Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag- antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Ik wil loslaten:
Lieve Dot,
Hoe kan ik (leren) loslaten?
Mijn eeuwige probleem…dat steeds terugkomt…ik laat duizenden kleine ergernissen mijn emmertje vullen tot die overloopt en dan ben ik een waterval van negativiteit. Hoe kan ik dit voorkomen? Hoe leer ik die kleine ergernissen loslaten, zodat ze geen groot probleem meer vormen?
Alvast bedankt lieve Dot.
Vriendelijke groeten,
Ik-Wil-Loslaten
_____________
Lieve Ik-Wil-Loslaten,
Tot voor kort waren mijn buren een bron van ergernis. Ze waren luidruchtig. Het kind schreeuwde. De moeder draaide te harde gothic muziek overdag, de vader draaide te harde reggaemuziek ’s nachts – er leek geen ontsnappen aan. Mijn ergernis verspreidde zich als een virus. Uiteindelijk ergerde ik me zelfs aan de geluiden die het kind maakte als ze at en aan de inhoud van de gesprekken die de moeder voerde met vriendinnen die langskwamen. Hun hele bestaan werd een ergernis. Stiekem bad ik dat de ruzies die ze ’s avonds maakten zouden leiden tot een echtscheiding, waardoor ze hier niet meer konden wonen. Het geluk van een heel gezin werd ondergeschikt aan mijn rust. Niet heel sjiek.
Wat er in verloop van tijd echter gebeurde, is dat ik mijn buren leerde kennen. De buurman gaf giechelend van de marihuana (of gewoon giechelend) kikkers aan over de schutting die waren overgestoken. Door de korte gesprekjes die ik had met de buurvrouw als we pakketjes van elkaar aannamen of tuinzaken bespraken, begon ik bewondering op te brengen voor de manier waarop ze altijd positief bleef – ondanks dat er inmiddels een huilbaby aan het gezin was toegevoegd. Het gillen van het kind leek me steeds meer op enthousiasme. De situatie bleef onveranderd, maar de ergernis smolt langzaam weg. Het enige magische ingrediënt waaraan ik dat kan toeschrijven is aandacht. Het is mijn ervaring dat het lastig is om je ergens aan te blijven ergeren, als je iets toelaat in je aandacht. Als je iemand leert kennen.
Ander voorbeeld. Dot’s Lief is zo iemand die pulkt. Plukt. Bijt. Op nagels, velletjes, dode haarpunten. Wat ook maar loszit of kan komen, komt los. In de auto of tijdens gesprekken raakte ik gewend om in de periferie van mijn zicht mijn lief te zien nagelbijten. Mijn uitslaande hand die het gepulk afbrak (voor ongeveer vijf seconden) werd een haast onopgemerkte reflex. Ik zong zelfs een aangepaste versie van Lou Bandy’s nummer Louise zit niet op je nagels te bijten/ bah, wat vies, Louise. Niets hielp.
Tot ik op een dag besefte dat ík diegene was die zich ergerde. Die last had. Die een probleem had. Of mijn lief ervoor kiest nagel te bijten is totaal buiten mijn macht. De keuze of ik me eraan erger is dat niet. Dat dit helemaal los stond van wat mijn lief wel of niet deed, was nogal een fundamenteel inzicht. Een die een stortvloed aan vrijheid teweeg bracht waar jij volgens mij naar op zoekt bent, lieve Ik-Wil-Loslaten.
Allebei de voorbeelden wijzen naar dezelfde angel in jouw vraag. Namelijk dat het idee dat je iets kunt loslaten simpelweg niet werkt. Ik heb mijn ergernis naar mijn buren en het gepulk van mijn lief nooit losgelaten. Het heeft mij losgelaten. Nadat ik het toeliet in mijn aandacht.
Hoe je jezelf kunt bevrijden van de kleine ergernissen die je emmer vullen totdat die overloopt, is door op te houden te denken dat je ze moet loslaten. Dat is vergelijkbaar met zeggen denk niet aan roze olifanten. Denk je dan niet meer aan roze olifanten? Laat het los zeggen is het laatste zetje om de weerhaakjes van wat je dwarszit nóg dieper in het vlees van je bewustzijn te graven.
Ik kan bijvoorbeeld iets willen loslaten totdat ik een ons weeg, maar het feit alleen al dat ik ervan af wil betekent dat ik de les die het meedraagt nog niet geleerd is.
Die les is trouwens altijd dezelfde: het is nooit iets buiten mezelf die voor de ergernis zorgt. Ik ben diegene die het ergeren doet. Ik ben diegene die kan besluiten dat niet te doen. En daarom is het iets anders dan loslaten. Het is eerder toelaten. Mijn buren toelaten in mijn aandacht. Mijn prachtige, volstrekt gelukkig pulkende lief toelaten.
En voor alle duidelijkheid: je kunt iets toelaten in je aandacht terwijl je het niet toestaat te gebeuren. Dat zijn natuurlijk twee verschillende dingen. Je hoeft geen deurmat te worden om vrede te ervaren.
Hier is een radicale suggestie, lieve Ik-Wil-Loslaten: in plaats van je ergernissen te zien als probleem, kun je ze zien als een maalstroom aan mogelijkheden. Elke keer dat je je aan iets ergert kun je aangrijpen om je wereld uit te breiden. Om nieuwsgierig te worden. Hee, kauwgom onder mijn nieuwe schoen. Oh, klagend familielid. Smakkende collega. Middelvinger opstekende vrouw in auto. Tussen die op zich onschuldige (en bovendien buiten jouw macht liggende) verschijnselen en jouw ergernis zit ruimte. Die ruimte kun je vullen met jouw ergernis -of niet. Ik raad je aan die ruimte te verkennen. Niet voor ons, of voor wereldvrede, maar gewoon, voor je eigen vrede.
Alle goeds.
Liefs,
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Dot moedigt aan de volgende dingen mee te nemen in je vraag:
- Vertel wat meer over jezelf. Geef wat context rondom je vraag.
- Hoe uit dit dwarszittende dilemma zich in de praktijk van je leven? Wat zeg, doe, denk of laat je erdoor? Geef een specifiek voorbeeld.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Ook meepraten over deze vraag kan hier.
