Deze week beantwoordt Dot een vraag van Gebroken Vogeltje, die zich afvraagt waarom ze voor een tweede keer is verlaten door een liefde.
Lieve Dot,
Ik ben bijna twee jaar gescheiden, en een burn-out verder. Mijn scheiding heb ik al zo goed als verwerkt. Tenminste, ik word niet meer emotioneel als ik hem zie bij de overdracht van de kinderen. Zijn aanwezigheid op het voetbalveld of feestje kan ik ook aan. We waren 21 jaar samen, 16 jaar getrouwd. De co-ouderschap over de kinderen gaat ook redelijk. Ik heb ‘gewoon’ geprobeerd om mezelf de ruimte en tijd te geven om te rouwen en te helen. Mindfulness training gevolgd. En: mijn hart geopend voor een andere man – dat heeft ook zeker geholpen.
Dat was toen een leuke man in mijn leven kwam, via vrienden – een half jaar nadat ik aan de andere kant van het dorp in een rijtjeshuis ging wonen. Tien jaar jonger, mooie lange man met een warme uitstraling. Ik heb nog nooit zo’n empathische en lieve man ontmoet. En hij kookte zelfs voor mij, zijn lekkere stoofpotjes en biefstukjes. Hij was degene die met liefdesverklaringen kwam. Hij ging voor mij door het vuur zei hij, maakte toekomstplannen en het liefst trok hij bij me in – en dat gebeurde uiteindelijk. Hij werd een super stiefvader voor mijn puberdochters: ophalen en brengen, samen series kijken, gezelligheid op de bank. Altijd als ik zei dat het wellicht te veel werd voor hem, zei hij: ik heb er zelf voor gekozen, ik geniet van jou en de meiden. We hebben elkaars familie ontmoet, ik stond naast hem op de begrafenis van zijn oma. Zo lief was mijn ex-man nooit. Mijn behoefte aan veiligheid en geborgenheid was zeker vervuld. Ik was zo gelukkig.
En toen ineens na tien maanden kreeg ik buikpijn en steeds vaker kon ik niet slapen. Er bekroop me een gevoel van: er is iets mis, hij heeft niet meer zo veel aandacht voor mij. Zou hij mijn burn-out niet aankunnen? Is het de kinderwens die hem toch zo bezighoudt? Vind hij de rol van stiefvader toch te heftig? Is het toch te druk op zijn werk? Toen ik mijn zorgen uitte, barste de bom. Hij huilde bijna de hele dag, zei zelfs dat hij niet wist waarom hij zich nu ineens zo voelt: maar wát hij eigenlijk voelt krijg ik tot de dag van vandaag niet te horen. Het was hem nooit zo overkomen.
Online training Tantra & seksuele energie
-
Voel je lichter, vrijer én levenslustiger
-
Meer uit je hoofd zijn en meer in contact met je lichaam
-
Meer dan 5.925 trainees gingen je voor
Hij werd er misselijk van, letterlijk. Na twee weken in zijn eigen huis kwam hij te vertellen dat hij het niet meer volhoudt omdat hij er echt ziek van wordt. Dus hebben we het uitgemaakt, vlak voor onze vakantie. Sindsdien, al drie maanden, hebben we geen contact, wat ik erg moeilijk vind – ik maak me zorgen om hem én ik mis hem én de waarom-vraag houdt me dag en nacht bezig. Wat is er (weer?) misgegaan? Had ik het kunnen voorkomen?
Wéér heb ik het laten gebeuren: dat een relatie mij volledig radeloos achterliet en dat de grond onder mijn voeten weggeveegd werd. Ik kan mezelf niet meer dragen, ik ben ‘terug bij af’. Het was dus een dubbele klap en nu is mijn zelfvertrouwen volledig gekelderd.
Ik ben dankbaar voor mijn kinderen, mijn huisje, mijn werk, ben voorzichtig weer aan het genieten. Ik probeer nieuwe dingen, film, koor, boeken, wandelen, mediteren. Maar wat overheerst is het gevoel van eenzaamheid en geen vertrouwen hebben in de toekomst. Ik ben soms obsessief bezig met social media en word gek van al die gelukkige mensen en verhalen. Het gaat nog even duren voordat ik deze situatie ga accepteren en loslaten. Velen zeggen dat ik nu van mezelf moet leren houden maar het is zo moeilijk. Ik voel me voor de tweede keer afgewezen en kan echt niet anders dan denken dat het ergens aan mij ligt. Toekomst is voor mij uitzichtloos, ik zie niks voor mij. Ik word er maar depressief van.
Ik heb tijd nodig, weet ik. Maar ik moet door, voor mijn dochters en voor mijn werk. Het gaat elke week een beetje beter, nu dat ik weer kan werken. Ik wou niet dat deze brief helemaal negatief was!
Lieve Dot, hoe nu verder? Krijg ik ooit nog vertrouwen in mezelf en de liefde? Ik kom maar niet uit de slachtofferrol; ik heb geen emotionele veerkracht. Hoe zorg ik ervoor dat ik mezelf niet steeds als een gebroken vogeltje voel?
Liefs,
Gebroken Vogeltje
Lief Gebroken Vogeltje,
Volgens mij zit de angel in jouw situatie in de als een geest ronddolende waarom-vraag. Als iemand je verlaat zonder uitleg, zoals deze man, kan dat vacuüm een zuigkracht uit gaan oefenen die je alle zin ontneemt. De onbeantwoorde ruimte die overblijft kun je naar hartenlust vullen, en jij doet dat op een bekende manier. Namelijk door je op een hamsterwiel-achtige wijze af te vragen wat er mis is met je. Hoe je dit wéér hebt kunnen laten gebeuren.
Een verpletterend feit is dat jij – en ik – geen recht hebben op antwoord op een waarom-vraag. We kunnen ons wel zo gedragen, we kunnen ophouden met eten, depressief worden, bakstenen door ruiten gaan gooien, maar dat maakt een antwoord op die vraag niet rechtmatiger. Het klinkt misschien wat extreem, lief Gebroken Vogeltje, maar ik denk dat het tijd is om dit besef in je beenmerg te injecteren: niemand is je uitleg verschuldigd. Dit neemt niet weg dat je er wel om kunt vragen, of het mag hopen te krijgen, maar je hebt geen recht op de reden waarom deze man is weggegaan.
Dat is niet alleen een verpletterend, maar ook een bevrijdend feit. Je hebt namelijk een antwoord op deze (en elke andere) waarom-vraag niet nódig. Het is geen voorwaarde om door te gaan met je leven. Sterker nog; iemand die je zonder uitleg verlaat doet je een plezier. Ze herinneren je eraan dat er maar één uitleg is die ertoe doet. Eén waarom-vraag waar je aanspraak op maakt. Namelijk die van jezelf. Je vrienden verwoorden dat misschien door te zeggen dat je van jezelf moet houden. Ik kan daar nooit zoveel mee, dus ik zeg het zo. Stel en beantwoord je eigen waarom-vragen. Weet, en wees eerlijk over waarom jij doet wat je doet. Laat iedereen anders met rust.
Het alternatief is dat je grote legoblokken van schuld en onbegrip blijft opstapelen. Dit zijn de namen van die blokken: Eerst hem, nu hij. Zie je wel. Het is weer gebeurd. Wat doe ik verkeerd? Hoe heb ik dit weer over mezelf uitgeroepen? Je kunt die blokken om je heen op blijven stapelen totdat je ingemetseld bent. Je kunt er tegenop blijven fladderen totdat je inderdaad een gebroken vogeltje bent. Maar besef dat jij de blokken neerzet. Niemand anders. En dat jij diegene bent die ze kunt afbreken. Niemand anders.
Het mooie aan zo’n radicaal realistisch voornemen is dat dingen oneindig simpel worden. Je begint zelf te doen wat je van anderen verlangt. Je kunt alleen maar een slachtoffer blijven zolang je gelooft dat er daders zijn. Zodra je de mannen die je verlieten vrijpleit van schuld – niet uit hoogmoedigheid maar voor jouw eigen vrijheid – kom je in lijn met de realiteit. Dat betekent niet dat je het niet stom of onbegrijpelijk kunt vinden, maar je verweeft je identiteit niet langer met wat zij wel of niet deden.
Het enige wat dit van je vraagt is je religie van waarom, wéér en zie-je-wel op te geven. Ik kan me voorstellen dat dit als onmogelijk klinkt, lief Gebroken Vogeltje. Maar ik beloof je dat dit het niet is. De vrijheid en veerkracht waar je naar verlangt is binnen handbereik. Iedereen en alles is hier om jou daarin te ondersteunen.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je alle levensvragen en adviezen van Geertje nog eens nalezen? Het mooiste eerlijke en liefdevolle advies van Lieve Dot werd gebundeld in een boek, dat je hier kunt bestellen.
