Niemand is perfect. En ook al weten we dit dondersgoed, we blijven het vergeten. Maar juist het omarmen van onze zogenaamde tekortkomingen is misschien wel het meest spirituele dat er bestaat.
Niemand heeft het altijd leuk, of makkelijk. Niemand leeft zonder problemen, twijfel, zorgen en onzekerheid. Ik zeg dit niet omdat je het niet weet, maar omdat ik het vermoeden heb dat je het regelmatig vergeet. Net als ik.
Het is een cliché als een olietanker, maar ‘zelfs’ als schrijver van opbeurende, inhoudelijke columns voor Happinez ben ik verre van perfect, en is mijn leven geen solide aaneenschakeling van stralende Instagram-momenten. Ook al weet ik heel goed hoe de menselijke ervaring werkt, ken ik de hypnotiserende werking van de psyche als geen ander, en weet ik dat goede buien altijd worden afgewisseld met slechte: af en toe gier ik nog steeds uit de bocht. Ik kan onmogelijk voorkomen dat ik al die wijsheid soms uit het oog verlies. Of dat ik het even niet meer weet, geïrriteerd ben of jaloers, kleinzerig en -geestig, negatief en veroordelend. En dat is maar goed ook.
Er was een tijd dat ik het enorm armoeiig vond dat ik niet constant ‘zuiver’ was in mijn gedrag en reacties. Ooit geloofde ik er namelijk in dat je een foutloze perfectie kunt bereiken, en dat het mogelijk is constant te opereren vanaf een verheven niveau waar suf emotioneel geklungel geen kans meer krijgt. Dat het mogelijk is je nooit meer te verliezen in kinderachtig vergelijken, kansloze frustratie, vlammende jaloezie of gloeiende onzekerheid. Maar af en toe begrijp ik er nog steeds geen zak van.
Mijn zwakke plekken laten soms nog gewoon de vertrouwde onzin door. Ik raak regelmatig verstrikt in mijn persoonlijke verhalen, het domein van mijn ego. Ik word nog steeds boos op de boze mensen die zich op twitter laten horen in eindeloos gemekker. Raak soms volledig de weg kwijt in zelfmedelijden, of voel zomaar uit het niets de eenzaamheid aanzwellen. Want het is allemaal heel verleidelijk, dat gedoe. Heel overtuigend. Het voelt zó echt, zo belangrijk. Bovendien barst ik -net als jij- van de conditionering, de gewoontes, de patronen. Dus ben ik af en toe een tijdje moedeloos, of gefrustreerd, of bang.
Want ook al weet ik wat ik weet: ik vergeet.
Maar altijd is daar ook weer het moment dat de helderheid terugkeert, als een auto die de wasstraat verlaat, blinkend en fris. Soms moet ik zomaar keihard lachen om mijn onnozele gedrag, het gemak waarmee ik omver gekegeld werd zonder me ook maar één seconde af te vragen of het allemaal wel klopte. En gelukkig heb ik bijgeleerd, want tegenwoordig ben ik daarna even extra lief voor mezelf. Het idee dat ik bepaald gedrag niet meer zou mogen of behoren te vertonen is verwaterd door de realiteit, en het heeft me op een plek gebracht waar ik mezelf en de wereld om me heen erg goed weet te relativeren. Waar royaal aankloten liefdevol is toegestaan.
Waarom? Daarom. Omdat het leven geen spel is dat je feilloos of volgens bepaalde regels kunt of zou moeten spelen. Ik ben een mens en dus heb ik het unieke vermogen om schijnbaar kansloos te verdwalen, en tijdelijk te vergeten. Te vergeten dat ik niets hoef te doen om beter te worden dan ik ben, omdat ik alles al bén. Te vergeten dat niks persoonlijk is. Te vergeten dat ik me al honderdduizend keer in mijn leven ongemakkelijk heb gevoeld, boos, van slag, of angstig, en dat het altijd weer goed komt. Altijd.
Het hartelijk en uitbundig omarmen van die zogenaamde tekortkomingen (en dat lukt trouwens echt niet altijd), van dat domme en onverstandige en impulsieve, van al die onhandige menselijke trekjes, is in mijn ogen misschien wel het meest spirituele wat er bestaat. Het betekent dat je het allemaal niet meer zo ontzettend serieus neemt, dat je geluk en welzijn niet meer afhangen van je vermeende ongenaakbaarheid of onderkoelde superioriteit. En het betekent vooral dat je het precies zo laat gebeuren als het gebeurt, niet lijdzaam of verheven, maar met alle stomme frustratie van dien. Hoe pijnlijk of vernederend dat soms ook kan zijn.
Dus als er vandaag maar één ding is wat je jezelf toestaat, laat het dan het feit zijn dat je mens mag zijn in letterlijk álle facetten. Dat je genadeloos geweldig mag zijn, maar ook imperfect en stom en onvolwassen en rancuneus. Dat het zelfs oké is om te doen wat je nooit meer zou doen, omdat juist dat soort dingen ons maakt tot wat we zijn:
Heerlijke, vermoeiende, sneue, gewéldige, irritante en intens fascinerende prutsers.
