Het leven gooit je soms plots een andere kant op zodat je even niet weet waar je het zoeken moet. Maar daar is Dot, je reddingsboei in tijden van woelige wateren. Ze geeft je haar eerlijke, maar liefdevolle mening over grote levensvragen, kleine dilemma’s of wringende kwesties, als een zacht duwtje richting wal.
Het werkt heel simpel: jij stelt (geheel anoniem, ondertekend met een pseudoniem naar keuze) een vraag, Dot geeft – elke donderdag- antwoord. En wie Dot is? Dat houden we nog even geheim…
Deze week geeft Dot advies aan Zoekertje:
Lieve Dot,
Mijn vriend en ik hebben elkaar ontmoet op een feestje. Vanaf het begin was duidelijk dat dit iets heel bijzonders was, en ik ben er heel dankbaar voor dat ik hem heb mogen ontmoeten en dat we samen op weg zijn. Daar waar ik in vorige relaties telkens bedacht of IK me er wel goed bij voelde, en of dit wel was wat IK wou, weet ik dat nu zeker. De enige vraag die ik me soms stel is of dit wel is wat HIJ wil. Want van een ander kan je dat nooit helemaal zeker weten, hoe lief hij/zij ook is.
Mijn vriend is net dertig geworden (net als ik). Hij woont nog bij zijn ouders. Toen hij mij leerde kennen was hij op zoek naar iets om te huren, maar die zoektocht heeft hij stopgezet in het vooruitzicht met mij te gaan samenwonen in het huisje dat ik twee jaar geleden heb gekocht.
Thuis wordt hij echter heel klein gehouden. Zijn ouders zien hem graag, maar ze lijken niet in te zien dat hij ondertussen een volwassen man is geworden die op zijn eigen benen kan en wil staan. Bovendien zijn ze erg conservatief.
Er is geen sprake van dat hij met mij zou samenwonen als we nog niet getrouwd zijn. En toen ik voor de eerste keer aan zijn ouders werd voorgesteld, vermeldde zijn moeder dat ze hoopte dat hij nog een tijdje bij haar zou willen blijven. Zijn zus is vaak op reis, en zijn vader werkt nog veel en de mama is niet graag alleen.
Dit bemoeilijkt onze relatie. Als hij eens blijft slapen wordt hem de volgende dag duidelijk gemaakt dat zijn ouders het er niet mee eens zijn. Een reactie waar hij tegenin wil gaan omdat hij het er niet mee eens is, maar die hem ergens ook raakt. En dan gaat hij smoesjes bedenken. De eerste maanden zijn we volgens de verhalen die hij aan zijn ouders opging naar tal van musea en concerten geweest, om toch maar niet te moeten vertellen dat we gewoon gezellig thuis waren gebleven, in bed dan nog wel…
Om het even cru te stellen: zijn ouders hebben hem (ongewild) geleerd om te liegen. Omdat hij hen niet tegen de borst wil stoten verzint hij leugentjes om bestwil. En dat terwijl ik oprechtheid zo belangrijk vindt. Daar heb ik het dan ook zeer moeilijk mee.
We waren van plan om nu ongeveer echt te gaan samenwonen, maar die plannen zijn voor onbepaalde tijd uitgesteld.
Zie, ik wil heel graag met hem trouwen. Maar niet halsoverkop en omdat het moet. En ik zie er eigenlijk ook tegenop om van niets naar alles te gaan. Hoe graag ik hem ook zie. Als hij nog nooit op zijn eigen benen heeft gestaan dan vrees ik dat we het onszelf nodeloos moeilijk gaan maken om een evenwicht te vinden samen.
Ik heb hem voorgesteld om toch iets te huren op zichzelf, zodat zijn ouders kunnen wennen aan het idee dat hij volwassen is zonder dat wij al meteen samenhokken, maar daar wil mijn vriend niet van horen. Hij wil gewoon bij mij zijn. En dat wil ik ook, maar ik vind het ook belangrijk dat de band met mijn schoonouders goed zit en zij me niet zien als de persoon die hun zoon thuis heeft weggehaald. Voorlopig hebben ze mij nog graag, en dat wil ik liefst zo houden. Al zou ik hen soms wel willen duidelijk maken dat hun zoon geen klein kind meer is en ze hem wat moeten loslaten.
Als ik het er met mijn vriend over wil hebben dan wuift hij het vaak weg met ‘we zien wel’ en ‘sprongetje per sprongetje’. Maar ik wil graag weten waaraan ik me kan verwachten en hoe we het verder gaan aanpakken. Hij maakt veel vage beloftes, maar dan verstrijkt de tijd, vergeet hij wat we hadden afgesproken en begint het weer allemaal opnieuw.
Zijn moeder vraagt heel vaak wanneer we nu gaan trouwen. Hij zegt telkens ‘binnenkort’. Zonder dat hij binnenkort bedoelt.
Deze situatie is zo vermoeiend dat ik soms zin heb om ervan weg te lopen. Terwijl weglopen van mijn vriend eigenlijk het laatste is dat ik wil.
Lieve Dot, dit is nogal een uitgebreid epistel geworden. Ik ben benieuwd of jij wat raad voor me hebt om een beter zicht op de situatie te krijgen.
Lieve groetjes,
Zoekertje
_____________
Lieve Zoekertje,
Er zijn in mijn ogen twee kanten aan jouw dilemma: het gedrag van je vriend en dat van jou. Het eerste is belangrijk, maar het tweede is doorslaggevend.
Te beginnen met je vriend. Ik voel een dringende neiging je aan te moedigen je schoonouders niet de schuld te geven van het besluiteloze gedrag van je vriend. Ik snap dat dit lastig is omdat je de situatie geleidelijk in bent gegroeid, maar dit zijn de feiten, lieve Zoekertje: je vriend is een volwassen man. Die bij zijn ouders woont omdat dit hem – om welke reden dan ook – prima bevalt. Die erg betrouwbaar is in zijn gebrek aan motivatie om dat te willen veranderen.
Zijn ouders houden hem niet klein en ze hebben hem ook niet geleerd om te liegen. Hij verschuilt zich onder hun vleugels en hij liegt. Sterker nog; jij houdt hem klein door hem als een slachtoffer te zien. Door deze volwassen vent als niet wilsbekwaam te beschouwen. Niets wat hem tegenhoudt om op zichzelf te gaan wonen (wat mij inderdaad trouwens verreweg het beste idee lijkt) of bij jou. Je moet ophouden zijn ouders magische emotionele krachten toe te dichten waarom hij dit niet zou kunnen.
Misschien komt dit even hard aan, lieve Zoekertje. Maar je vraagt me beter zicht op je situatie te geven, en beseffen dat je vriend volledige verantwoordelijkheid draagt voor zijn leven is de eerste stap. Jouw schoonouders hoeven niet te beseffen dat hij geen klein kind meer is: jij moet dat beseffen. Anders – en hier komt even een heel angstaanjagend vooruitzicht – ga jij naadloos de rol van zijn moeder overnemen. En ik kan de rillingen die over jouw rug lopen terwijl je dit leest voelen.
Je vriend lijkt me iemand die vrij duidelijk is. Niet in woorden, maar in zijn daden. En die spreken altijd luider. Ondanks jullie liefde – waarvan ik geloof dat die groot is – is hij niet in beweging te krijgen. Het feit dat hij niet wil horen van jouw uitstekende idee om eerst op zichzelf te gaan wonen is een verontrustend voorbeeld van de manier waarop hij duidelijk is. Ook hoe hij jouw vragen en suggesties over de toekomst wegwuift zijn consequente tekenen dat hij helemaal niet van plan is verandering aan te brengen.
Hij is duidelijk. Jij bent verward. Je zegt dat je oprechtheid zo belangrijk vind, lieve Zoekertje. Ik raad je dan ook aan om oprecht te worden naar de enige persoon in deze hele situatie waar je invloed op hebt: jezelf.
Dit brengt me tot de kern van jouw dilemma – en elk dilemma, trouwens. Jij kan fundamenteel niet het gedrag van je schoonouders, van mij, van je buurvrouw óf van je vriend veranderen. Ik vermoed dat als je heel stil wordt en heel eerlijk, dat je dit inmiddels ook wel weet. Hoeveel liefde of gezond verstand je er ook tegenaan gooit: het leven van je vriend is van hem. Hij draagt verantwoordelijkheid voor de keuzes die hij wel (of niet) maakt en er is niets wat jij kunt doen om die verantwoordelijkheid over te nemen. Mocht je dat überhaupt willen.
Hetzelfde geldt voor jou, Lieve Zoekertje. Jij bent de enige die iets aan deze impasse kan doen. Jij bent de enige die verantwoordelijkheid draagt voor jouw leven en deze situatie.
Het is tijd de regie weer terug in handen te nemen. Je hebt die te lang in handen van je schoonouders en vriend gelegd. Zij zijn duidelijk. Hun gedrag spreekt voor zich. Wat trouwens niet betekent dat het niet kan veranderen. Als jij daarop wilt wachten dan is dat jouw keuze. Jouw verantwoordelijkheid.
Als jij kiest om bij je vriend te blijven die bij zijn ouders woont en geen tekens vertoont dat te willen veranderen, dan is dat prima. Wie weet hoeveel voordelen dat heeft – je hoeft zijn was niet te doen, zijn spullen niet op te ruimen of voor hem te zorgen wanneer hij ziek is. Als je ervoor kiest om niet langer te wachten op je vriend voordat hij de stappen maakt die jij hem graag zou willen zien maken, dan is dat ook begrijpelijk.
In beide scenario’s ben jij oprecht over de situatie, en kies jij ervoor. In het volledige besef dat je vriend een volwassen, wilsbekwame man is. Snap je hoe belangrijk dit is, Lieve Zoekertje? Niet alleen om een gezonde, gelijkwaardige relatie te hebben met je vriend, maar ook om een gezonde, gelijkwaardige relatie te hebben met jezelf.
Je zegt dat het laatste wat je wilt weglopen bij je vriend is. Maar ik kan me zo voorstellen dat wat je écht als laatste wilt is weglopen bij jezelf. En volgens mij was het schrijven van deze brief de eerste aanzet in het terugpakken van de regie over je eigen leven – niet dat van hem. Hij kan dat prima zelf doen. Nu jij nog.
Alle goeds,
Liefs Dot
Wil je zelf ook je vraag stellen in deze rubriek? Mail dan je dilemma naar lievedot@happinez.nl.
Dot moedigt aan de volgende dingen mee te nemen in je vraag:
- Vertel wat meer over jezelf. Geef wat context rondom je vraag.
- Hoe uit dit dwarszittende dilemma zich in de praktijk van je leven? Wat zeg, doe, denk of laat je erdoor? Geef een specifiek voorbeeld.
Klim in je pen, en wie weet zie jij je dilemma binnenkort beantwoord!
Vond je Dots antwoord behulpzaam en wil je het delen? Ook meepraten over deze vraag kan hier.
