?
‘Eerlijk? Het is en blijft een worsteling. De ene dag denk ik er bijna niet aan en de andere dag denk ik nergens anders aan. Soms is er opeens het besef tijdens het douchen of koken dat ik zomaar bewusteloos kan raken. Dat bijna alles gevaarlijk kan zijn.
Ik mag veel niet doen waar ik van houd, zoals golfsurfen of autorijden, maar het ergste is dat ik bijvoorbeeld niet op mijn neefje van bijna drie kan passen. Ik ben dol op hem en nu moet iemand op mij passen zodat er niets gebeurt. Maar dan ligt hij ’s avonds in mijn armen een boekje te lezen en ben ik dankbaar dat ik dit nog mee mag maken.
Er zijn zoveel kostbare momenten in dit leven. Ik was altijd te druk en gestrest om die werkelijk op waarde te schatten en bewust mee te maken. Dankbaarheid is een goed medicijn tegen verdriet.’
Ben je het leven op een andere manier gaan bekijken, nu je met deze diagnose de dagen doorkomt? En hoe is je blik op je bestaan veranderd?
‘Ik dacht dat ik met mijn wilskracht ver kon komen. Dat ik de heerser over mijn universum was. Ik was ontzettend boos. Waarom overkomt mij dit? Tot ik me realiseerde dat die vraag niet klopt. Waarom zou het mij niet overkomen? Alsof ik speciaal ben of ergens recht op heb.
Het vraagt nederigheid om je beperkingen te omarmen. Ik leer steeds beter mijn hoofd te buigen, maar daarmee hoef ik nog niet door mijn knieën te gaan.
Ik besef meer dan ooit tevoren hoe waardevol gezondheid is, dat het niet vanzelfsprekend is dat je kunt doen waar je zin in hebt. En op de goede dagen tel ik mijn zegeningen. Dat zijn er veel. Ik woon aan zee, maar zag de schoonheid ervan nauwelijks. De wolkenvelden, het licht en de zonsopgangen zijn schilderijen die elke dag veranderen.
Ik had een hekel aan afscheid nemen, maar word ook hier steeds beter in. Alles gaat voorbij. We kunnen niets en niemand vasthouden; omdat het ons niet toebehoort. Het besef van sterfelijkheid maakt het leven bijzonder en waardevol. Ik ben meer dan de epilepsie. Ik kijk zo veel mogelijk naar de zaken die nog wel kunnen. Ik kan lopen, lezen, gesprekken voeren, naar muziek luisteren en heel veel van mensen houden. Ik heb zoveel te danken aan andere mensen. Ook in de donkerste momenten is er een helpende hand of een mooie brief. Dat ontroert me.’
Heb je nieuwe dingen ontdekt die je net zoveel vervulling geven als surfen je gaf voor je epilepsie?
‘Ik ben begonnen met drumles. Dat wilde ik al heel lang, maar dacht dat ik daar inmiddels veel te oud voor ben. De drumleraar reageerde dolenthousiast dat ik epilepsie heb. ‘Te gek’, zei hij. Pardon? ‘Ja drummen is goed voor je brein en muziek is sowieso de beste therapie.’
Het drummen gaat voor geen meter. Maar het is fijn om weer een beginner te zijn. Ik was vergeten hoe leuk het is om iets niet te kunnen. Hoeveel vrijheid dat geeft. Als je ergens plezier in hebt, kun je niet falen.
De blog voor Happinez schrijven is nieuw voor mij omdat het zeer persoonlijk is. Ik heb mezelf nog nooit publiekelijk zo blootgegeven. Doodeng. Het is veel makkelijker om anderen te interviewen. Het is echt een coming out. Dat kwetsbaarheid kracht betekent klinkt goed, maar vraagt wel moed. Ik was vooral overmoedig en dit is iets wezenlijk anders.’
Als je andere mensen die hetzelfde doormaken als jij advies zou mogen geven, wat zou dat dan zijn?
‘Durf om hulp te vragen. Laat je vasthouden en troosten. Je bent niet alleen. Iedereen wil graag iets voor een ander doen. Voel je niet bezwaard, voel je geen mislukking. Geef jezelf de tijd. Luister niet naar mensen die het zogenaamd allemaal wel weten en je van ongevraagd advies voorzien. Niemand weet hoe jij je werkelijk voelt. Vertrouw op je eigen gevoel. Praat, schrijf of schreeuw desnoods over wat er gehoord en gevoeld wil worden.
En niet te vergeten: geef jezelf het cadeau om waar mogelijk zo veel mogelijk van het leven te genieten.’
Lees hier alle columns van Dominique Haijtema.
