Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord.
Deze week geeft Dot advies aan een Ongeruste Ziel:
Lieve Dot,
Sinds één jaar en acht maanden werk ik als ambtenaar. Toen ik aan deze baan begon, was ik single en had ik niets om voor te leven. Enkele maanden na mijn eerste werkdag leerde ik de man van mijn leven kennen.
Ik voel me gelukkig als ik bij hem ben. Maar ik voel me minder en minder gelukkig in mijn werk.
Mijn vriend werkt om en om in het weekend en heeft een vrije dag. Ik werk nooit in het weekend, dus plan ik mijn vrije dagen op de vaste vrije dag van mijn partner. Dit ging geruime tijd goed, tot ik van mijn leidinggevende te horen kreeg dat dit niet meer kon. Hierdoor voel ik me niet meer op mijn gemak op mijn werk.
Wat moet ik doen ? Ik ben hooggevoelig en neem negativiteit op mijn werk mee naar huis, waardoor mijn relatie daar onder begint te lijden. Ik wil mijn partner niet kwijt, want het voelt alsof hij het enige geluk is dat mij rest.
Help!
Oh ja, t ligt toch niet aan de maan die te dicht bij de aarde staat, toch?
Groetjes,
Ongeruste ziel
Lieve Ongeruste Ziel,
Hoe graag ik de maan ook de schuld wil geven; nee, daar ligt het waarschijnlijk niet aan. 😀 Hoe vaker ik je brief lees, des te duidelijker me het pijnpunt in je dilemma wordt. Ik zal er woorden aan geven, maar het bekruipt me allereerst als gevoel. Dat gevoel is van een kaartenhuis, maar dan zwaarder, als een constructie van houten balkjes, met jou in het midden. Het is beklemmend en kan elk moment instorten. Voelt dat je bekend?
Ik heb het vermoeden dat je twee verschillende dingen door elkaar haalt. Je relatie met je werk botert niet meer, én je voelt een haast wanhopig verlangen om je relatie op de rails te houden. Ik denk dat er één onrust aan beide dingen ten grondslag ligt. Namelijk dat je je geluk en ongeluk haast volledig verbindt aan je vriend. En dat, lieve Ongeruste Ziel, is wat echt verontrustend is.
Ik vind het verontrustend dat je vertelt dat je voor deze relatie ‘niets’ had om voor te leven. Wanneer jij zegt dat je ‘gelukkig bent als je bij hem bent’ echoot het woord ‘alleen’ door mijn systeem. Ik maak me zorgen als je zegt dat je je vriend niet kwijt wilt omdat het voelt alsof dat ‘het enige geluk is dat je nog rest’.
Na dat verontruste en bezorgde gevoel komt een hele tijd niets. Ik loop wat door huis, zet nog een kop thee, kijk naar buiten. Ik besef dat jouw leven een zoveel groter verhaal is dan dat ik kan opmaken uit je brief. Dat er ongetwijfeld hoofdstukken aan vooraf gaan hoe jij je nu voelt. Bovendien is het wel erg makkelijk om in spirituele adviezen los te breken over hoe jij jezelf niet zo afhankelijk op zou moeten stellen van deze man, hoe je eerst gelukkig met jezelf moet leren zijn voordat je gelukkig met een ander kunt zijn. Dat soort dingen. Los van of ik twijfel of dit allemaal wel zo is, weet ik hoe moeilijk het is dat vervolgens te doen.
Toch bekruipt me het gevoel dat radicale zelfliefde het nummer één plan is wat die dichte maanstand, of wie je ook de schuld wilt geven, voor je in petto heeft, lieve Ongeruste ziel. Je zo met huid en haar om deze man te blijven vouwen in de hoop dat hij bij je blijft en jij gelukkig kunt zijn, lijkt me gedoemd om te mislukken. Ik gun je de ontdekking dat hij níet het enige geluk is dat jou rest.
En hoe diep je verlangen naar samenzijn met deze man ook is, ik kan me niet voorstellen dat er niet een nog dieper verlangen onderzit. Namelijk het vertrouwen dat je okay bent, genoeg, volledig, zelfs zonder hem. Misschien is dat verlangen zo diep begraven of weinig bezocht dat het haast niet meer groeit, maar toch raad ik je aan om dit verlangen water te geven. Besteed het weekend dat je vriend werkt, of de vrije dag die niet werkt bij je werk om iets voor jezelf te doen. Iets waar jij blij van wordt. Iets wat jou voedt. Dat lijkt mij een oneindig beter idee dan je óf aan je vriend vastklampen, óf je werk opzeggen. Zet die dingen op een laag pitje. Stook het vuur in jezelf aan. Fik het kaartenhuis om je heen af totdat je zelf, onbevangen door je eigen ‘als-dan’ angsten in het midden staat en je zult je minder hopeloos voelen. Dat weet ik zeker. Begin simpel. Neem het recht op je eigen leven weer in handen door kleine daden. Vermaak jezelf. Geef jezelf dingen om voor te leven en alles wat aan jou verbonden is – je relatie én je werk- zullen mee opbloeien.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Dot moedigt aan de volgende dingen mee te nemen in je vraag:
- Vertel wat meer over jezelf. Geef wat context rondom je vraag.
- Hoe uit dit dwarszittende dilemma zich in de praktijk van je leven? Wat zeg, doe, denk of laat je erdoor? Geef een specifiek voorbeeld.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Ook meepraten over deze vraag kan hier.
