Geluk lijkt haast wel het doel van ieder mens te zijn. Maar wat als we helemaal niet moeten streven naar geluk? Wat als de uitdaging zit in het toelaten van geluk en verdriet samen?
‘Midden in het grootste geluk zit een klein beetje verdriet, en in het diepste verdriet zit altijd nog een klein beetje geluk’ – dat was een uitspraak van regisseur Josh Fox die ik vorig jaar interviewde, die trouwens daarna een heel mooie film maakte over de protesten bij Standing Rock.
Ik denk vaak aan zijn uitspraak, want ik vind het mooi, het concept dat geluk en verdriet zo onafscheidelijk zijn. Meestal is de verhouding trouwens niet 95-5 of 98-2, volgens wijlen goeroe Barry Long is 80 procent goed en 20 procent niet zo goed samen al perfect. Veel beter wordt het toch niet. Met andere woorden: je kunt wat ruimte laten voor dingen die mislukken, voor pijn, voor “niet zo goed”, want als je streeft naar honderd procent goed en geluk(t), bereik je het misschien nooit.
Meestal is het nog veel meer iets van half-half, trouwens. Bij mij. Zwermen van prettige gedachten, waarnemingen of fijne omstandigheden worden verstoord door kleine, dagelijkse zorgen. Over geld, over werk, over familiebanden. Als ik dit opschrijf, lig ik in het bed van onze camper, we zijn op weg. Naar de golven. Naar ontspanning, enzo, maar laten we wel wezen, vakantie begint meestal met een boel stress. Die kleine zorgen van thuis en het jachtige bestaan heb ik met me meegenomen. Iedereen weet dat het wel een paar dagen duurt voordat je in een vakantie ‘zakt’, een paar glazen wijn, een paar nachten rust. Ik vraag me af of half-half ook goed is, in plaats van 80 procent gelukkig en 20 procent niet zo. Ik vroeg laatst aan een leuke vrouw: “Alles goed?”. Haar antwoord was: “Álles is wel veel, hè? Is een paar dingen ook goed?”
Ik denk aan al deze dingen en vraag me af waar het ‘nu’ is. Want als ik daar zou zijn, in het nu, dan zou ik vast tevreden zijn.
Laatst waren we bij mijn vader op bezoek. Hij is beeldend kunstenaar en over de gehele muur van zijn woonkamer had hij een doek gespannen. Er waren abstracte figuren op geschilderd en teksten op geschreven. In het midden stond met zwarte verf: “Nu bestaat helemaal niet”.
Misschien is het toelaten van het geluk en het verdriet samen, als twee onafscheidelijke vrienden, wel de uitdaging.
