Ze klinken zo mooi en verlicht, die spirituele oneliners. Maar wat zeggen we eigenlijk? En is het waar? Susan Smit toetst, keurt, wikt en weegt.
Deze week keurt ze de woorden: ‘Ik voel mij niet gehoord.’
Iemand tipte mij laatst (en bracht die vervolgens bij me in de praktijk) de toverformule ‘ik voel me niet gehoord’. Bij een hoog oplopende discussie, als je er even niet meer uit komt, kun je die er altijd in gooien. Je houdt het bij jezelf, dit is hoe JIJ het voelt, dus niemand kan er iets tegen in brengen. ‘Nee, dat voel jij helemáál niet’ zou een beetje rare reactie zijn. Het is geen beschuldiging naar de ander, terwijl het dat natuurlijk stiekem wel is. Want je zegt eigenlijk: ‘Jij luistert niet naar mij, ellendeling.’ Kijk, en dat klinkt toch een stuk minder sympathiek.
Als iemand zegt: ‘Ik voel mij niet door je gehoord’ dan zal de ander zich genoodzaakt voelen zijn mond te houden en grondig te luisteren, want anders bewijst hij precies het punt. Dat is soms nodig. En goed. Dingen zijn soms heel anders bedoeld dan ze klinken en als je bereid bent te luisteren, kan het rechtgezet worden.
Helaas wordt het toverzinnetje meestal gebruikt in geval van ‘Ik baal dat je het niet met me eens bent, neem dit potverdorie nou gewoon van me aan! Dat ik me niet gehoord en gerespecteerd voel komt niet door mijn belabberde argumenten of hoe ik het zelf ervaar, maar dat komt door jou.’
Wacht eens even… Ik weet ineens de perfecte respons. Ook een hele erge jeukopmerking, trouwens, maar het doel heiligt de middelen: ‘Wat jammer dat je dat zo voelt’. Tadaaa! In beide gevallen hoef je geen inhoudelijke argumenten te serveren, je bent vriendelijk en aardig gebleven, blijft ongrijpbaar en superieur boven het thema hangen, maakt de ander monddood en je bent klaar. Ik beloof je dat de onmacht bij de ander schitterend zal zijn om te zien.
