Ze klinken zo mooi en verlicht, die spirituele oneliners. Maar wat zeggen we eigenlijk? En is het waar? Susan Smit toetst, keurt, wikt en weegt.
Deze week keurt ze de woorden: ‘Wees positief.’
Wat kan die Smit in vredesnaam te bitchen hebben over positief zijn?! Dat vraag jij je natuurlijk af bij het lezen van bovenstaande kop. Snap ik, want de zonnige kant en het halfvolle glas is gewoon fijn en feestelijk. Bovendien is er in deze wereld al genoeg cynisme en wantrouwen dat veels te veel aandacht en podium krijgt.
Laat me het uitleggen: ik richt mijn pijlen niet op oprecht gevoeld vertrouwen dat alles in wezen goed is en indien niet goed beter wordt op een manier die je nog niet kan bedenken. Daar heb ik zelf ook bovenmatig veel last van. Het gaat me hier om ‘positief’ te beperken tot het blije en leuke en alles wat niet onder deze noemer valt als ‘negatief’ weg te zetten. Als ‘positief blijven’ mooi weer spelen betekent, dan vind ik het echt prima om te boek te staan als zwartkijker.
In Amerika noemen ze een mooiweerspeler een ‘positive bully’. Die kunnen net zo agressief zijn als notoire klagers en in ieder geval zijn ze minstens zo irritant. Ze belichten met parelwitte lach en opgestoken duim de upside van alle ellende en ontkennen de duistere kant gewoon keihard. Hyperpositieve types zijn de hele dag druk met het smeren van roze suikerlagen over grote hopen onwelriekende, toxische rotzooi. Als iemand probeert het laagje eraf te krabben smeren ze er simpelweg een nog dikkere roze laag op. En dan denken ze dat ze heel opbouwend en constructief bezig zijn.
Het is niet pessimistisch om de shit te benoemen die er nu eenmaal is alvorens je schouders eronder te zetten om er iets aan te verbeteren (als dat in je macht ligt). Eerlijk erkennen dat het even niet zo tof gaat is niet negatief, net zomin als de nacht negatief is en de dag positief, of de winter negatief en de zomer positief. Dat is een beperkte en dwaze kijk op alles wat het leven mooi en zinvol en belangwekkend maakt.
