Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag- antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Opgelucht:
Lieve Dot,
Al 36 jaar ben ik getrouwd met mijn jeugdliefde. We zijn nog steeds erg gelukkig met elkaar, hebben twee dochters gekregen en zijn sinds kort trotse grootouders van een kleindochter.
Mijn schoonouders waren (ze leven allebei niet meer) zeer dominante mensen die soms wel drie keer per dag op de stoep stonden met raad en ongevraagde adviezen. Over opvoeding, ons leven en alles wat je verder maar bedenken kunt. Veertig jaar hebben ze vooral mij gedomineerd en gecommandeerd, en het gekke is dat ik altijd braaf deed wat zij wilden. Je moet ouders toch respecteren? En gehoorzamen? Ik was zo bang voor die mensen.
Acht jaar geleden overleed mijn schoonmoeder na een ziekbed van negen maanden. Mijn schoonvader is begin dit jaar overleden, en nu komt het… wij zijn zo ontzettend blij dat die man er niet meer is! Daar schamen we ons voor. Ook onze dochters zijn opgelucht dat hun opa overleden is. Wij voelen ons nu zo vrij dat er letterlijk en figuurlijk een last van onze schouders is gevallen. We hebben ook geen lichamelijke klachten meer als rugpijn, hoofdpijn en schouderpijn.
Voor de buitenwereld is dat natuurlijk heel raar en wij schamen ons voor deze gevoelens. Tot vandaag hebben we ze nog geen tel gemist, maar voelen we juist elke dag dankbaarheid voor deze bevrijding. Zijn er nog meer mensen die dit herkennen? Het kan toch niet zo zijn dat wij de enigen zijn die dit zo voelen? Of durven anderen dat niet te zeggen tegen hun de omgeving? Er rust hier een enorm taboe op, omdat je van de doden geen kwaad mag spreken.
Weet je raad?
Groetjes,
Opgelucht
_____
Dag lieve Opgelucht,
Ik moest je brief een aantal keer lezen om te zien wat nu precies je probleem is. Eén ding is zeker; je schoonouders zijn dat niet meer. Ik kan weinig kwaad zien in het collectieve gevoel van bevrijding waar jullie gezin zich momenteel in bevindt. Geen rugpijn meer, geen hoofdpijn, schouderpijn, geen commando’s meer; ik stel me jullie voor in polonaise op een doordeweekse dag, de cervelaat en kaasblokjes op tafel (het enige wat ontbreekt zijn geschikte cocktailprikkers met vlaggetjes in opgewekte kleuren waarop staat : hoera!). Nee, bevrijding kan geen probleem zijn. Je bent blij dat iemand dood is of je bent het niet. Daar kan ik en niemand veel aan doen. Nee, het is jullie schaamte erover wat het probleem is, als ik je goed begrijp.
Alhoewel de vorm en mate van jullie feestvreugde wel wát uitmaakt, maakt het fundamenteel niet uit of jullie de enige zijn die zich zo voelen, lieve Opgelucht. Die vraag, de ben-ik-de-enige vraag, is een van de meest verleidelijke maar doodlopende wegen des levens. De filosoof Spinoza zei het al een paar eeuwen geleden: er is geen andere weg dan je eigen weg. En dat, is natuurlijk een waarheid als een koe. Jullie zijn opgelucht. Dat is jullie weg. Wat andere mensen doen of niet doen of niet durven is hún weg. Leven en laten leven, zoals Corrie Konings, die andere grote Nederlandse filosoof, al zong.
Ik zie geen probleem in jullie opluchting – zolang jullie anderen niet met de cocktailprikkers achtervolgen of de polonaise in sleuren als ze dat niet willen. Het enige echte aandachtspuntje dat ik zie, is hoe jullie het zo ver hebben kunnen laten komen. Veertig jaar zeg je dat je schoonouders je hebben ‘gedomineerd en gecommandeerd’. Ik lees dat zo: veertig jaar lang heb jij je laten domineren en commanderen. Misschien is het een idee om, wanneer de confetti wat is neergedwarreld, dáár eens naar te kijken, lieve Opgelucht. Je zegt dat je daar allemaal in bent meegegaan omdat je ‘braaf’ wilde zijn en ‘iemand was die hun ouders respecteerde en gehoorzaamde’.
Het klinkt alsof je nooit echt de rol van gelijkwaardige volwassenen hebben aangenomen in de relatie met je schoonouders. Alsof je geen keuze had heb je ze veertig jaar lang teveel over de vloer gehad, dominant en met ongewenste adviezen. Zo grensoverschrijdend dat zelfs jullie kinderen opgelucht zijn dat hun Opa en Oma onder de graszoden liggen. Daar is toch iets mis gegaan, denk je niet?
Als er één advies is wat ik je kan geven dan is het wel om nu een echte volwassene te worden. Iemand die verantwoordelijkheid neemt voor haar eigen leven – en grenzen. De schijnbare oorzaak van jullie terrorisatie is wel weggevallen maar de diepere oorzaak, die is niet weg. Dat de dood zélf de enige grens is gebleken naar je schoonouders, betekent dat je werk aan de winkel hebt in grenzen stellen. Het is nooit te laat om dat te leren – én jullie dochters dat te leren, want die kunnen daar wel een voorbeeld in gebruiken, vermoed ik.
Begin bij niet teveel bezig zijn met wat ‘de buitenwereld’ denkt. Word de volwassen vrouw die je veertig jaar niet was, lieve Opgelucht. Begin vandaag. Dan heb je vanaf morgen iets om écht opgelucht over te zijn.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Dot moedigt aan de volgende dingen mee te nemen in je vraag:
- Vertel wat meer over jezelf. Geef wat context rondom je vraag.
- Hoe uit dit dwarszittende dilemma zich in de praktijk van je leven? Wat zeg, doe, denk of laat je erdoor? Geef een specifiek voorbeeld.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Ook meepraten over deze vraag kan hier.
