Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag – antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Te vrolijk:
Lieve Dot,
Ik lees sinds een paar maanden je stukjes met grote graagte. Een vriendin wees me ooit eens op je Facebook pagina en sindsdien zie ik af en toe met verbazing stukjes voorbij komen waarvan ik denk; ‘hoe is ’t mogelijk? Kan iemand echt met zulke zaken worstelen?’. Jouw antwoorden daarop zijn eigenlijk altijd zo’n beetje in de trant van hoe ikzelf zou reageren. Realistisch, niet ver- of beoordelend en altijd vanuit een zogenaamd ‘fair-witness perspectief’. Knap hoe je dat elke keer doet! Ik kan soms echt genieten van de ‘draai’ die je aan voorstellingen geeft die de lezer en zeker de vragensteller wel tot nadenken moeten zetten. Hulde daarvoor!
Dit brengt me echter bij ‘mijn probleem’. Ik heb al tijden het gevoel dat ik wellicht teveel en te vaak vrolijk ben. Dit klinkt misschien als een stomme grap, maar het is echt waar! Natuurlijk heb ik ook wel eens mijn momenten van overpeinzingen tot hartzeer en liefdesverdriet aan toe, maar die slaan me over het algemeen niet heel erg lang uit het veld. Ik word vrolijk van kleine dingen. Een beestje dat ik onderweg tegen kom bijvoorbeeld. Dat kan een wild dier(tje) zijn, maar ook gewoon een koe of een kat. Verder vind ik spontane ontmoetingen met mensen ook geweldig. En die gaan ook altijd goed en leuk! Het probleem zit ‘m meer in het feit dat mensen chagrijnig worden als ze me wat langer kennen. Ik heb serieus gehoord dat ik “die grijns eens van m’n smoel moet halen”, “op moet houden met dat irritante gefluit”, “geen vragen meer moet stellen”, “even niet moet zingen”, “of ik op wil houden met dat neuriën”, “of ik niet zo hard wil werken!”, en ga zo maar door.
Ik besef me terdege dat je dit bericht als een stomme grap kunt beschouwen en dat ik probeer een spelletje te spelen met Lieve Dot,… maar niets is minder waar. Ik ben gewoonweg vaak en veel vrolijk en omdat mensen me erop wijzen dat het hen stoort begint het mijzelf ook op te vallen. De laatste jaren ben ik van baan naar baan gehopt (werkeloosheid is niet zo mijn ding) en op elke plek is het na een paar weken wel weer raak. Met name dat fluiten van mij irriteert mensen. Ik probeer daar op te letten en dat wat minder te doen.
Voor mezelf ben ik ook wel eens op zoek geweest naar een ‘ziektebeeld’ wat overmatige vrolijkheid teweeg kan brengen. Over het algemeen betreft het dan toch vaak mensen die op de één of andere manier een ‘moodswing’ uit ’t verleden hebben meegekregen en die ook voor langere tijd wat down kunnen zijn. Ik heb dat niet. Zelf heb ik wel eens gedacht dat ik toch een vorm van hyperactiviteit, ADHD of iets anders vergelijkbaars heb. Maar zoals je kunt lezen ben ik niet zo van het etiketjes plakken op mensen en heb ik zelf werkelijk vrede met hoe het allemaal bij me gaat.
Als mensen over mijn vrolijkheid ‘klagen’ probeer ik dan ook enkel te minderen met de uitingen daarvan om de mensen in mijn omgeving niet teveel te storen met mijn aanwezigheid. Ik laat mensen bewust met rust als ik aan hun verbale en non-verbale communicatie zie dat ze even geen trek hebben in ‘die vrolijke flierefluiter’, maar ik vraag dan ook wel of ik stoor, of dat er iets is, of dat ik iets kan betekenen voor de minder gehumeurde mens in mijn omgeving en dit wordt ook wel eens als confronterend ervaren. Ik geef dan altijd aan dat ze me gewoon kunnen zeggen om even mijn klep te houden en na een paar minuutjes (of in sommige gevallen een uurtje of wat) is het dan meestal weer goed.
Tijdens relaties is dit ook wel eens een probleem geweest. Ik heb overigens met vrijwel alle ex-vriendinnen nog goed contact (zoveel zijn het er niet!), maar de relaties hebben mijn goede geluimdheid niet overleefd. In alle gevallen lag het toch echt aan het feit dat ik wel hou van aanpakken, doorpakken, niet zeiken/zieken en gewoon lekker doorgaan, al fluitend en zingend en wat dies meer zij. Ook mijn openheid en mededeelzaamheid worden hierbij niet altijd op prijs gesteld. Vanuit mijn optimistische wereldbeeld stel ik vaak wel vragen die als confronterend ervaren kunnen worden. Ik doe hierbij echter nooit een waarde oordeel of aanname. Ik vraag wellicht teveel door omdat ik oprecht geïnteresseerd ben?
Ik ben er zo een die gezellig een gesprek kan aanknopen met een ‘zwerver’ of een dronkenlap bijvoorbeeld. Hiervoor ben ik wel eens beticht als naïef en wereldvreemd. Wat mij betreft is dat eigenlijk ook niet aan de orde. Tijdens mijn leuke leven heb ik nog nooit echt vervelende ontmoetingen meegemaakt. Wel vreemde natuurlijk, met bijvoorbeeld mensen die iets van me wilden waar ik niet echt op zat te wachten, maar tot dusver kon ik dat altijd wel zonder slag of stoot oplossen. En nee, ik ben niet groot en sterk, hooguit goed gebekt.
Mijn vraag dus, lieve Dot, is of je echt te vrolijk kunt zijn? En kun jij mij, met jouw immer goede advies, nog wat leuke en goede raad meegeven om toch nog beter met ‘mijn probleem’ om te kunnen gaan?
Hele hartelijke en lieve groet van Te Vrolijk
___________________________________________________
Lieve Te Vrolijk,
Ik denk niet dat té vrolijk zijn jouw probleem is. Ik heb de mogelijk verdachte problemen even op een rijtje gezet – kijk even met me mee van achter het geblindeerde glas. Waarschuwing: sommige verdachten zijn niet fraai.
Verdacht probleem #1
Er schort iets aan jouw zelfbeeld.
En daarmee bedoel ik dat er een verschil kan zitten tussen hoe jij jezelf ervaart en hoe anderen jou ervaren. Wat jij als vrolijk bestempeld kan door anderen heel anders beleefd worden. De ‘vrolijke flierefluiter’ die kletst met dronkenlappen en poezen kan door je omgeving worden gezien als manische stuiterbal, in plaats van optimist. Je permanent ‘goede geluimdheid’ en ‘openheid en mededeelzaamheid’ kunnen ervaren worden als ongevoelige drammerigheid. Ik noem maar wat. Mijn punt is dat er een mogelijkheid bestaat dat jij jezelf totaal anders ervaart dan dat de wereld dit doet. Nu is dat voor iedereen altijd in zekere mate wel het geval in zekere mate, maar het kán zijn dat die kloof bij jou Grand Canyon-achtige afmetingen heeft.
Verdacht probleem #2
Je kunt niet goed fluiten.
Dit zou de meest ideale verdachte zijn. Verbeter je geflierefluit en je problemen zouden als sneeuw voor de zon moeten verdwijnen. Het proberen waard.
Verdacht probleem #3
Alle andere mensen zijn gek.
Dit is de meest duistere verdachte. En tot mijn spijt ook de meest waarschijnlijke. Ik ben bang, lieve Te Vrolijk, dat de meeste mensen – waaronder ook Dot – uitgerust zijn met een innerlijke Gremlin die eist dat wat omhoog gaat, ook weer omlaag valt. Die van nature perfectie wantrouwt. Die het simpelweg niet kan uitstaan dat iemand altijd en onverwoestbaar vrolijk is.
Ik had ooit zo’n vriendin. Ze zag er altijd even stralend uit, uitgerust en beschikbaar. Alles wat ze aanpakte lukte, en wat niet lukte zette ze moeiteloos om in een wijze les. Waar ik ook zocht, ik kon geen schaduw bekennen. En ik wilde het zo graag. Ik wilde haar – al was het maar één keer – met een gezicht vol snot in een vieze pyjama op de grond tussen de aangekoekte afhaalmaaltijden zien zitten omdat een van haar dromen aan diggelen was. Of beter nog, om niets bijzonders, uit pure ‘Weldschmerz’. Maar niets van dat al. Zelfs de grootste tragedies leken vederlicht van haar schouders te glijden. Niet dat ze grote verliezen ontkende of de kop in het zand stak – dan had ik tenminste nog wat gehad! – integendeel. Ze bewoog juist met de gratie van een ballroom dancer door de voorgeschreven stadia; ontkenning – chachacha – boosheid – chachacha – verdriet –chachacha – acceptatie. Nooit kon ik haar betrappen op enige vorm van arrogantie of agressie.
Ik kon er niet tegen. In haar aanwezigheid voelde ik me een emotioneel verstoorde gnoom, een egocentrisch monster. Een vat vol onredelijkheid. Als we tijd door hadden gebracht voelde ik me standaard slecht. Een mislukkeling. En dat ik haar het geluk zo misgunde, of blijkbaar zo jaloers was, of welke onderkruipselachtige emotie daar ook aan ten grondslag lag, maakte alles natuurlijk alleen maar erger. En… ik was niet de enige. Veel mensen in onze gemeenschappelijke omgeving bleken hetzelfde te voelen – inclusief de zelfkastijding over dit gevoel.
Daar moet ik aan denken als jij vertelt dat ‘mensen chagrijnig worden’ als ze je wat langer kennen, lieve Te Vrolijk. Je meeste medemensen kunnen helemaal niet omgaan met iemand die ‘fluitend en zingend’ door het leven gaat – omdat het onze eigen chagrijnige gnoom genadeloos onthult. Omdat al dat licht onze schaduwkanten highlight – en dat willen we niet. Heel lief hoe je rekening met ons probeert te houden door je neuriën te onderdrukken, maar het is niet genoeg. We willen je zien instorten. Falen. Werkeloos en wanhopig zien. Pas dan zul je hekenbare proporties voor ons aannemen. Pas dan zullen we je in onze judasarmen sluiten.
Nu snap je waarom ik je gewaarschuwd heb, lieve Te Vrolijk. Het meest waarschijnlijke verdachte probleem is niet om aan te zien. Ik raad je aan om vrolijk door te gaan met je geflierfluit, je te blijven verbazen over wilde beestjes en spontane ontmoetingen. Vind bij voorkeur gelijkgestemden, zoals mijn vriendin. Ze zijn out there. Misschien niet veel, maar ze zijn er.
En als je er toch voor kiest om te blijven gaan met ons, het gnomenvolk, dan raad ik je aan om op gezette tijden in te storten – al moet je er acteerlessen voor nemen. Af en toe met uitgelopen mascara op je werk te verschijnen of een collega uit het niets uit te blaffen. Een actualiteit te kiezen en en plein public je hoop in de mensheid op te geven. Je zult verbaasd staan hoe snel we ons weer in je kunnen herkennen.
Alle goeds,
Liefs
Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Dat kan hier.
