Ze klinken zo mooi en verlicht, die spirituele oneliners. Maar wat zeggen we eigenlijk? En is het waar? Susan Smit toetst, keurt, wikt en weegt.
Deze week keurt ze de woorden: ‘Ik ben hoogsensitief.’
Er klinkt een zweem van trots in de stem door als mensen zichzelf op luide toon te pas en te onpas ‘hoogsensitief’ noemen. Het hoogsensitieve etiket dragen ze, bij voorkeur op een goed zichtbare plek, als een kwaliteitscertificaat: ze zijn heel bijzonder en speciaal. Ze verwachten daarom dat je voorzichtig met hun tere gevoelens omspringt (bij zware gevallen dat je loopt op eierschalen), houden zich uit zelfbescherming niet met de wereldproblematiek bezig en als je voor ze kookt graag zonder gluten, tarwe en koemelk.
Nu niet beledigd zijn. Ik ben zelf nog het grootste tutje met een systeem dat op hol slaat van cafeïne, alcohol, autoritten, suiker, onoprechtheid en wat al niet meer. Het gaat me erom dat mensen zichzelf er volgens de heersende mode zo op laten voorstaan diepgevoelig te zijn. Iedereen heeft gevoelens. Alleen niet iedereen stelt ze zo centraal.
Een zelfverklaard Gevoelig Mens is vooral bezig met de eigen gevoelens, niet die van een ander. Overgevoelige types zijn niet per se empathisch, zo leert jammer genoeg de ervaring. De dingen komen ‘erg bij hen binnen’, maar op wat ze uitzenden is de blik niet altijd even helder. Toch voelen ze zich verheven boven de botte, grofbesnaarde rest van de wereldbevolking. En dat is een fijn staaltje spiritueel snobisme.
Echte fijnbesnaarde mensen roepen dat niet van de daken. Als je met ze praat hebben ze echte aandacht voor je en ontstaat er een diep gesprek over wezenlijke dingen. Ze zijn introvert en bescheiden, maar reiken toch uit naar jou, het leven, schoonheid. Met hun zachtaardige energie maken ze de wereld een beetje meer pluis.
