Ieder huishouden is een roman, en iedere Marktplaats-ontmoeting biedt een klein kijkje in het verhaal van iemand anders.
Het regende pijpenstelen en het begon al donker te worden. De weg kende ik goed, ik had er vaak gereden en me afgevraagd wat voor soort mensen in dit soort huizen woonde. Nummer 1 – er was een voortuin en een grote donkergroene deur. Nadat ik op de elektrische bel had gedrukt, zwiepte die deur vanzelf open, er stond niemand achter. Van boven riep een vrouwenstem: ‘Kom maar boven!’
Ik vond het spannend. Ik kende ze niet, niemand hier, maar in de plensbui buiten blijven was ook geen leuke optie. Een gigantische hal en een brede trap brachten me naar boven, waar een klein, knorrig meisje op me afliep. ‘Daar staan de schoenen!’ Haar blonde moeder wees naar de laarsjes op de tafel. Ze lachte niet, ze ging door met wat ze aan het doen was. ‘Pas ze maar! In die kamer is een grote spiegel!’ En ze wees. Het kleine knorrige meisje zei dat ik niet in die kamer mocht komen.
Vanuit de gigantische glazen schuifpui zag je de weilanden liggen. Het was werkelijk een prachtig huis. In een stoel voor het raam zat een oudere mevrouw. Ze keek niet om naar mij, noch naar iemand anders in de ruimte, ze staarde onbeweeglijk naar buiten. In een boek zou zij de heks zijn, of iets anders engs, stokstijf stil voor het raam. Ik trok de laarsjes aan, ik vond ze mooi maar ze waren een maat te klein. Mijn grote linkerteen knelde. Het kleine meisje was me gevolgd en wilde nog steeds dat ik wegging. Als ze een hondje was geweest, zou ze hebben gegromd. Ik zei: ‘Ik wil ze!’ en pakte het geld, omdat ik eigenlijk vooral zo snel mogelijk weg wilde uit deze rare sfeer. ‘Wat een mooi huis,’ zei ik. Op weg terug naar de voordeur zag ik een gigantische lijst met zwart-witte familiefoto’s. Het liefst had ik ze één voor één willen bekijken. Waar is de rest van het gezin? Waarom is dat meisje zo knorrig? Wat doet de stille vrouw voor het raam? Waarom lacht niemand?
Dit is precies de reden dat ik zoveel houd van Marktplaats-aankopen. Ik heb er fietsen gekocht, kleren en schoenen en wheelybugs en schildersezels en kinderwagens, wat niet. Meestal is de maat net niet goed, of een wieltje lam, een dopje kwijt, of zwart is ineens grijs. Meestal is de koop niet de beste. De voet van de parasol was doorgeroest. De tuinstoelen waren heel mooi, maar ze zitten niet zo lekker. Maar ik vind het zo interessant om in een vreemd huis te stappen. De man van de tuinstoelen was op zijn elektrische gitaar aan het spelen toen ik kwam, ‘altijd op zondag!’. Hij was in de zestig. En hij wilde per se de tuinstoelen voor me naar de auto dragen, ‘want in onze tijd ging dat nog zo’. De man van de schildersezel bleek een oude kunstenaar die schilderde met vluchtelingen.
Die spullen kunnen me eerlijk gezegd gestolen worden. Maar de ontmoetingen vind ik immer spannend. Een paar minuten, soms niet eens. Een klein inkijkje in een ander verhaal. Ieder huishouden is een roman.
